Μία παρανοϊκή πρώτη αγωνιστική ημέρα της Β’ φάσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου Μπάσκετ έλαβε τέλος με την εθνική μας ομάδα να αποχωρεί και επίσημα από τη διεκδίκηση της πρόκρισης στην οκτάδα, με ένα εμφατικό – αλλά φυσιολογικό – reality check, και μερικά από τα «φαβορί» της πρώτης φάσης να τρώνε κατραπακιές που τους βάζουν σε περιπέτειες, απόρροια ενός περίεργου όσο και «σκληρού» συστήματος διεξαγωγής.
Μία προσπάθεια μεγάλη, που δεν ήταν αρκετή
Η εθνική ομάδα απέναντι στους Λιθουανούς έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα, καθώς γνώριζε ότι με νίκη μπαίνει για τα καλά στη μάχη της οκτάδας, ενώ το αρνητικό αποτέλεσμα θα ήταν και αυτό που θα σφράγιζε την τύχη της οριστικά και αμετάκλητα. Εν τέλει, το σενάριο που έγινε πραγματικότητα ήταν το δεύτερο, παρά το γεγονός ότι οι οιωνοί του καταπληκτικού πρώτου μέρους μπορέι να γέννησαν προσδοκίες για κάτι καλύτερο.
Η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη δεν κατάφερε να διατηρήσει το προβάδισμα που έδωσε η εξαιρετική εμφάνιση μέχρι την ανάπαυλα. Η «αποτυχία» αυτή, δεν έδωσε στην Ελλάδα το απαραίτητο μαξιλαράκι που θα ήταν πολύτιμο όταν δεδομένα η Λιθουανία θα έκανε το αγωνιστικό «pushάρισμά» της, στο δεύτερο ημίχρονο, και όταν οι δυνάμεις του ελληνικού ρόστερ άρχιζαν να ξεμένουν. Είναι άλλωστε ένα σενάριο αναμενόμενο σε περιπτώσεις που ένας όχι φοβερός, αλλά γεμάτος και σίγουρα δυνατότερος αντίπαλος, αντιμετωπίζει μία ομάδα «λειψή», περιορισμένων δυνατοτήτων και ευελιξίας σε πρόσωπα και σχήματα, που στηρίζεται στις εκλάμψεις ατόμων που κουβαλάνε το επιθετικό κουπί (όπως ο Παπαπέτρου και ο Λαρεντζάκης στο παιχνίδι με τη Νέα Ζηλανδία και αντίστοιχα ο Ουόκαπ με το Λαρεντζάκη στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα με τη Λιθουανία) και στην ανάγκη για laser focused αμυντική λειτουργία όλο το σαραντάλεπτο. Αυτά ήταν τα προφίλ Λιθουανίας και Ελλάδας και αυτά επιβεβαιώθηκαν και στο παρκέ της Μανίλα.
Στο δεύτερο ημίχρονο, δεν μπόρεσε να σηκώσει κανείς εν τέλει την επιθετική μπαγκέτα και η άμυνα αντίστοιχα έμεινε από δυνάμεις. Στους 43 πόντους του α’ μέρους, με 30 πόντους των Ουόκαπ Λαρεντζάκη, προστέθηκαν μόλις 24, με κανέναν άλλον παίκτη να μη φτάνει το διψήφιο. Και αν με τέτοια επίθεση δεν μπορείς να ζητάς πολλά, η άμυνα ήρθε και έδεσε το γλυκό, καθώς η κούραση και η «έγνοια» του να προστατεφθεί πάση θυσία η ρακέτα από τον Βαλανσιούνας και τον Μοτιεγιούνας, σήμαινε 9/10 φορές «βαθιά» βοήθεια στο pick n’ roll και εκτεθειμένα σουτ από την weak side, τα οποία τα κουρασμένα πόδια της εθνικής δεν προλάβαιναν να κλείσουν, και που οι Λιθουανοί δέχτηκαν να πάρουν (και προφανώς ευστόχησαν) με μεγάλη ικανοποίηση.
