Ο τίτλος του άρθρου δεν αφορά τα “χρυσά κορίτσια” του Ολυμπιακού, τις back-to-back πρωταθλήτριες Ευρώπης! Αλίμονο αν είχα το θράσος να τα κατηγορούσα για οποιαδήποτε παράλειψη! Συγχωρέστε το προσωπικό τόνο και το πρώτο ενικό αλλά αυτό το κείμενο αφορά τη σχέση μου με το κατά πολλούς εθνικό μας άθλημα, το water polo, από το οποίο θέλω να ζητήσω μια μεγάλη συγγνώμη. Το λόγο θα το διαβάσετε προς το τέλος του άρθρου, αφού πρώτα κάνουμε μια ιστορική αναδρομή της πορείας του ελληνικού πόλο στον 21ο αιώνα μέσα από τα δικά μου μάτια.
Η πρώτη ανάμνηση που έχω από το σπορ είναι στην τρυφερη ηλικία των 9 ετών και έναν προημιτελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ανδρών ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Ρωσία. Είναι η πρώτη φορά που βλέπω αυτό το “ποδόσφαιρο νερού” όπως το είχα ονομάσει τότε (κι ας παίζεται με τα χέρια) πριν μάθω ότι η κανονική του ονομασία είναι water polo ή ελληνιστί υδατοσφαίριση. Η μάχη με τη Ρωσία είναι εντυπωσιακή κι αρχίζω να συγκρατώ τα ονόματα των ελλήνων διεθνών: Θοδωρής Χατζηθεοδώρου, Νίκος Δεληγιάννης, Αναστάσιος Σχίζας, Γιώργος και Χρήστος Αφρουδάκης, Στέφανος Σάντα, Γιώργος Θωμάκος, Δημήτρης Μάζης, Αντώνης Βλοντάκης, Θοδωρής Καλακώνας, Αντώνης Μυλωνάκης. Για όποιον παρακολουθεί το άθλημα δεν γίνεται να μην σκάσει ένα χαμόγελο διαβάζοντας τα ονόματα εκείνης της τρομερής φουρνιάς. Προπονητής τότε είναι ο Ιταλός “καθηγητής”, Σάντρο Καμπάνια, μια θρυλική μορφή του ευρωπαϊκού πόλο, που σήμερα κάθεται στον πάγκο της εθνικής Ιταλίας. Το ματς οδηγείται στα πέναλτι τελικά, οι Ρώσοι αποδεικνύονται ικανότεροι και προκρίνονται στα ημιτελικά. Τσαντίλα εγώ που η εθνική μας δεν πέρασε, είχα μαυρίσει κι ας μην ήξερα τότε, ούτε τι εστί Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.
Ο Σάντρο Καμπάνια δίνει οδηγίες υπό το συγκεντρωμένο βλέμμα του Χρήστου Αφρουδάκη και του Δημήτρη Μάζη!
Επόμενη δυνατή ανάμνηση και γνωριμία με το γυναικείο πόλο, ο τελικός των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Η εθνική μας έχει κάνει μεγαλειώδη πορεία μέχρι τον τελικό, το γήπεδο είναι γεμάτο και απλά περιμένουμε τη στέψη εντός έδρας. Αμ δε! Οι Ιταλίδες αποδεικνύονται ανυπέρβλητο εμπόδιο και κερδίζουν τον τελικό με 10-9! Τα δικά μας κορίτσια είναι απαρηγόρητα που έχασαν αυτή την τεράστια ευκαιρία μέσα στην Αθήνα. Τα ονόματα της Γεωργίας Ελληνάκη, Κατερίνας Οικονομοπούλου, Αντιγόνης Ρουμπέση, Αντιόπης Μελιδώνη, Κικής Λιόση, Σταυρούλας Κοζομπόλη, Εύης Μωραϊτίδου, Γεωργίας Λαρά θα ηχούν για τα πολλά επόμενα χρόνια στα αυτιά μου στις μεταδόσεις πόλο.
