Είχα καιρό να διασκεδάσω βλέποντας την εθνική Ελλάδας. Το τελευταίο, καλό της παιχνίδι πριν ξεκινήσει η διαδικασία του Nations League ήταν το περσινό εντός έδρας με τη Σουηδία και για το αμέσως προηγούμενο μπορεί να χρειάζεται να γυρίσω τη μνήμη μου μέχρι και στο Μουντιάλ του 2014…
Οι Έλληνες ποτέ δεν ήμασταν “άμπαλοι”. Ανοργάνωτοι, ξεπερασμένοι σε ποδοσφαιρική νοοτροπία και τεχνολογία και κυρίως βαθιά συμφεροντολόγοι σε βαθμό που βάζουμε σε κίνδυνο το εθνικό καλό είμαστε. Όταν αυτά τα στοιχεία του ελληνικού ποδοσφαίρου κατευνάζονται για σύντομες περιόδους (ή και πιο μακρόχρονες όταν βρίσκεις ένα Γερμανό θρύλο να σε αναλάβει για 9 χρόνια) τότε η εθνική ομάδα όχι απλώς ανασαίνει αλλά τα πάει και εξαιρετικά.
Τι είδαμε λοιπόν στους 4 αγώνες της θριαμβευτικής πορείας μας στο Nations League που μας γεμίζουν αισιοδοξία για το (άμεσο) μέλλον της εθνικής Ελλάδας; Ας τα πιάσουμε ένα-ένα.
Η αλλαγή προπονητή που άλλαξε το τσιπάκι
Ο Τζον Φαν Σχιπ κατάφερε να συσπειρώσει τους Έλληνες διεθνείς και να επαναφέρει το καλό κλίμα στις τάξεις της. Καλά όλα αυτά, όμως καθαρό σχέδιο δεν είχε ο Ολλανδός. Τακτικά ήταν εντελώς αλλοπρόσαλλος έως και επικίνδυνος πολλές φορές για την ευημερία της ομάδας. Κάτι 3-5-2 με Τσιμίκα σε θέση αριστερού σέντερ μπακ, κάτι αλλαγές παράνοιας (π.χ. πέρασε τον Βασίλη Λαμπρόπουλο ως δεξί μπακ σε αγώνα που η εθνική έψαχνε γκολ), κάτι τοποθέτησεις Φορτούνη στο ‘9’, κάτι δοκιμές που δεν έβγαιναν πουθενά γιατί στο επόμενο ματς άλλαζε γνώμη. Έστω κι έτσι πάντως, παρέδωσε μια καλύτερη εθνική Ελλάδας από το συνονθύλευμα που βρήκε κι έβαλε το λιθαράκι για να πατήσει πάνω του ο επόμενος.
Η επιλογή του Γκουστάβο Πογέτ δεν ήταν βέβαια η ενδεδειγμένη. Η καριέρα του ήταν σε φθίνουσα πορεία καθώς είχε μείνει σχεδόν 3 χρόνια χωρίς ομάδα, η τελευταία του εμπειρία ήταν στο πρωτάθλημα Χιλής (!) και δεν είχε αναλάβει ποτέ εθνικό συγκρότημα. Ο Ουρουγουανός με όχημα την παρουσία του στο ελληνικό πρωτάθλημα με την ΑΕΚ πριν κάποια χρόνια μπόρεσε να “κερδίσει” την ΕΠΟ (ή ήταν απλά η εύκολη λύση, ποιος ξέρει), η οποία έψαχνε ένα γνώστη της ελληνικής πραγματικότητας.
Ο “Γκας” ήρθε, είδε και (μέχρι στιγμής) νικάει. Πως; Κάνοντας απλά τα αυτονόητα τόσο στις κλήσεις των διεθνών όσο και στην κατάρτιση της ενδεκάδας και την τακτική προσέγγιση. Παίζουν οι καλύτεροι, παίζουν στις θέσεις τους (κάτι που δεν… άρεσε στον πειραματιστή Φαν Σχιπ) και κυρίως παίζουν με κέφι και αυταπάρνηση. Ας μιλήσουμε πρώτα για τα πρόσωπα των αγώνων.
Η νέα εθνική Ελλάδας έχει πολλές λύσεις!
Στο τέρμα η εθνική ομάδα έχει την τύχη να διαθέτει έναν κορυφαίο τερματοφύλακα που σύντομα ίσως να μην τον χωράει το πορτογαλικό πρωτάθλημα. Ο Οδυσσέας Βλαχοδήμος έχει αφήσει πίσω του τις πρώτες μέτριες εμφανίσεις του με τα γαλανόλευκα και δίνει μεγάλη σιγουριά στα μετόπισθεν. Πίσω του ο Πασχαλάκης και ο Αθανασιάδης, δύο καλοί τερματοφύλακες που σου δίνουν την αίσθηση πως αν ποτέ χρειαστεί να φορέσουν τα γάντια δεν θα κρεμάσουν την ομάδα.
