Ο οπαδός του Άρη, Δημήτρης Σαχινίδης, ο οποίος έγινε viral μετά το παιχνίδι κόντρα στην ΑΕΚ, μιλάει στο Rabona για την αγάπη που τρέφει για τους κιτρινόμαυρους.
Η φετινή σεζόν (όπως και κάθε άλλη ενδεχομένως) στη Ελλάδα, δεν κύλησε και με τον ομαλότερο τρόπο. Ένα νεαρό παιδί ονόματι Άλκης Καμπανός έχασε την ζωή του, όντας μόλις 19 ετών. Δεν την έχασε γιατί ενεπλάκη σε τροχαίο ούτε γιατί ήταν μπλεγμένος σε εγκληματικές δράσεις, την έχασε γιατί απλά προτιμούσε να φοράει κίτρινη φανέλα αντί για ασπρόμαυρη.
Και ενώ αρκετοί πίστευαν πως όλο αυτό θα κατευνάσει τα πνεύματα και θα μας δείξει πως δεν μας χωρίζει τίποτα άλλο πέρα από 90 λεπτά στο γρασίδι, ήρθε ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος να τους διαψεύσει. Οι φωτιές στη κερκίδα, οι μάχες σώμα με σώμα και τα δακρυγόνα από την αστυνομία αποτύπωσαν ξεκάθαρα το γιατί ακόμα δεν είμαστε έτοιμοι να κάτσουμε δίπλα-δίπλα στις εξέδρες.
Υπάρχουν λοιπόν δύο είδη οπαδών. Η πρώτη κατηγορία είναι αυτή που αναφέραμε προηγουμένως. Άνθρωποι οι οποίοι φτάνουν σε σημείο να σκοτώσουν για την ομάδα που “αγαπούν” και οι οποίοι τρέφονται με μίσος για κάθε τι διαφορετικό από αυτό που υποστηρίζουν οι ίδιοι. Στην δεύτερη κατηγορία βρίσκονται εκείνοι που προτιμούν την αγάπη. Την αγάπη για το κλαμπ, την αγάπη για τους παίκτες, την αγάπη για το σήμα, την αγάπη για το γήπεδο και πάει λέγοντας.
Στην τελευταία, λοιπόν, ανήκει ο Δημήτρης Σαχινίδης ο οποίος ζει και αναπνέει για τον Άρη και δεν χάνει την ευκαιρία να παρακολουθεί τον αγαπημένο του σύλλογο. Ο νεαρός φίλαθλος – ο οποίος έγινε viral μετά το παιχνίδι απέναντι στην ΑΕΚ χάρη στο βίντεο τoυ Aris Media Factory– μιλάει στο Rabona για την λατρεία που τρέφει για τους κιτρινόμαυρους και μας περιγράφει το πως «χτίστηκε» αυτή η σχέση.
«Ο Άρης για μένα είναι ένα κεφάλαιο για το οποίο μπορώ να μιλώ μερόνυχτα ολόκληρα από το 2005 που πρωτοπήγα στο γήπεδο. Αυτή η ομάδα είναι το φιλαράκι μου, ο αδερφός μου. Και θα σου πω και κάτι το οποίο ίσως να μην με τιμά τόσο πολύ, όμως η παθολογική μου αγάπη για αυτήν την ομάδα είναι μια από τις πραγματικά ελάχιστες αιτίες που μπορούν να με κάνουν να έρθω σε ρήξη με την οικογένεια μου», μας μεταφέρει σε πρώτο χρόνο και έπειτα μας περιγράφει την πρώτη φορά που επισκέφθηκε το γήπεδο:
« Ήταν 15 Μαΐου του 2005. Μια μέρα που θα μείνει για πάντα χαραγμένη ανεξίτηλα στην καρδιά μου για μια σειρά από πράγματα, τα οποία αν δεν είσαι Άρης από κούνια δεν μπορείς να τα κατανοήσεις. Το περιβόητο παιχνίδι των επεισοδίων με τον Ηρακλή σημάδεψε για πάντα τη ζωή μου. Μια αναμέτρηση που λόγω του νεαρού της ηλικίας σου κατά πάσα πιθανότητα δεν θυμάσαι. Εκείνο το απόγευμα λοιπόν έβλεπες μπροστά σου τα πάντα να διαλύονται.