Κάπως έτσι, ο μικρός Μιχάλης μαθαίνει να παρακολουθεί πόλο στις μεγάλες διοργανώσεις και κατατάσσει το άθλημα τρίτο στις προτιμήσεις του, πίσω από ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Ωστόσο, συνδυάζει στο μυαλό του, ότι ναι μεν είμαστε μια μεγάλη δύναμη στο παγκόσμιο πόλο και στα δύο φύλα αλλά για κατάκτηση τροπαίων το πράγμα μοιάζει κομματάκι δύσκολο. Πάντοτε κάποια Σερβία, Ουγγαρία, Ισπανία, Ρωσία, Ιταλία θα έμπαινε εμπόδιο στις ελληνικές εθνικές ομάδες με αποτέλεσμα να μην καταφέρνουν να φτάνουν μέχρι το τέλος της διαδρομής. Η κατάκτηση του World League 2005 από την εθνική ομάδα γυναικών μου διαφεύγει οπότε θεωρώ ότι το πόλο μας συνεχίζει να μην μπορεί να “κολυμπήσει” αυτά τα τελευταία μέτρα προς τον τερματισμό.
Τότε είναι που ανακαλύπτω πως πόλο εκτός από τις εθνικές παίζουν και οι σύλλογοι, όπως ακριβώς σε κάθε ομαδικό άθλημα (“Σοκαριστικό” έτσι; Ο 10χρονος εαυτός μου δυσκολεύοταν πάντως να το χωνέψει). Μάλιστα, υπάρχει μια ελληνική ομάδα πόλο γυναικών η Βουλιαγμένη, που κάθε χρόνο σχεδόν φτάνει μέχρι τον τελικό της Euroleague. Η πρώτη χρονιά που πετυχαίνω τυχαία τον τελικό της διοργάνωσης στην τηλεόραση είναι το 2008 και μαντέψτε τι γίνεται: Η Βουλιαγμένη χάνει από την Οριζόντε Κατάνια και τερματίζει δεύτερη!
Αυτή όμως ήταν η τελευταία πίκρα για αρκετό καιρό καθώς το 2009, το ελληνικό πόλο θα μου αποδείκνυε ότι ξέρει και να κερδίζει. Το Final Four της Euroleague γυναικών διεξάγεται στο Κιρίσι της Ρωσίας, στο μέρος που η εθνική κατέκτησε το World League του 2005, το οποίο αγνοούσα. Η κατάληξη θα είναι η ίδια προς μεγάλη χαρά της προπονήτριας του ΝΟΒ, Αλεξίας Καμμένου που στις δηλώσεις της θα υπενθυμίσει το γούρι που φέρνει η πόλη στις Ελληνίδες πολίστριες. Η Βουλιαγμένη παίρνει τη μεγάλη ρεβάνς από την Κατάνια και σκαρφαλώνει στην κορυφή της Ευρώπης!
Πίσω στην άνοιξη του 2010: η διαφήμιση για το Final Four της Euroleague γυναικών μου προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον. Το τουρνουά λαμβάνει χώρα στην Κέρκυρα και περιλαμβάνει όχι μία αλλά δύο ελληνικές ομάδες τη Βουλιαγμένη και την ομάδα μου, τον Ολυμπιακό! Ώπα είμαστε κι εμείς καλοί στο πόλο δηλαδή σκέφτομαι και σταυρώνω τα δάχτυλα για ελληνικό τελικό. Ο Ολυμπιακός δεν τα καταφέρνει, όμως η Βουλιαγμένη προκρίνεται πανηγυρικά πετώντας εκτός την Κατάνια και στον τελικό κερδίζει και την Κιρίσι με 10-7 κάνοντας το repeat.
Η πρωταθλήτρια Ευρώπης του Ναυτικού Ομίλου Βουλιαγμένης!
