Kαι ξαφνικά… βόμβα. Από το πουθενά και χωρίς να έχουν ακουστεί καθόλου, οι Bucks κατάφεραν να βρουν τη χρυσή φόρμουλα και να αποκτήσουν με ανταλλαγή τον φευγάτο από τους Blazers, Damian Lillard. O Dame, αφού έδωσε ό,τι μπορούσε για να πετύχει μαζί με το... αγαπημένο του Portland και δεν τα κατάφερε, πήρε μετά από ένα επεισοδιακό (και κουραστικό, ας το παραδεχτούμε) καλοκαίρι, το δρόμο προς Ανατολάς.
Η λίγκα άλλαξε (για ακόμη μια φορά τα τελευταία χρόνια) δραματικά το landscape της, με τη μετακίνηση ενός superstar πρώτης τάξης μεγέθους και στο δίδυμο του Dame με τον Γιάννη, δημιουργείται ένα από τα φονικότερα (στο χαρτί) one-two punches της τελευταίας δεκαετίας.
Για να καταλάβετε τι πρόκειται να γίνει τη σεζόν που μας έρχεται, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και ο Damian Lillard είναι το πρώτο ζευγάρι παικτών στην ιστορία του ΝΒΑ που τη μία σεζόν έχει ο καθείς τους 30 πόντους μέσο όρο σε άλλη ομάδα και την αμέσως επόμενη σεζόν βρίσκεται στο ίδιο ρόστερ. Αν βάλουμε και ήδη συμπαίκτες στην εξίσωση, τότε μόνο ο Jerry West και ο Elgin Baylor μπαίνουν σε αυτή τη λίσα, καθώς ως μέλη των Lakers το 1961-62 είχαν μ.ο. πάνω από 30 πόντους έκαστος και την επόμενη σεζόν βρέθηκαν πάλι στο ίδιο ρόστερ.
To Trade: Oι Blazers δεν “έχασαν” στο chicken run
Πάμε όμως να δούμε, για την οικονομία του κειμένου, όλα όσα συμφώνησαν οι τρεις ομάδες που ενεπλάκησαν στο trade, ώστε να τα έχουμε φρέσκα πριν προχωρήσουμε:
Ήταν δεδομένο πως θα ήταν πολύ δύσκολο – από θέμα λογιστικής πρώτα και κύρια και από θέμα μπασκετικού πακέτου σε δεύτερο βαθμό – το γεγονός οι Blazers να κάθονταν στο τραπέζι και θα έβρισκαν συμφωνία μόνο με μία ομάδα. Ακόμα και με το τελεσίγραφο που έδωσε ο εκπρόσωπος του Dame στην για 12 χρόνια ομάδα του ότι “ο πρώτος στόχος του παίκτη είναι η μετακίνηση στο Μαϊάμι και τους Heat” λέγοντας τους ότι “πρέπει να κόψετε το λαιμό σας και να τα βρείτε με την ομάδα που θέλει να πάει ο Dame”, οι Heat δεν αποκτούσαν ως δια μαγείας το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό χαρτί στο τραπέζι. Αυτό άνηκε ξεκάθαρα στην ομάδα που είχε το συμβόλαιο του Dame στα βιβλία της και αυτό ήταν το Portland, το οποίο, έπραξε σωστά με το να κάτσει, να περιμένει και να δει τις επιλογές του για να κάνει maximize τα πιθανά ανταλλάγματα. Και το κατάφερε.
Εκμεταλλευόμενοι μάλλον την μη ευελιξία των Heat είτε να βρουν έναν ικανό τρίτο συμπαίκτη για την ανταλλαγή είτε να αποφασίσουν ότι θα αποχωριστούν εναν εκ των Butler και Adebayo στην ανταλλαγή, οι Bucks βρήκαν την ευκαιρία και έκαναν από το πουθενά την κίνηση – ματ. Βάζοντας και το Phoenix στις συζητήσεις, οι Blazers απέκτησαν όχι απλώς έναν all-star caliber άσο (και ένα trade asset που η μισή λίγκα θα ψόφαγε να αποκτήσει), αλλά και προσθέτουν έναν καταπληκτικό σέντερ που έχει όλο το μέλλον δικό του για να πρωταγωνιστήσει, τον DeAndre Ayton, τον Βέλγο rookie Toumani Camara και ένα pick πρώτου γύρου που το 2029 (ναι, πλέον βλέπουμε τόσο μακριά) είναι αρκετά πιθανό να αξίζει σα χρυσός, αν σκεφτούμε τις ηλικίες των δύο πρωταγωνιστών των Bucks, του Ντέιμ και του Γιάννη δηλαδή.