Το τελικό σκορ είναι βαρύ, αλλά είναι λογικό. Είναι αποτέλεσμα μίας ομάδας περιορισμένης, η οποία σίγουρα δε φταίει που βρέθηκε σε αυτή τη θέση. Αυτή ήταν η τελική σύνθεσή της, χωρίς τη «μεταγραφή» Ουόκαπ θα είχε πολύ, πολύ σοβαρά ζητήματα και πιθανώς να μην προκρινόταν κιόλας στους 16. Επιπλέον, η απουσία του Μήτογλου, ίσως του μοναδικού παίκτη που θα μπορούσε να σηκώσει με συνέπεια ένα κάποιο scoring load, την αποδυνάμωσε ακόμη περισσότερο. Προφανώς δε βοήθησε ούτε το κακό τουρνουά του Θανάση, του Παπανικολάου και του Παπαγιάννη, προφανώς και παράπονα θα υπάρχουν, αλλά όπως είπαμε και στο preview του Rabona στο YouTube (πριν καν ανακοινωθεί η απώλεια Μήτογλου), όπως και στη σελίδα του Facebook μετά τα παιχνίδια της Ελλάδας στην πρώτη φάση, δεν υπήρχε και ουσιαστική δυνατότητα για πολλά παραπάνω και η φάση των ομίλων έδειξε ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν και απαιτήσεις ή «όνειρα» για πολλά παραπάνω. Δεν είναι losing mentality, είναι ρεαλισμός. Kαι ο ρεαλισμός σίγουρα είναι λιγότερο επικίνδυνος από την παράλογη «παραίσθηση» του ότι όποιες και αν είναι οι συνθήκες, η Ελλάδα μπορεί ως «δια μαγείας» να βρει τρόπο να τα καταφέρει και να κάνει overachieving, όταν στο ρόστερ δεν υπάρχει ούτε το «συλλογικό shooting touch» που έχουν άλλες ομάδες, όπως π.χ. η Λετονία, αλλά ούτε καν και ένας… chaos and/or score creator υψηλού επιπέδου, όπως έχουν εθνικές πιο «άσημες», σαν τη Βραζιλία, τη Δομινικανή Δημοκρατία, ακόμα και το Νότιο Σουδάν, μιας και απ’ότι φαίνεται, δεν μπορούμε να «παράξουμε» ως μπασκετική σχολή (αλίμονο με αυτήν τη φράση) αυτά τα δύο.
O βασικός στόχος έπρεπε και ήταν η εξασφάλιση της παρουσίας στο προολυμπιακό και αυτός επετεύχθη (και μπράβο τους, γιατί δεν ήταν καθόλου δεδομένο και δεν βλάπτει να το λέμε), κάτι που μεταφέρει τη στόχευση σε ένα καλοκαίρι που σημαδεύει παραδοσιακά το μεγαλύτερο μέρος του μπασκετικού πλανήτη, δηλαδή αυτό των Ολυμπιακών. Οι Λιθουανοί από την άλλη άξια πήραν την πρόκριση στους 8, ειδικά από τη στιγμή που ο Ρόκας Γιοκουμπάιτις δείχνει σε φοβερά κέφια σε όλο το τουρνουά και τους δίνει ένα ισάξιο (στα μάτια μου) αντίβαρο στην παρουσία του Βαλαντσιούνας στη ρακέτα. Πλέον, θα έχουν την ευκαιρία να διεκδικήσουν με αξιώσεις την τετράδα, οποιος κι αν είναι αυτός που θα περάσει (στο αναμενόμενο σταύρωμα) ως πρώτος από τον όμιλο της Σερβίας.
Το χάος και ένα σύστημα που δε συγχωρεί το… βλεφάρισμα
Η αναφορά στον όμιλο της Σερβίας είναι η ιδανική πάσα για μια αναφορά και στα υπόλοιπα παιχνίδια της ημέρας (αφήνοντας στην άκρη Σλοβενία και Γερμανία που κλείδωσαν τη σεμνή τελετή), που φρόντισαν όχι απλώς να δημιουργήσουν χάος, αλλά να σετάρουν το σκηνικό για μία Κυριακή στην οποία κανείς δεν είναι ασφαλής, καθώς το σύστημα διεξαγωγής της διοργάνωσης έδειξε με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο ότι “blink and you’re dead”.