Έβλεπες την ομάδα να πέφτει. Για να μην τα παρατήσεις και σιχαθείς επομένως, όφειλες να χτίσεις μέσα σου από την αρχή «τούβλο-τούβλο» μια ελπίδα που θα μετέτρεπε το κατεστραμμένο σήμερα του τότε σε ένα καλύτερο αύριο. Θυμάμαι σαν χθες τον πατέρα μου να λέει ότι δε θα με ξαναφέρει στο γήπεδο και φυσικά η απάντηση μου ήταν αυτή που πρέπει να είναι. Βάσει εκείνης της απάντησης πορεύομαι σε αυτά τα 17 χρόνια στο πλευρό της ομάδας και του κόσμου της»
Ο νεαρός φαν των κιτρινόμαυρων βρισκόταν και στο πρόσφατο παιχνίδι όπου ο Άρης κατάφερε να πάρει την νίκη – και κατ’ επέκταση την πρόκριση στην Ευρώπη – απέναντι στην ΑΕΚ. Όμως όταν ρωτήθηκε για ποιο παιχνίδι ξεχωρίζει από όλα αυτά που έχει παρακολουθήσει, ο ίδιος μας απάντησε πως θεωρεί όλα τα παιχνίδια εξίσου σημαντικά για εκείνον.
«Όλα τα παιχνίδια που έχω πάει και δεν έχω πάει μαζί. Δεν θα μπω στη διαδικασία να ξεχωρίσω κανένα γιατί δεν με ενδιαφέρει τόσο το πως παίζει η ομάδα ή το τι γίνεται στο παιχνίδι ευρύτερα. Αυτό που με θρέφει είναι να καταθέτω την ψυχή μου ακολουθώντας αυτό που αγαπάω, κάτι που νομίζω πρέπει να κάνει ο κάθε άνθρωπος με οτιδήποτε καταπιάνεται. Πιστεύω ότι οφείλουμε στον εαυτό μας να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και να το υπηρετούμε με πάθος και ρομαντισμό οτιδήποτε και αν είναι»
Αυτό το πάθος όπως ανέφερε ο ίδιος είναι εκείνο που τον φέρνει καμιά φορά στην δυσμενή θέση να έρθει σε ρήξη με τους οικείους του. Όπως μας λέει ο Δημήτρης, η ψυχοσύνθεση του είναι τέτοια που δεν του επιτρέπει να ελέγξει τα συναισθήματα του όταν αγωνίζεται ο Άρης.
«Είναι πολύ ψυχοφθόρο ρε φίλε να είσαι Άρης, είναι ανεξήγητο έως απόλυτα λογικό όπως θα έλεγε και κάποια ψυχή που σέβομαι απεριόριστα. Ξέρεις τι είναι με ένα γκολ να πετάς στους επτά ουρανούς και με ένα άουτ να θες να σπάσεις ότι υπάρχει γύρω σου; Η ψυχοσύνθεση μου ανέκαθεν ήταν τέτοια που έμαθα να δίνομαι σε ό,τι και όποιον αγαπάω.
Ένα από τα πράγματα λοιπόν με τα οποία δέθηκα πριν καλά καλά γνωρίσω τον εαυτό μου ήταν ο Άρης. Θα ήταν λοιπόν αδύνατον αυτά που συμβαίνουν στο κλαμπ να μην έχουν αντίκτυπο σε μένα, να μην αποτυπώνονται στο πρόσωπο τη διάθεση και την έκφραση μου.»
Αυτός είναι και ο λόγος ο οποίος ο Δημήτρης Σαχινίδης αψηφά οτιδήποτε μπαίνει εμπόδιο μεταξύ εκείνου και των Θεσσαλονικιών. Ακόμα και την σπαστική τετραπληγία από την οποία πάσχει.
«Το κινητικό μου πρόβλημα δεν επηρέασε ούτε στο ελάχιστο την καθημερινότητα μου, γιατί η σπαστική τετραπληγία από την οποία και πάσχω με βρήκε από το πρώτο δευτερόλεπτο που ήρθα στην ζωή. Οπότε καταλαβαίνεις πως κάποιες φορές είναι αναγκαίο να μάθεις να προσαρμόζεσαι στις εκάστοτε συνθήκες και περιστάσεις. Αυτό έκανα και εξακολουθώ καθημερινά να κάνω.
Όχι μόνο εισέπραξα αγάπη σεβασμό και εκτίμηση, αλλά μπορώ να σου πω με βεβαιότητα πως όλα αυτά μαζί τα απόλαυσα σε αφθονία. Ίσως σε βαθμό μεγαλύτερο από όσο πραγματικά τα άξιζα. Από εκεί και πέρα να σου πω πως για μένα η αγάπη είναι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να μας επισκέπτεται στην ζωή μας.