Ο Tyler Herro (που ήταν το βασικό chip των Heat στις προσπάθειες να πάρουν τον Dame) είναι φανταστικός παίκτης, αλλά όπως είναι αυτή τη στιγμή το ρόστερ των Blazers, με τους Scoot Henderson, Shaedon Sharpe και Anfernee Simons να αποτελούν μεγάλα στοιχήματα για την επόμενη μέρα, ο Ayton – λόγω θέσης – μάλλον χρειαζόταν αισθητά περισσότερο, ενώ θεωρώ αρκετά πιθανό ο Jrue Holiday να μοσχοανταλλαχθεί πολύ σύντομα σε μία από τις πολλές ομάδες που θα χρειάζονται έναν Point Guard που – μεταξύ μας – στο σωστό περιβάλλον μπορεί να αποτελέσει και προσθήκη που χαρίζει τίτλο.
Η παραδοχή λάθους των Suns…
Η ανταλλαγή του Ayton ήταν κομμάτι κλειδί για το Portland, όμως την ίδια ώρα, λέει πολλά για το Phoenix και τους Suns. Γιατί με βάση αυτό, καταλήγουμε στο ότι η απόφασή τους να στοχεύσουν στον σέντερ από τις Μπαχάμες με το πρώτο πικ του ντραφτ του 2018 και να μην πάνε τελικά στον Λούκα Ντόνσιτς, ήταν αποτυχημένη. Και – ειδικά – γνωρίζοντας όσα γνωρίζουμε σήμερα για την πορεία του Luka στο NBA, αυτή η απόφαση θα ήταν αποτυχημένη ακόμα και αν δεν έφευγε με τη συγκεκριμένη ανταλλαγή ο Ayton.
Ο διπλός φόβος, αφενός της συνύπαρξης του Luka με τον Booker και αφετέρου του να μην την πάθουν ξανά όπως στην περίπτωση του Dragan Bender, δεν δικαιολογήθηκε ούτε στο ελάχιστο. Τόσο ο Luka όσο και ο Booker, αν και κατ’εξοχήν ball dominant παίκτες, έχουν δείξει ότι μπορούν να συνυπάρξουν μια χαρά με εξίσου ball dominant συμπαίκτες. Ο λόγος αποτυχίας του ταιριάσματος τόσο του Kyrie με τον Luka όσο και του Booker με τον Durant πχ δεν είναι η συνύπαρξή τους, αλλά η έλλειψη χρόνου και χώρου για δημιουργία συνεργειών μεταξύ τους, σε ένα βαθμό η ατυχία και σε ένα ακόμα το γενικότερο roster building των ομάδων τους. Από την άλλη, οι Suns είχαν στα χέρια τους τον προπονητή που ένα μόλις χρόνο πριν το draft οδήγησε τον Luka στην κορυφή της Ευρώπης, τον ήξερε καλά και μπορούσε να προσδόσει μία αίσθηση συνέχειας στο νέο ξεκίνημα του νεαρού Σλοβένου. Ούτε αυτό το εκτίμησαν.
Σε κάθε περίπτωση, το πρώτο πικ του draft του 2018 εξαργυρώθηκε με μία συμμετοχή σε Τελικούς ΝΒΑ, τον Nurkic, τον Nassir Little, τον Keon Johnson και τον Grayson Allen, οι οποίοι θα είναι τα κομμάτια που θα στελεχώσουν την τριάδα Beal, Durant και Booker. O Nurkic με τους αστερίσκους του σίγουρα μπορεί να αποτελέσει καλή λύση, όμως με την προϊστορία των τραυματισμών του και της μη διαθεσιμότητάς του, δεν προσφέρει ασφάλεια. Τέλος πάντων, ποιος είμαι εγώ να κρίνω, έχουμε δει και χειρότερα trade, αλλά σίγουρα έχουμε δει και πάρα, παρά πολλά καλύτερα.
…και οι ευχάριστοι πονοκέφαλοι των Bucks
Είσαι ο Jon Horst. Βλέπεις την ευκαιρία να σου ανοίγεται μπροστά σου. Την ίδια ώρα, πίνοντας τον καφέ σου, διαβάζεις τις δηλώσεις του Γιάννη, ο οποίος λέει “αγαπάω το Μιλγουόκι, αλλά θέλω και η ομάδα μου να είναι στην ίδια σελίδα με εμένα, σε ό,τι έχει να κάνει με το να κερδίσει”. Υπάρχει κάποιος που λέει ότι δεν πατάς το κουμπί όσο πιο γρήγορα μπορείς; Είναι μία κίνηση που την κάνεις πρώτα και ρωτάς τις ερωτήσεις μετά.