Η πιο συγκινητική ανάμνηση όμως της χρονιάς είναι ο τελικός της δεύτερης τη τάξει διασυλλογικής διοργάνωσης, του LEN Trophy (κάτι σαν το Europa League του γυναικείου πόλο), όπου συμμετέχει ο Εθνικός Πειραιώς. Ο τελικός κόντρα στη ρωσική Γιούγκρα Χάντι Μανσίσκ είναι διπλός και η ήττα στη Ρωσία με 13-12 δεν είναι απαγορευτική για όνειρα ανατροπής στον Πειραιά. Ο Εθνικός έχει τότε στη σύνθεση του, την ίσως κορυφαία πολίστρια της εποχής, την Ολλανδέζα, Ίφκε φαν Μπέλκουμ που κάνει φανταστικό παιχνίδι με 4 γκολ ενώ ακόμη καλύτερη είναι η Ευη Τετζαλίδου με 5 τέρματα. Ο Εθνικός κερδίζει στο όριο με 10-9 στην κανονική διάρκεια κι οδηγεί το παιχνίδι στην παράταση, όπου παίρνει προβάδισμα δύο τερμάτων. Οι Ρωσίδες κάνουν την τελευταία τους επίθεση κι αστοχούν, ο Εθνικός μοιάζει σίγουρος Κυπελλούχος Ευρώπης. Και τότε η Κατερίνα Οικονομοπούλου κάνει ένα αδιανόητο λάθος για την κλάση κι εμπειρία της δίνοντας πάσα σε αντίπαλο πολύ κοντά στο δικό της τέρμα! Οι Ρωσίδες δεν χάνουν την ανέλπιστη ευκαιρία, σκοράρουν και στέλνουν το ματς στα πέναλτι. Το κλάμα της Οικονομοπούλου που ακολουθεί είναι ένα από τα πιο σπαρακτικά που έχω δει στον ελληνικό αθλητισμό. Στα 32 της, η έμπειρη αθλήτρια του Εθνικού θεωρεί πως είναι ασυγχώρητο ένα τέτοιο λάθος και βγαίνει από την πισίνα απαρηγόρητη σχεδόν πριν λήξει η παράταση! Ωστόσο, στα πέναλτι η εμβληματική τερματοφύλακας, Μαρία Τσουρή, αποκρούει τρεις φορές και οι συμπαίκτριες της Οικονομοπούλου την επαναφέρουν στην ευτυχία: “Στο έλεγα μαλάκα, τσάμπα στεναχωριόσουν”. Δείτε το απίστευτο λάθος της Οικονομοπούλου καθώς και την αντίδραση της από το 1:26:25 του βίντεο και μετά:
Τα τρόπαια αυτά από Βουλιαγμένη και Εθνικό ανοίγουν ένα χορό ασταμάτητων επιτυχιών για τα ελληνικά χρώματα τόσο σε επίπεδο συλλόγων όσο και επίπεδο εθνικών ομάδων (σε όλα τα ηλικιακά κλιμάκια). Μέχρι το 2016 οι εθνικές ομάδες θα προσθέσουν στη συλλογή τους 15 μετάλλια, αρκετά εκ των οποίων χρυσά (Νεανίδες, Γυναίκες). Εκείνη την περίοδο ξεκινάω να παρακολουθώ και τους τελικούς της Α1 σε άνδρες και γυναίκες, με τις “ομηρικές” μάχες του Ολυμπιακού με τη Βουλιαγμένη να είναι συχνό φαινόμενο. Οι ομάδες του Πειραιά ήταν συνήθως αυτές που χαμογελούσαν έχοντας βέβαια μεγαλύτερα μπάτζετ από τον σχεδόν πάντα ανταγωνιστικό ΝΟΒ.
Η εθνική γυναικών στέφεται παγκόσμια πρωταθλήτρια το 2011 σε έναν ζόρικο τελικό με την Κίνα που παρακολουθώ με μεγάλη αγωνία. Στο τουρνουά λάμπει το άστρο της φουνταριστής Αλεξάνδρας Ασημάκη, του “θηλυκού Μέσι του πόλο” όπως μου άρεσε να την αποκαλώ, η οποία μάλιστα βραβεύεται ως η κορυφαία πολίστρια στον κόσμο για το 2011!
Προς μεγάλη μου χαρά ο Ολυμπιακός εξελίσσεται σε απόλυτο κυρίαρχο σε άνδρες και γυναίκες σαρώνοντας τους τίτλους στην Ελλάδα και πραγματοποιώντας σπουδαίες πορείες στην Ευρώπη, ενίοτε κατακτώντας και την κορυφή της ( 2015 και 2021 στις γυναίκες, 2018 στους άνδρες). Αξέχαστη μου μένει η παράσταση του Γιάννη Φουντούλη στον τελικό του 2018 με την Προ Ρέκο, όπου σκοράρει 4 από τα 9 τέρματα του Ολυμπιακού και χαρίζει στους ερυθρόλευκους τον τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης! Την επόμενη χρονιά, οι ερυθόλευκοι θα είναι και πάλι στον τελικό, όμως αυτή τη φορά η Φερεντσβάρος θα χαλάσει το όνειρο του back-to-back με μια δραματική επικράτηση στα πέναλτι.
