Τη σεζόν 2011-2012 εμφανίστηκε στο ελληνικό βόλεϊ μια νέα διοργάνωση με σκοπό να καλύψει το κενό αγωνιστικής δράσης λόγω των υποχρεώσεων της εθνικής ομάδας.
Το League Cup «Νίκος Σαμαράς» καθιερώθηκε με το πέρασμα των χρόνων και παρότι είναι η τρίτη κατά σειρά σημαντικότητας εγχώρια διοργάνωση έχει τη δικιά του σημασία. Εκτός των υπολοίπων, όμως, αυτή είναι μια διοργάνωση που το όνομά της συνοδεύεται από το θρύλο του ελληνικού βόλεϊ, τον Νίκο Σαμαρά, και μας υπενθυμίζει κάθε χρόνο ότι αυτός ήταν ο άνθρωπος που μας έμαθε να… πετάμε.
Μόλις ένα Κύπελλο Ελλάδος είχε βάλει στην τροπαιοθήκη του ο σπουδαίος Νίκος Σαμαράς. Παράδοξο για τον κορυφαίο αθλητή που είδαμε στο βόλεϊ τα τελευταία 30 και χρόνια. Ο «αετός» είναι η απόδειξη πως ένας αθλητής είναι πολύ σπουδαίος και χωρίς γεμάτες τροπαιοθήκες ή ατέλειωτα μετάλλια. Άλλωστε αυτά που κατάφερε, κυρίως με τη φανέλα της Ορεστιάδας, άλλαξαν την ιστορία του ελληνικού βόλεϊ αλλά και γενικότερα όλης της περιοχής του Έβρου.
Ο Σαμαράς ήταν γεννημένος στη Στουτγάρδη της Γερμανίας, αλλά η Ορεστιάδα έγινε το σπίτι του. Εκεί «ανδρώθηκε» ως πετοσφαίρισης και εκεί έκανε τα πρώτα του βήματα στο άθλημα. Ο Έβρος έμοιαζε πάντα μια μεγάλη και αστείρευτη πηγή ταλέντων έτσι πλάι στον Σαμαρά βρέθηκαν κάποιοι από τους κορυφαίους αθλητές όπως ο Αντώνης Τσακιρόπουλος, ο Θόδωρος Μπάεφ και πολλοί ακόμα. Το άθλημα έχει αλλάξει άρδην στο πέρασμα των χρόνων αλλά το εντυπωσιακό άλμα, τα εντυπωσιακά καρφιά αλλά και τα φαρμακερά σερβίς του Σαμαρά θα μπορούσαν να προσφέρουν αμέτρητα highlight και στη σημερινή εποχή. Το μοναδικό άνοιγμα χεριών και η μεγαλοπρέπεια στην τεχνική του ήταν ο λόγος που το πρόσφεραν το προσωνύμιο «Αετός».
Ένας αετός θα μπορούσε να ηγηθεί σε μια ομάδα όπως η Ορεστιάδα και να της αλλάξει την ιστορία. Το κλειστό Γυμναστήριο της πόλης γέμιζε ξανά και ξανά για να θαυμάσει αυτή την υπέροχη ομάδα. Μια πόλη με λιγότερο από 20.000 κατοίκους ζούσε και ανέπνεε στο ρυθμό του βόλεϊ και η παρέα του Νίκου Σαμαρά τους πρόσφερε μαγικές στιγμές. Ο ΑΟ Ορεστιάδας άρχισε να διεκδικεί τίτλους. Το 1993 έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου και του πρωταθλήματος αλλά ηττήθηκε και στους δύο από τον τελικό ενώ επέστρεψε στους τελικούς του πρωταθλήματος και το 1997 αλλά και το 1998 όπου ο Άρης και ο Ολυμπιακός τελικά πανηγύρισαν τον τίτλο.
Αυτή η μικρή πόλη, όμως, έγινε γνωστή και σε όλη την Ευρώπη αφού με ηγέτη το Σαμαρά έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Συνομοσπονδίας το 1995 (το σημερινό Challenge Cup) αλλά η Πάρμα έμοιαζε ανυπέρβλητο εμπόδιο. Το ιταλικό βόλεϊ ήταν στο απόγειό του με αποτέλεσμα και το 1996 ο Ορεστιάδα να φτάσει στο Final 4 της ίδιας διοργάνωσης αλλά να μείνει εκτός τελικού ενώ το Κύπελλο Κυπελλούχων (το σημερινό CEV Cup) του 1994 το ζευγάρι Σίσλει Τρεβίζιο – Μιλάνο άφησε εκτός τελικού την Ορεστιάδα και τις Κάννες. Παρόλα αυτά η ομάδα του Έβρου είχε γίνει αγαπητή σε όλη την Ελλάδα καθώς έσπαγε το κατεστημένο των μεγάλων ομάδων Αθήνας και Θεσσαλονίκης και πρωταγωνιστούσε με συνέπεια σε εγχώριες και διεθνείς διοργανώσεις.
Δεν έμοιαζε παράλογο, λοιπόν, οι παίκτες της Ορεστιάδας με το Σαμαρά πρώτο και καλύτερο να στελεχώνουν την εθνική ομάδα. Η ιαχή «Ελλάς Ελλάς Νίκος Σαμαράς» ταρακούνησε το ΣΕΦ το φθινόπωρο του 1994. Το ελληνικό βόλεϊ βρισκόταν σε ανοδική πορεία και ο μεγάλος Σαμαράς πήρε την εθνική ομάδα στις… φτερούγες του και μαζί της πέταξε στην 6η θέση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος που έγινε στο Φάληρο. Ένα χρόνο μετά, στο ίδιο γήπεδο η Ελλάδα με μεγάλο πρωταγωνιστή το Σαμαρά έφτασε και πάλι στην οκτάδα αλλά δεν κατάφερε να μπει στη ζώνη των μεταλλίων για να διεκδικήσει ένα ευρωπαϊκό μετάλλιο όπως το 1987.