Αναμφίβολα προτιμώ το σεβασμό διότι από τη φύση του μπορεί να βρει χώρο ανάμεσα και σε ανθρώπους που για τους δικούς τους λόγους δεν εκτιμώνται» υποστηρίζει σε πρώτο χρόνο και συνεχίζει μιλώντας για το κάτα πόσο το πρόβλημα αυτό τον εμπόδισε να επισκεφθεί το “Κλεάνθης Βικελίδης”:
«Θες να σου πω την αλήθεια; Είναι τόσο το μεράκι μου να πηγαίνω όπου παίζει ο Άρης που δεν το σκέφτομαι καν. Φυσικά εκ των πραγμάτων είναι αδύνατον να βρίσκομαι σε όλα τα γήπεδα, ακόμα όμως και εκεί που δεν είμαι βρίσκεται ατόφια η ψυχή μου. Καταληκτικά, λοιπόν, αυτό που έχει καταφέρει ο Άρης είναι να με κάνει – στο δίωρο το οποίο αγωνίζεται – τον πιο αρτιμελή άνθρωπο του κόσμου. Γιατί όταν η ψυχή σου γεμίζει, τα προβλήματα εξαφανίζονται, παύουν να υπάρχουν και δεν τα βλέπω μπροστά μου».
Ωστόσο η αναπηρία έχει βάλει στον Δημήτρη ένα «τείχος,» το οποίο δύσκολα ξεπερνιέται. Ο ίδιος δεν έχει την δυνατότητα να επισκεφτεί τα εκτός έδρας παιχνίδια της ομάδας του, παρά μόνο σε γήπεδα τα οποία βρίσκονται κοντά στη πόλη του.
«Δυστυχώς πέρα από την παρουσία μου σε κάποιες γειτονικές έδρες, η φύση του κινητικού μου είναι τέτοια που δεν μου επιτρέπει να ταξιδέψω. Μιας και όμως μου κάνεις αυτή την ερώτηση, θα ήθελα από τα βάθη της καρδιάς μου να εξομολογηθώ κάτι. Είναι τόσο μεγάλο το δέος που αισθάνομαι όταν ακούω ένα «Άρης» σε κάποιο εκτός έδρας παιχνίδι που νομίζω ότι υπερκαλύπτει τα πάντα. Νομίζω ότι το χρέος που έχει αυτή η ομάδα και πρέπει να συμβάλλουμε όλοι σε αυτό είναι να γίνει μεγαλύτερη από τον κόσμο της»
Η συζήτηση με τον Δημήτρη έφτασε στο περιστατικό του Άλκη και ο ίδιος τόνισε πως η συγκεκριμένη πράξη όχι μόνο δεν φόβισε τους οπαδούς του Άρη, αλλά τους έδωσε και έναν ακόμα λόγο να φορούν την φανέλα του συλλόγου.
«Πρώτον πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν τίθεται θέμα οπαδικού επεισοδίου. Αν δεν κάνω λάθος ο Άλκης ήτανε ένας άριστος μαθητής, που είχε όλα τα φόντα να αριστεύσει και στην σχολή του. Το “λάθος” του -και είναι ντροπή μας ως κοινωνία να το λέμε αυτό- είναι πως θέλησε να πάει μια βόλτα με τους φίλους του.
Εγώ προσωπικά πιστεύω και δεν ξέρω αν είμαι αφελής ή αιθεροβάμων πως όσο και αν άλλαξε προς το χειρότερο η κοινωνία μας, δε θα φτάσουμε ΠΟΤΕ στο σημείο τα κτήνη να είναι περισσότερα των ανθρώπων. Υπάρχουν εκεί έξω πάρα πολλοί άνθρωποι που υποστηρίζουν διαφορετική ομάδα από τη δική μου και μπορούμε να συνυπάρξουμε αρμονικότατα. Το κλειδί όμως για να επιτευχθεί η αρμονία στη συνύπαρξη είναι να μην νομίζουμε ο καθένας ατομικά αλλά και όλοι μαζί ότι ήμαστε το κέντρο του κόσμου. Όποιοι, λοιπόν, το νομίζουν αυτό λυπάμαι. Ο Άρης είναι εδώ, είναι στην πόλη του, είναι στην Ελλάδα όλη.
