Μετά από το hangover της post-Harden εποχής, το Houston δείχνει να έχει επιτέλους λίγη αισιοδοξία στις τάξεις του και να κοιτάζει το μέλλον με προσμονή.
Ένας νέος προπονητής, ένας φοβερός πυρήνας νεαρών ταλέντο και λίγο – πλην όμως απαραίτητο – overpaying, εχουν φέρει την ελπίδα στην ομάδα του Τέξας, πως η κακή παρένθεση των τελευταίων τριών σεζόν θα αποτελέσει παρελθόν και θα αρχίσουν να κοιτάνει προς τα πάνω.
Ας δούμε λοιπόν το γιατί:
1. O Jabari Smith Jr. και o νεαρός πυρήνας που ενθουσιάζει
Κάθε κουβέντα που γίνεται και αφορά τους Rockets, αρχίζει και τελειώνει με τον νεαρό πυρήνα τους. Από τη στιγμή που ο James Harden άφησε το Houston, οι Rockets έχουν προσθέσει κατά σειρά τον Jalen Green (SG), τον Kevin Porter Jr (PG/SG) και τον Alperen Sengun (C) το 2021, τον Jabari Smith Jr (PF) και τον Tari Eason (PF) το 2022 και φέτος τον Amen Thompson (PG/SG) και τον Cam Whitmore (SF). Μιλάμε για επτά παίκτες που αποτελούν και τον βασικό λόγο ενθουσιασμού και ελπίδας για τους φίλους των Rockets, καθώς αφενός καλύπτουν όλες τις θέσεις του rotation, άρα απλώνουν τη… μανέστρα για τον Udoka, αφετέρου δίνουν πολλά και διαφορετικά “στοιχήματα” στον νέο κόουτς της ομάδας για να περιμένει.
H Summer League που ολοκληρώθηκε προ ολίγων ημερών, έδωσε ακόμα μεγαλύτερη τροφή για συζήτηση για δύο λόγους, οι οποίοι έχουν ονοματεπώνυμο. Jabari Smith Jr και Cam Whitmore. Οι Rockets βρέθηκαν στον τελικό (όπου ηττήθηκαν από τους Cavaliers, αλλά μικρό νόημα έχει) και οι δύο αυτοί παίκτες ήταν σε μεγάλο βαθμό ο λόγος που η ομάδα του Τέξας έφτασε μέχρι εκεί. Δυστυχώς δεν είδαμε όσο θα θέλαμε τον Amen Thompson, όμως ο ένας εκ των δύο δίδυμων σίγουρα θα απασχολήσει στο μέλλον, και θα έχουμε την ευκαιρία να τον δούμε καλύτερο ως μέρος του rotation των Rockets.
Πάμε όμως στα επίκεντρα της συζήτησης. Αρχή φύσικά με τον Jabari Smith Jr, ο οποίος στη φετινή Summer League ήταν για πολλούς ο καλύτερος performer. Μπαίνοντας στο καλοκαίρι, ο Smith είχε ήδη καταφέρει να ξεχωρίσει το εξαιρετικά πολύτιμό σωματικό του πακέτο, μιας και μιλάμε για έναν παίκτη 2.11 και 95 κιλά, με άνοιγμα χεριών κοντά στα 2.15. Ευκίνητο, μακρύ, ταχύ, ένα σύγχρονο αρχέτυπο αμυντικού για τη θέση του Power Forward, ο οποίος μπορεί με ευκολία να “πατήσει” και στις άλλες δύο γειτονικές θέσεις όταν και εφόσον χρειαστεί και έχοντας δείξει και την απαραίτητη διαύγεια και διάθεση να βελτιώσει το παιχνίδι του, αποτελεί μεγάλο στοίχημα για να γίνει η αμυντική “άγκυρα” των Rockets.
Στο Βέγκας όμως, είδαμε και μία άλλη πλευρά του, αυτή του επιθετικού παίκτη. Στα μόλις δύο παιχνίδια που αγωνίστηκε, ο Smith ήταν καταιγιστικός, έχοντας 35.5 πόντους, 7 ριμπάουντ και 4.5 ασίστ μέσο όρο, δοκιμάζοντας το χέρι του από μακρυά, παίρνοντας πρωτοβουλίες που για πολύ κόσμο “θύμισαν” τον prospect από το Auburn που έμοιαζε για το σίγουρο #1 του περσινού draft, πριν έρθει ο Banchero και του πάρει τη θέση. Σίγουρα, η συνύπαρξή του με έναν πολύ ικανότερο – δημιουργικά – άσο, τον Fred Van Vleet, θα του ξεκλειδώσει ακόμα περισσότερους χώρους.