Το ευρωπαϊκό του Ολυμπιακού στο πόλο ανδρών το 2018!
Συνεχίζω και παρακολουθώ πόλο όπου και όταν μπορώ και ξαφνικά, φέτος, με την ανακοίνωση πως το Final Four της Euroleague Γυναικών θα γίνει στον Πειραιά, μου σκάει η “φλασιά”! Ρε συ, δεν έχεις πάει ΠΟΤΕ να δεις έναν αγώνα από κοντά, είτε της εθνικής ομάδας είτε του Ολυμπιακού. Δεν πήγα καν στον τελικό του 2015 που είχε διεξαχθεί και πάλι στον Πειραιά και έπαιζε η αγαπημένη μου, Αλεξάνδρα Ασημάκη! Η συνειδητοποίηση είναι περίεργη εάν σκεφτώ το μακρύ κατάλογο αθλημάτων που έχει τύχει να παρακολουθήσω από κοντά αλλά το πόλο περιέργως δεν είναι μέσα σε αυτά. Πιθανόν λόγω του ότι ποτέ δεν υπήρξε πρόθυμη παρέα, κάποιος φίλος που να παρακολουθεί έστω περιστασιακά. Αλλά ποιον κοροϊδεύω, θα μπορούσα να είχα πάει μόνος μου. Ντροπή μου, λοιπόν!
Ο θρύλος της ελληνικής υδατοσφαίρισης, Αλεξάνδρα Ασημάκη!
Λίγες μέρες πριν, ο Εθνικός Πειραιώς δίνει το σύνθημα για την ελληνική αντεπίθεση κατακτώντας το Len Trophy γυναικών! Κάπως έτσι αποφασίζω ότι είχε έρθει πια η ώρα και κλείνω το εισιτήριο μου για τον τελικό της Euroleague γυναικών στο ιστορικό “Παπαστράτειο”. Για να περάσει ο Ολυμπιακός όμως στον τελικό θα πρέπει πρώτα να κερδίσει την ουγγρική Ουίπεστ στον ημιτελικό, έναν αγώνα που θα δω από την τηλεόραση. Την ημέρα του ημιτελικού, ένα περίεργο συναίσθημα με επισκέπτεται: “Κι αν η ιστορία επαναληφθεί όπως τότε που ήμουν παιδί; Κι αν χάσουμε πάλι στην πρώτη μου φορά από κοντά;”. Η επιβλητική εμφάνιση στον ημιτελικό και η νίκη με 18-11 επί της Ούιπεστ με καθησυχάζει κάπως. Το συναίσθημα είναι το ίδιο κατηφορίζοντας προς το Παπαστράτειο την Κυριακή του τελικού. Ωστόσο, ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει κατακλύσει το κολυμβητήριο και δίνει το παλμό για πανηγύρια από νωρίς. Η απαίτηση είναι λαϊκή και απόλυτη: “Φέρτε μας το ευρωπαϊκό”. Οι ερυθρόλευκες δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης στην ισπανική Σαμπαντέλ. Με πρωταγωνίστριες τις αδερφές Πλευρίτου, τη Νικόλ Ελευθεριάδου, τη φουνταριστή Μαρία Μυριοκεφαλιτάκη που κάνει το ματς της ζωής της αλλά και τις δύο τερματοφύλακες Χρυσή Διαμαντοπούλου και Ιωάννα Σταματοπούλου, που αγωνίστηκαν από ένα ημίχρονο η καθεμια, κερδίζουν εύκολα με 11-7 και διατηρούν το στέμμα τους σαν back-to-back Πρωταθλήτριες Ευρώπης!
Φεύγοντας από το κολυμβητήριο υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην χρειαστεί να περάσουν άλλα 27 χρόνια για να ξαναπάω να παρακολουθήσω αγώνα του αθλήματος! Η παράλειψη είχε πια διορθωθεί, o φόρος τιμής στο υπέροχο ελληνικό πόλο είχε αποδωθεί κι αυτό μου το ανταπέδωσε με το καλύτερο τρόπο ! Δεν είναι λίγο να σηκώνεις το ευρωπαϊκό στον πρώτο σου αγώνα ή να βγάζεις φωτογραφία με τη Νικόλ Ελευθεριάδου, έτσι δεν είναι;