Έχει μια τεράστια αθλητική, άρα και κοινωνική, διαδρομή από το το Μάρτη του 1914 και μετά, οπότε πιστεύω πως το κλίμα που έχει δημιουργηθεί, δε φοβίζει τους μικρούς μας φίλους να βάλουν τη φανέλα με το σήμα της ομάδας και να κυκλοφορήσουν. Αντίθετα πιστεύω ότι κάνει την επιθυμία τους να δηλώσουν ότι είναι Άρης ακόμα μεγαλύτερη. Ξέρεις, στον κύκλο της ζωής αν συνηθίσεις το τέρας αρχίζεις αυτόματα να του μοιάζεις και αν το φοβηθείς είσαι καταδικασμένος να ζεις με τη σκιά του. Είμαι σίγουρος λοιπόν ότι ο κόσμος του Άρη δεν είναι διατεθειμένος να κάνει τίποτα από τα δύο.»
Εν συνεχεία αναφέρεται στους οπαδούς του ΠΑΟΚ για το εν λόγω σκηνικό, λέγοντας πως μία συγγνώμη δεν αρκεί ώστε να τους συγχωρεθεί η συγκεκριμένη πράξη. Παράλληλα μας αναλύει και την θεωρία του όσον αφορά την μετακίνηση φιλάθλων, υποστηρίζοντας πως υπό όρους αυτή θα μπορούσε να είναι εφικτή.
«Δεν είμαι εγώ ο αρμόδιος για να το κρίνω αυτό. Υπάρχουνε σύνδεσμοι οργανωμένων οπαδών σε όλη την Ελλάδα που μπορούν να αποφασίσουν για τις τύχες και τους εαυτούς τους. Το μόνο που θα σου πω επειδή αναφέρθηκες στους οργανωμένους του Π.Α.Ο.Κ. είναι πως, ναι, μια τυπική συγνώμη δεν είναι αρκετή ώστε να ξεπλύνει αυτό που έγινε. Από εκεί και πέρα, είμαι υπέρ των οπαδικών μετακινήσεων αρκεί αυτές να γίνονται κάτω από ένα συγκεκριμένο πλαίσιο το οποίο θα έχει αποφασιστεί από τους καθ’ ύλην αρμοδίους. Νομίζω πως όλοι οι υπόλοιποι είμαστε έξω από το χορό και δεν έχουμε δικαίωμα στην εκφορά γνώμης και άποψης.»
Τέλος, θέλοντας να κλείσει, αναφέρθηκε και στο βίντεο του Aris Media Factory μέσω του οποίου έγινε viral, λέγοντας πως ο ίδιος δεν θεωρεί τον εαυτό του σημαντικό μόνο και μόνο επειδή πρωταγωνίστησε σε αυτό. Παράλληλα θέλησε να ευχαριστήσει τους ανθρώπους πίσω από αυτό, διότι μέσω εκείνων έγινε αποδέκτης πολλών θετικών μηνυμάτων.
«Πριν κλείσουμε θα ήθελα να σου αναφέρω κάτι που θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό. Επειδή όλο αυτό το διάστημα μετά την προβολή του ντοκιμαντέρ από το ARIS MEDIA FACTORY, τους ανθρώπους του οποίου θέλω να ευχαριστήσω έναν-έναν ξεχωριστά, έχω γίνει αποδέκτης σχολίων και μηνυμάτων τα οποία δεν αξίζω, πρέπει να σου ξεκαθαρίσω ότι στη συνείδηση μου είναι άλλο να είσαι σημαντικός και άλλο viral. Δεν νιώθω καθόλου σημαντικός και στο λέω εν τιμή. Σημαντική και εμβληματική είναι η ομάδα που υποστηρίζω.
Όλοι οι υπόλοιποι μηδέ και του εαυτού μου εξαιρουμένου ήμαστε απλά περαστικοί που έτυχε κάτι να αγαπήσουμε. Ευχαριστώ όλο τον κόσμο για τα γεμάτα σεβασμό και εκτίμηση προς εμένα σχόλια του, όμως, θα ήθελα στο εξής άπαντες να διοχετεύσουμε την ενέργεια μας στον Άρη και να μη βολευόμαστε στη μετριότητα, διότι χρονιά χωρίς ουσιαστική διάκριση (τίτλους, πορεία στην Ευρώπη) στα μάτια μου είναι μέτρια. Εύχομαι σε όλο τον κόσμο είτε αγαπάει την ομάδα μου είτε όχι να συνεχίσει να ονειρεύεται σε έναν κόσμο που δεν προσφέρεται για όνειρα και να δημιουργεί πράγματα με τα οποία θα είναι χαρούμενος και ευτυχισμένος στην εποχή της δυστυχίας και της κατάθλιψης».