Από την άλλη, οι Rockets, είχαν και τον MVP της Summer League. Cam Whitmore, ο άνθρωπος που στο #20 ήδη φαντάζει ως ένα από τα steals του φετινού draft. O παίκτης που προέβαλε ως τοπ 10, ακόμα και Τοπ 5 σε αρκετά drafts, έπεσε εκτός λοταρίας λόγω “προβληματικών workouts και ιατρικού φακέλου”, όμως εκμεταλλεύτηκε το χώρο που του άφησαν ο τραυματισμός του Amen Thompson και οι σύντομες εμφανίσεις των Smith και Eason για να λάμψει, να ηγηθεί επιθετικά, να αφήσει άπαντες με το στόμα ανοικτό με την εμφάνισή του με τα 8 κλεψίματα απέναντι στους Warriors και να οδηγήσει τους Rockets στον τελικό του καλοκαιρινού τουρνουά, κερδίζοντας παράλληλα και τον τίτλο του πολυτιμότερου παίκτη του.
Αυτές οι εμφανίσεις του έδωσαν σίγουρα ένα “σπρώξιμο” τόσο ψυχολογικό όσο και για τις “μετοχές” του, και είναι πολύ πιθανό, αν το καλό πρόσωπο συνεχίσει και στο training camp να ωθήσει τους Rockets σε αποφάσεις, σχετικά με την άμεση συμπερίληψη του Whitmore στο rotation. Ένας ball dominant, πλήρης small forward, o Whitmore μπορεί να εξελιχθεί, αν όχι φέτος, αρκετά σύντομα σε έναν από τους πυλώνες του rotation και γιατί όχι, να καταφέρει down the way να “ροκανίσει” από τον Jae’Sean Tate τη θέση του ως το back up του Brooks στο “3”. O 19χρονος σίγουρα έχει την προσοχή μας και η “μάχη” μεταξύ αυτού και του Tate θα είναι σε κάθε περίπτωση από τα storylines του training camp των Rockets.
2. Καλοπληρωτές για την απαραίτητη “ένεση εμπειρίας”
Το καλοκαίρι βρήκε τους Rockets με αρκετά λεφτά στην άκρη, για να δώσουν στην άμεση ενίσχυση του ρόσερ τους. Η ομάδα του Houston και ο GM, Rafael Stone, δεν άργησαν να βρουν τους εκλεκτούς: Ο Fred Van Vleet “εκτόξευσε” το κασέ του και θα παίρνει 40 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο για 2+1 χρόνια για να σηκώσει το βάρος της θέσης του βασικού PG, ενώ κάτι παραπάνω από τα μισά θα έχει λαμβάνειν ο Dillon Brooks, για να πάρει τη θέση του βασικού SF. Μαζί με αυτούς, ο Jock Landale kαι ο Jeff Green συμπλήρωσαν με κάτι λιγότερο από 10 εκατομμύρια έκαστος το καρέ FA signings των Rockets για το φετινό καλοκαίρι.
Είναι πολλά τα χρήματα που έδωσαν οι Rockets σε Van Vleet και Brooks; Σίγουρα, καθώς πλήρωσαν παραπάνω από την αντικειμενική αξία των δύο παικτών. Αλλά η “υποκειμενική” αξία των δύο αυτών κομματιών σε μία ομάδα δίχως βετεράνους και με τρεις πολύ κακές σεζόν στην πλάτη της, οδηγεί δεδομένα σε overpaying. Είναι έτσι τα πράγματα, που οι Rockets έπρεπε να πάρουν αυτό το μονοπάτι και θα έχει πολύ ενδιαφέρον το που θα τους οδηγήσει αλλά και που θα οδηγήσει τους δύο παίκτες που “κέρδισαν” αυτά τα παχυλά συμβόλαια. Σίγουρα φέτος, αμφότεροι θα πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους, και αν το έχουμε δει ήδη αυτό από τον Van Vleet, η εξέλιξη του Brooks θα είναι σίγουρα ένα από τα βασικά storylines της φετινής σεζόν για τις “Ρουκέτες”.