Από που να το πιάσουμε και που να το αφήσουμε; Η νίκη της Ιταλίας επί της Σερβίας εξελίχθηκε εν τέλει στο λιγότερο σοκαριστικό αποτέλεσμα της ημέρας, καθώς αν και οι… πελατειακές σχέσεις του Ποτσέκο με την ομάδα του Πέσιτς (μόλις πέρυσι είχαμε τον αποκλεισμό τους στο Ευρωμπάσκετ) έβαλαν τους Ιταλούς για τα καλά στην υπόθεση πρόκριση και έδιναν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία στη Δομινικανή Δημοκρατία να κλειδώσει την πρωτιά, οι Πορτορικάνοι σόκαραν τους γείτονες παρά το σόους του Κάρλ Τάουνς και έφεραν όλες τις ομάδες στο 3-1, κάτι που σημαίνει ότι ο χαμένος στο ματσάπ των δύο ομάδων του 3-0 (Σερβία, Δομ. Δημοκρατία) αποκλείεται ό,τι κι αν γίνει!
Και το ίδιο «χάος» δημιουργήθηκε και στον όμιλο του Καναδά, όπου ένας εκ των Λετονία και Βραζιλία θα βρίσκεται στα προημιτελικά και ένας εκ των Καναδά – Ισπανίας στο δρόμο για το σπίτι τους! Από αυτήν εδώ τη γωνιά πρέπει να δώσουμε το σεβασμό που αξίζουν οι Λετονοί και οι Βραζιλιάνοι, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν τα «παραθυράκια» του φορμάτ και με το μεγάλο τους παιχνίδι κέρδισαν το δικαίωμα στο όνειρο. Και αν η Ισπανία έχει δεδομένα ένα ρόστερ με κενά στην… κατανομή του ταλέντου του που σε κάποια παιχνίδια ίσως και να μην μπορούσαν να καλυφθούν από το υπόλοιπο ταλέντο του, ο Καναδάς έμοιαζε ως ακλόνητο φαβορί, με ένα ρόστερ που (ακόμα και μετά το σημερινό σοκ) το θεωρώ φαβορί για μετάλλιο, ακόμα και χρυσού χρώματος. Οι Βραζιλιάνοι όμως έχουν να αντιπαραθέσουν αυτό που εμείς δεν είχαμε. Ο Γιάγκο ντος Σάντος είναι chaos creator, είναι χαρισματικός παίκτης (θα το δείξει ελπίζουμε και στην Ευρωλίγκα αυτό) και όταν χρειάστηκε πήρε τα μεγάλα σουτ και τα έβαλε και σε συνδυασμό με το “αιώνιο πρότζεκτ” Μπρούνο Καμποκλό που έγραψε ένα κυριαρχικό double double, έφεραν τον Καναδά να παίζει την επιβίωσή του απέναντι στην προηγούμενη Πρωταθλήτρια Κόσμου, την Ισπανία.
Όλα τα παραπάνω, είναι αποτέλεσμα του τρέχοντος φορμάτ της διοργάνωσης, το οποίο κατηγορείται από το 2019 ήδη ότι είναι χαοτικό, ανορθολογικό και αντιεμπορικό. Και εγώ δεν κάθομαι τόσο στο ότι… τιμωρούνται οι τοπ ομάδες του τουρνουά για ένα στραβοπάτημα, αλλά στο ότι μία υπέρβαση των πιο αδύναμων ομάδων, όπως αυτές που είδαμε σήμερα, δεν θα επιβραβευτούν με τον ίδιο τρόπο τώρα, σε αντίθεση με το αν αυτά τα παιχνίδια ήταν νοκ άουτ. Οι Βραζιλιάνοι και οι Λετονοί θα ήταν ήδη στους 8, σοκάροντας Ισπανούς και Καναδούς, οι Πορτορικάνοι επίσης, πετώντας έξω τη Δομινικανή Δημοκρατία. Δεν έχω την απάντηση για το αν ένα νοκ άουτ στα ποδοσφαιρικά πρότυπα, από τη φάση των 16 και έπειτα, θα ήταν το πιο δίκαιο, αλλά σίγουρα το μπάσκετ δεν βοηθάει τον εαυτό του μπλέκοντάς μας με διαφορετικά συστήματα διοργάνωσης σε κάθε μεγάλο τουρνουά.
Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτά είναι τα δεδομένα και τα δεδομένα λένε ότι την Κυριακή θα έχουμε χάος, μία σειρά παιχνίδιών do or die και την ολοκλήρωση των εκπλήξεων που οι δύο από τους τέσσερις ομίλους μας επιφύλασαν σήμερα, μιας και κάποιοι βλεφάρισαν και… έχασαν.