Ο Lillard είναι ο αθλητής που προέρχεται από ΑΥΤΗ τη σεζόν:
Πείτε ό,τι θέλετε, βάλτε όσα αστεράκια θέλετε για την ηλικία, τους τραυματισμούς, την όρεξη του Dame να βάλει νερό στο κρασί του σε αυτή τη φάση της καριέρας του, στο αν είναι νικητής ή όχι (τα διαβάσαμε και αυτά), αλλά σε ποιο όνειρο θα μπορούσαν οι Bucks να προσθέσουν τέτοιο επιθετικό όπλο στη φαρέτρα τους και χωρίς μάλιστα να “αφαιμαχθούν” από τον trade partner τους; Σε κανένα, η ερώτηση απαντάει τον εαυτό της.
Ο Lillard, στα 33 του χρόνια, προέρχεται από μία σεζόν που πάλι διεκδικούσε το χαρακτηρισμό του καλύτερου PG του ΝΒΑ, σε μία ομάδα που έκανε για ακόμη μία φορά τα πάντα για να ΜΗΝ τον βοηθήσει να κερδίσει. Για χρόνια έχει δείξει πόσο μεγάλος ηγέτης είναι, κουβαλώντας τους Blazers σε πλασαρίσματα τα οποία ΔΕΝ τα άξιζαν με βάση ρόστερ. Η παρουσία του Dame στο Portland έκανε impact στην επιτυχία των Blazers όσο κι αν το συμβόλαιό του ίσως να ήταν τροχοπέδη για τη στελέχωση ενός καλύτερου ρόστερ. Αλλά σε κάθε περίπτωση, αυτό ήταν πονοκέφαλος του Front Office των Blazers, όχι του Dame, και το ότι δεν έλυσαν το ζήτημα, τους οδήγησε ως εδώ.
Η αντιπαραβολή του επιχειρήματος ότι “δεν έπρεπε να δώσουν τον Jrue Holiday γιατί χάνουν πολλά από την άμυνά τους” έχει βάση, αλλά η πραγματικότητα δεν είναι το Association Mode του NBA 2K. Η ανταλλαγή έγινε γιατί ο Jrue Holiday μπήκε στο πακέτο, καθώς είναι ένας παίκτης για τον οποίο οι Blazers ξέρουν ότι αν θελήσουν να ανταλλάξουν, θα βρουν άμεσα ακόμα καλύτερα ανταλλάγματα γι’αυτούς. Ο Khris Middleton και το συμβόλαιό του ίσως να μην ήταν το ίδιο θελκτικό για τους contenders που βρίσκονται στην αγορά.
Από κει και πέρα, η ανταλλαγή αυτή κάνει τα πράγματα ξεκάθαρα για τους Bucks. Πρώτα και κύρια, δείχνουν στο Γιάννη Αντετοκούνμπο ότι βρίσκονται στην ίδια σελίδα με αυτόν. Η στασιμότητα είναι ο εχθρός της επιτυχίας και οι Bucks δεν δίστασαν να “διώξουν” το δεύτερο σημαντικότερο παίκτη από μία ομάδα που πήρε μόλις 3 χρόνια πριν τον τίτλο. Μόλις λίγες ώρες ύστερα από αυτήν τους την κίνηση λοιπόν, δεν είναι τυχαίο που βλέπουμε ξαφνικά τις φήμες για αναθέρμανση της υπόθεσης ενός early extension για τον Γιάννη να έρχονται στην επιφάνεια. Εδώ και μία βδομάδα ο Γιάννης είναι διαθέσιμος για συμφωνία και υπογραφή επέκτασης συμβολαίου, οπότε η κίνηση Lillard (σίγουρα) είναι το βασικό διαπραγματευτικό χαρτί ώστε να πειστεί ο Greek Freak να υπογράψει και θεωρώ πως σε μεγάλο βαθμό οι Bucks είχαν την μακροχρόνια δέσμευση του Γιάννη ψηλότερα από τα (δεδομένα) αγωνιστικά οφέλη του παίκτη Lillard.
Στα αγωνιστικά, γιατί προφανώς και αυτά έχουν σημασία, οι επιθετικές δυνατότητες μίας πεντάδας Lillard – Beasley ή Connaughton – Middleton – Γιάννη – Lopez είναι πάρα πολλές, μιας και καλύπτουν σχεδόν κάθε σπιθαμή του παρκέ. Οι Bucks ήταν για χρόνια μία αρκετά μονόπλευρη και εύκολα αντιμετωπίσιμη ομάδα. Ο Γιάννης ήταν το βασικό σημείο ενδιαφέροντος και όλα τα άλλα έπονταν. Πλέον, το παιχνίδι του Μιλγουόκι έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει άλλη διάσταση.