3. Ο Udoka ήρθε για την εξέλιξη και να λύσει τα προβλήματα
Πολύς κόσμος υποστήριξε ότι ο Ime Udoka βιάστηκε να δεσμευτεί με τους Rockets, δεδομένων των θέσεων που άνοιξαν μετά την υπογραφή του από την ομάδα του Χιούστον. Όμως είναι έτσι, ή απλά βρήκε μία πρόκληση που αποτελεί ένα ιδανικό “level up δυσκολίας” μετά τους Celtics;
Στην πρώτη του δουλειά στη Βοστόνη, ο νεαρός κόουτς βρήκε έναν εξίσου νεαρό (πλην όμως μπαρουτοκαπνισμένο για την ηλικία του) πυρήνα, τον οποίο έφερε μία ανάσα πριν το πρωτάθλημα, με μυστικό του την αναμόρφωση της αμυντικής του λειτουργίας. Σε αυτό προφανώς βοήθησε η παρουσία παικτών όπως ο Marcus Smart και η ευκολία με την οποία οι stars των Celtics δέχονται τις παρεμβάσεις, αποτέλεσμα ενός σε μεγάλο βαθμό υγιούς state of mind, έργο μάλλον του Brad Stevens. Οι λόγοι της αποπομπής του προφανώς και δεν ήταν αγωνιστικοί, άρα η σύντομη δουλειά του στη Βοστόνη κρίνεται σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένη.
Στο Houston, το στοίχημα είναι ίδιο όσο και εκ διαμέτρου αντίθετο. Οι Rockets θα χτίσουν με απόλυτη βάση τους το “νεαρό” όσο και το “νέο”. Έχουν έναν παίκτη που είναι All-Star Caliber (FVV) και πιθανώς δύο All-Star caliber νεαρούς prospects, τους Jalen Green και τον Jabari Smith Jr.. O Udoka έχει στα χέρια του αρκετό υλικό και έχει κάποιά “στοιχήματα” τα οποία προκύπτουν δεδομένα από αυτό:
Στοίχημα 1: Η άμυνα.
Όπως και με τους Celtics, η ταυτότητα του Udoka ως προπονητή που αρέσκεται στην καλή αμυντική λειτουργία, θα πρέπει να εμφανιστεί. Ο Smith και ο Eason έχουν δείξει ήδη τα διαπιστευτήριά τους ως high energy, με σωματικά προσόντα και αντίληψη παίκτες, κάτι που σίγουρα θα μπορεί να μεταφραστεί στο παρκέ. Ο Brooks προφανώς και ταιριάζει σε αυτόν τον ρόλο, ενώ ο Van Vleet δεν είναι αρνητικός, παρά τα ζητήματα σωματικής διάπλασης. Οι δύο rookies επίσης θεωρούνται δυνητικά καλοί αμυντικοί για το ΝΒΑ. Με εξαίρεση το 2 και το 5 λοιπόν, η πρώτη ύλη υπάρχει και σίγουρα, σε μία regular season που τέτοιες ομάδες τις “ταϊζει” με αυτοπεποίθηση για τη συνέχεια, θα είναι πολύ σημαντικό αν οι μονάδες αυτές δέσουν σε μία αξιοπρεπή άμυνα η οποία τους βοηθήσει να πάρουν αποτελέσματα.
Στοίχημα 2: Να μπουν σε “μπασκετικά χαλινάρια” ο Jalen Green και ο Kevin Porter Jr.
Μάλλον οι δύο καλύτεροι περσινοί παίκτες των Rockets, οι οποίοι θα πρέπει να μπουν στo… καλούπι του προπονητή τους και να να ηγηθούν, ή έστω να πάρουν το μέρος των ευθυνών που τους αναλογεί, σε μία ομάδα που θα πρέπει να μάθει από την αρχή το winning basketball. Όλα είναι εύκολα όταν δεν υπάρχουν σοβαροί στόχοι, και σίγουρα αυτό ήταν ταμάμ για το usage heavy scoring μπάσκετ που μπορούν να παίξουν με ευκολία τόσο ο Green όσο και ο KPJ (και οι δύο στον μέσο όρο ή χαμηλότερα της θέσης τους σε True Shooting%). Όμως από φέτος, αυτό αλλάζει. Ο Van Vleet “κλείνει” τη θέση του βασικού άσου και μετατοπίζει το βάρος στο παιχνίδι, παίρνοντας τη μπάλα από τα χέρια αμφότερων, τουλάχιστον στα σχήματα που θα βρίσκονται μαζί του.
Όποιος εκ των δύο ξεκινάει, θα πρέπει να συμβιβαστεί με αυτό, ο άλλος ίσως να έχει λίγες παραπάνω ελευθερίες (όλα αυτά πολύ υποθετικά, καθώς δε γνωρίζουμε σχήματα και κατανομή λεπτών), όμως αμφότεροι θα πρέπει να μάθουν να είναι πιο αποτελεσματικοί, πιο to the point. Παραμένουν ίσως οι δύο πιο χαρισματικοί επιθετικά παίκτες του ρόστερ και αυτό είναι το μεγάλο τους ατού. Όποιος δεν καταφέρει να προσαρμοστεί (και αυτό μάλλον ισχύει περισσότερο στην περίπτωση του Kevin Porter Jr.), ίσως να είναι και υποψήφιος για μετακίνηση κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν ο Udoka κληθεί να κατασταλάξει στην ακριβή κατεύθυνση του franchise.