Η φήμη του Σαμαρά έκανε το γύρο της Ευρώπης. Ο Αετός είχε καταφέρει να καθιερωθεί ως ένας εκ των κορυφαίων τόσο με τη φανέλα της Ορεστιάδας όσο και της εθνικής ομάδας. Όσο και αν είχε μεγαλώσει η ομάδα του Έβρου, όμως, τα όνειρα και οι ικανότητες του Σαμαρά τον οδηγούσαν σε άλλους δρόμους παρότι η Ορεστιάδα δεν έπαψε να είναι η μεγάλη του αγάπη. Το μονοετές πέρασμά του από την ιταλική Φαλκονάρα το 1998-1999 άνοιξε το δρόμο για τους επόμενους και έδειξε ξεκάθαρα πως ένας Έλληνας μπορεί να είναι μέρος του κορυφαίου πρωταθλήματος της Ευρώπης. Επέστρεψε γρήγορα, όμως, στην Ελλάδα και αυτό του πρόσφερε αυτό που περίμενε καρτερικά. Ανήμερα της εθνικής επετείου, 25η Μαρτίου 2000, στο Final 4 της Πάτρας ο Ηρακλής του Σαμαρά και του Κράβαρικ κατακτούσε το Κύπελλο Ελλάδος. Ο Σαμαράς έπαιρνε μια άτυπη εκδίκηση από τον Ολυμπιακό, που τους είχε στερήσει τρεις τίτλους ως παίκτης της Ορεστιάδας. Με 12 πόντους στον τελικό ήταν ένας ηγέτης, όπως πάντα, και ακόμα και αν ο Κράβαρικ των 19 πόντων ήταν ο MVP η ουσία ήταν πως κατακτούσε επιτέλους κάτι που άξιζε και μέχρι τότε δε του είχε χαρίσει η μοίρα.
Στη συνέχεια πέρασε από εξίσου μεγάλες ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός, ο Εθνικός Αλεξανδρούπολης, η ΑΕΚ αλλά και από τη Φενέρμπαχτσε και τη Σεβίλη. Πουθενά όμως δεν είχε τη χαρά να σηκώσει ξανά τίτλο. Ο αθλητισμός δεν είναι πάντα δίκαιος και δε σου προσφέρει πάντα αυτά που αξίζεις. Αυτό, όμως, είναι κάτι που μεγαλώνει ακόμα περισσότερο το μύθο του καθώς οι μαγικές στιγμές που χάρισε ως παίκτης αξίζουν περισσότερο από κάθε τίτλο και αυτό είναι που αποτυπώθηκε στη συνείδηση του κόσμου.
Οι 263 συμμετοχές του στην εθνική ομάδα αλλά και το ξεχωριστό το στυλ τον έκαναν αγαπητό σε κάθε φίλαθλο ανεξάρτητα ομάδας που υποστήριζε. Ο χαρακτηρισμός «Γκάλης του βόλεϊ» δείχνει ξεκάθαρα το πόσο σπουδαίος ήταν. Ο μεγάλος του καημός ωστόσο ήταν να σηκώσει ένα τρόπαιο με την αγαπημένη του Ορεστιάδα κάτι που δεν κατάφερε αλλά ακόμα και έτσι τα όσα κατάφερε με αυτή την ομάδα έμειναν για πάντα στην ιστορία.
Ο Σαμαράς ήταν πάντα αγαπητός γιατί παρότι ήταν ο κορυφαίος δε συμπεριφέρονταν ποτέ ως τέτοιος. Λιγομίλητος και ντροπαλός αλλά ποτέ σνομπ ή υπερόπτης. Αυτό άλλωστε είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα όσον είναι πραγματικά σπουδαίοι. Τα τελευταία χρόνια βρισκόταν στη Λήμνο όπου είχε εγκατασταθεί μόνιμα, είχε ιδρύσει τη Λήμνος Βόλεϊ και αγωνίστηκε εκεί έστω και για λίγο. Με τη φανέλα της Λήμνος Βόλεϊ έπαιξε τα δύο τελευταία παιχνίδια της καριέρας του για το Κύπελλο Ελλάδος 2012-2013. Δεν πρόλαβε, όμως, να συνεχίσει αυτή την προσπάθεια αφού στις 4 Ιανουαρίου 2013 η καρδιά του τον πρόδωσε.
Ο Σαμαράς δεν πέθανε, απλώς πέταξε μακριά ως μεγαλοπρεπής αετός. Η κληρονομιά που άφησε στο άθλημα είναι τεράστια και όσοι δεν πρόλαβαν να τον ζήσουν στο απόγειο του σίγουρα δεν έχουν ζήσει τις καλύτερες στιγμές του ελληνικού βόλεϊ. Το League Cup θα είναι για πάντα το “πάτημα” ώστε οι νεαρότεροι να ακούνε το όνομα του και να έχουν μια αφορμή να ψάξουν και να μάθουν για το ποιος ήταν ο Νίκος Σαμαράς. Άλλωστε οι θρύλοι θα μένουν για πάντα μαζί μας.