H άμυνα είναι όντως θέμα αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις, ο σοφός λαός λέει “ζήσε με τις επιπτώσεις αυτών που έκανες παρά με τις τύψεις για όσα δεν είχες το θάρρος να κάνεις”. Οι Bucks έχουν ένα διαθέσιμο roster spot και έχουν πλέον και μεγάλο ειδικό βάρος για να βγουν στην αγορά και να κοιτάξουν να ενισχύσουν την περιφερειακή τους άμυνα. Η παρουσία ενός 1st Team All-Defense παίκτη, όπως είναι ο Γιάννης, τους δίνει μία μικρή ασφάλεια ότι δεν θα είναι τραγικοί αλλά σίγουρα πρέπει να κοιτάξουν πως μπορούν να καλύψουν τα κενά από σήμερα κι όλας και μέχρι να τελειώσει η περίοδος ανταλλαγών. Έχουμε δει ομάδες να πετυχαίνουν με μεγαλύτερα κενά και να διορθώνουν επίσης σημαντικότερα κενά από αυτό και στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι και η δουλειά του Front Office, του νέου προπονητή, Adrian Griffin, και του οργανισμού των Bucks εν συνόλω.
Δύο πράγματα πάντως είναι σίγουρα: Πρώτον: Fun times lie ahead. Δεύτερον: Οι Bucks αποκτούν ένα μεγάλο στόχο στην πλάτη τους και γίνονται η team to beat στην Ανατολή, ακόμα κι αν δεν έχουμε δει ούτε δευτερόλεπτο στο παρκέ τη νέα τους μορφή.
O Dame ήρθε σαν ταλέντο, φεύγει σαν μύθος
Και για να κλείσουμε, λίγα λόγια για τον Damian Lillard και την παρουσία του στο Portland, όλα αυτά τα χρόνια. Του αξίζει ένα κανονικό αφιέρωμα, και ίσως γίνει κάποια στιγμή αργότερα, γιατί δύο τρεις παράγραφοι δεν αρκούν για μία καριέρα που εγγυάται ότι σε λίγα χρόνια από τώρα, το 0, ένας αριθμός που παραπέμπει – σύμφωνα και με τον ίδιο τον Dame – και στο “Ο” του Όρεγκον, της πολιτείας δηλαδή που βρίσκεται η πόλη του Πόρτλαντ, θα βρίσκεται στον ουρανό του γηπέδου των Blazers.
O Dame ήρθε και έδωσε στο Portland όλα αυτά τα συναισθήματα που ο Brandon Roy δεν ήταν (δυστυχώς) αρκετά υγιής για να χαρίσει. Έγραψε ρεκόρ, χάρισε μεγάλα καλάθια, στιγμές που θα θυμάται το fanbase των Blazers για πάντα, όπως τα δύο του series winning buzzers, απέναντι στους Rockets και απέναντι στους Thunder. Και τα έκανε όλα αυτά έχοντας να αντιμετωπίσει την ατυχία των τραυματισμών των συμπαικτών του και την ανικανότητα ενός Front Office άνευρου, που φοβόταν να επιδιώξει να γίνει λίγο πιο bold ώστε να εκμεταλλευτεί τον ιστορικά καλό ηγέτη του. Οι ευκαιρίες υπήρχαν. Το 2019 για παράδειγμα, οι Blazers έφτασαν χωρίς τον Nurkic και με τον Lillard να παίζει τραυματίας τους τελικούς δύσης με τους Warriors, στο πιο βαθύ postseason run τους από το 2000.
Εν τέλει, η παρουσία του Dame στο Portland αφήνει ένα αίσθημα του ότι κάτι ακόμα θα μπορούσε να είχε γίνει. Ο ίδιος ο παίκτης ήθελε πραγματικά να κερδίσει τα πάντα στην ομάδα που τον draftαρε, όπως ακριβώς έκανε ο Γιάννης πριν από τρία χρόνια. Το δήλωσε, το ξαναδήλωσε, το προσπάθησε, αλλά δεν τα κατάφερε. Για κάθε Γιάννη υπάρχει άλλωστε ένας Dame, ένας Reggie, ένας Ewing. Κάθε χρόνο 30 ομάδες ανταγωνίζονται για μία θέση, άρα δε γίνεται να κερδίζουν όλοι.
Τουλάχιστον, το ζευγάρωμά του στο Milwaukee μας δίνει την ευκαιρία να τον δούμε να κυνηγάει το απωθημένο του τίτλου πλάι σε έναν αθλητή “δικιάς του” κοπής. Και αυτό είναι το ωραίο της υπόθεσης.