Στοίχημα 3: Η θέση 5.
O Αlperen Sengun έκανε δύο εξαιρετικές πρώτες σεζόν και το καλοκαίρι των Rockets δείχνει πως σε αυτόν ανήκει ο ρόλος του βασικού πενταριού της ομάδας. Τι θα κάνει όμως προχωρώντας; Είναι ο Τούρκος αρκετά καλός για να εξελιχθεί σε βασικό πεντάρι μίας ομάδας ΝΒΑ που θέλει να ανέβει επίπεδο; Αυτό είναι σίγουρα ένα από τα μεγάλα στοιχήματα του Udoka, ο οποίος θα θέλει να δει αρκετά παραπάνω από τον Sengun κυρίως στο αμυντικό κομμάτι. Σίγουρα η προσωπική του, ατομική βελτίωση θα πρέπει να είναι εκεί, σίγουρα θα πρέπει σε μεγάλο βαθμό να τον “βοηθήσει” και η ομαδική άμυνα. O Landale έχει συγκεκριμένο ταβάνι αλλά ένα αρκετά χρήσιμο παιχνίδι, όμως από την πρόοδο του Sengun θα κριθεί αν οι Rockets θα βρίσκονται στο “ψάξιμο” ίσως και νωρίτερα από το επόμενο καλοκαίρι.
Nα περιμένουμε την “απογείωση” φέτος;
Η σύντομη απάντηση είναι κατά πάσα πιθανότητα όχι. Όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό πράγμα, καθώς η δομή του ρόστερ των Rockets τους δίνει ελπίδα. Όπως ελπίδα τους δίνει, παραδόξως, και το πόσο stacked είναι η Δύση. Ας είμαστε ρεαλιστές, θέλει πολλά παραπάνω άλματα από μία ομάδα στην κατάσταση των Rockets για να διεκδικήσουν μια θέση ας πούμε στην 8άδα, όσο κι αν η παρουσία των δύο Free Agents δείχνει τη θέληση για ένα αγωνιστικό upgrade. Η δυσκολία όμως του task, τους αφαιρεί και λίγο από την “πίεση”. Ο στόχος για εκείνους δεν πρέπει να είναι άλλος από το να γίνουν οι νέοι, ας πούμε, Thunder, μία ομάδα που βρήκε το νεαρό ταλέντο, το έχτισε με υπομονή σε μία δύσκολη περιφέρεια και πλέον, ειδικά μετά την περσινή τους εμφάνιση στα play-in, διψάει για το βήμα παραπάνω, χωρίς να το βιάζει.
Oι Rockets έχουν μπροστά τους σίγουρα κάποια βήματα ακόμα. Έχουν να κρίνουν το υλικό που διαθέτουν και να αποφασίσουν ποιοι εξ αυτών θα πρέπει να είναι οι προτεραιότητες για το μέλλον. Αν το δείτε και λογιστικά, δεν μπορούν να κρατήσουν όλους τους νεαρούς τους παίκτες μακροχρόνια με την ίδια ευκολία. Κάποιοι θα εξελιχθούν λοιπόν σε προτεραιότητες, άλλοι ίσως να αποτελέσουν εξαιρετικό trading piece, στοιχεία που είναι στο χέρι των Rockets (οι οποίοι διατηρούν και κάμποσα μελλοντικά draft picks στα χέρια τους) να τα εκμεταλλευτούν.
Το ΝΒΑ άλλωστε, σε όλη του την παράνοια και την δίψα για “win now” κινήσεις, είναι μία λίγκα που εν τέλει, τις περισσότερες φορές επιβραβεύει την υπομονή, τη μεθοδικότητα και το σωστό πλάνο. Warriors, Bucks, Nuggets είναι τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα που δίνουν ελπίδα στους Rockets αυτού του κόσμου, ενώ αν και δίχως τίτλο, στον ίδιο δρόμο μπορούν να ισχυριστούν ότι βαδίζουν οι Celtics, που φαίνονται “καταδικασμένοι” στο να κυνηγούν την κουρφή όσο υπάρχουν οι δύο Jays. Σχέδιο, a stroke of luck στη σωστή “στροφή” ενός star player, διορατικότητα στην αγορά για τις κινήσεις που αλλάζουν το “παιχνίδι” και φυσικά υπομονή.
Και που ξέρουν στο Houston, to… lift off μπορεί να βρίσκεται πιο κοντά απ’όσο πιστεύουν.