Στο κέντρο της άμυνας ο Πογετ αποφάσισε να “δέσει” δύο ελπιδοφόρα παιδιά, τον Παντελή Χατζηδιάκο και το Ντίνο Μαυροπάνο. Τουλάχιστον γι’ αυτά τα ματς του Nations League τα πήγαν εξαιρετικά συμβάλλοντας καθοριστικά στο να κρατήσει η εθνική ομάδα ανέπαφη την εστία της για περισσότερο από 360 λεπτά. Εάν δεν υπάρχει σχέδιο επαναφοράς των παλιών καραβανών (αναφέρομαι στους Σωκράτη Παπασταθόπουλο, Κώστα Μανωλά και Δημήτρη Σιόβα), αυτό το δίδυμο αναμένεται να στηριχθεί απόλυτα από τον Πογέτ, ο οποίος για την ώρα δείχνει να έχει εμπιστοσύνη και στην εμπειρία του Γιώργου Τζαβέλλα σαν εναλλακτική. Στα άκρα, η εθνική Ελλάδας έγινε ξαφνικά… πυραυλοκίνητη! Τέτοιο δεξί μπακ σαν το Τζορτζ Μπάλντοκ είχαμε να δούμε από το Βασίλη Τοροσίδη! Η ελληνοποίηση του Άγγλου μπακ της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ λύνει επιτέλους το πρόβλημα της δεξιάς πτέρυγας. Ο Μπαλντόκ μπορεί να είναι πλέον Έλληνας στα χαρτιά αλλά στο χορτάρι είναι Άγγλος ποδοσφαιριστής με όλη τη σημασία της λέξης. Ταχυδύναμος, οξυδερκής και κυρίως γνώστης της θέσης (ξέρει πότε να ανέβει, πότε να καλύψει), δεν θα τον δεις να πελαγοδρομεί. Εάν λείψει, υπάρχουν επιλογές ( Κώτσιρας, Λύρατζης, Ρότα) αλλά βέβαια, κανείς δεν είναι Μπάλντοκ.
Αριστερά αγωνίζεται το σπουδαιότερο ποδοσφαιρικό προϊόν της χώρας, ο Κώστας Τσιμίκας! Ο “Τσίμι” έκανε πλάκα σε αυτό το επίπεδο έστω κι αν κάποιες φορές έπαιζε στις συνεργασίες του σαν να άλλαζε μπαλιές με τους Μανέ και Σαλάχ με αποτέλεσμα οι λιγότερο ποιοτικοί Έλληνες διεθνείς να μην καταλαβαίνουν πάντα τι ήθελε να κάνει! Πίσω του, ο Δημήτρης Γιαννούλης είναι μια αξιόπιστη λύση.
Η πεντάδα των βασικών (επαναλαμβάνω, αν δεν υπάρχει πρόθεση επαναπροσέγγισης των κεντρικών αμυντικών του Ολυμπιακού) αναμένεται να πάρει τη φανέλα σπίτι της αλλά πίσω τους υπάρχουν αξιόλογα παιδιά. Περιμένω να τους δω πάντως και με υψηλότερης δυναμικότητας αντιπάλους για να βγάλω ασφαλέστερα συμπεράσματα.
Στο 6 το “τρεχαντήρι” Σιώπης δημιούργησε καλές εντυπώσεις αλλά δεν σημαίνει ότι θα είναι πάντα βασικός ενώ θέλει οπωσδήποτε βοήθεια από το 8 για να σταθεί με πιο δυνατούς αντιπάλους. Θα είναι ο Μπουχαλάκης; Του λείπουν στοιχεία στο παιχνίδι του. Θα είναι ο Μάνταλος; Στα ματς που θα χρειαστεί να αμυνθούμε θα έχει σίγουρα προβλήματα. Έδειξε όμως ότι μπορεί να γίνει πολύ χρήσιμος, ειδικά όταν έρχεται από τον πάγκο. Ο Κουρμπέλης; Περισσότερο 6ρι παρά 8ρι. Ο Αλεξανδρόπουλος; Είναι ακόμα μικρός αλλά έρχεται με… φόρα. Χωρίς να γνωρίζω και την κατάσταση του Ζέκα όταν επιστρέψει απο τραυματισμό, μάλλον θα είναι όλοι αυτοί μαζί αναλόγως τις απαιτήσεις του ματς. Το περιβραχιόνιο και το “10” τα έχει καπαρώσει ο Τάσος Μπακασέτας. Αυτή είναι η θέση του, εκεί μπορεί να κάνει τη διαφορά με τις σουτάρες του (3 γκολ ήδη στο Nations League) και τις κάθετες του, στα άκρα χάνεται. Στα εξτρεμ ο τραυματισμός του Λημνιού δημιουργεί πρόβλημα. Θα πρέπει οι Μασούρας, Δουβίκας και όποιος άλλος κληθεί να αγωνιστεί στα άκρα να δώσει περισσότερα πράγματα από όσα είδαμε ως τώρα. Το κεφάλαιο “Τζόλης” είναι επίσης πολύ σημαντικό για την εθνική Ελλάδας και περιμένω να τον δω ξανά στα καλά του. Οι φορ μας, Παυλίδης και Γιακουμάκης αναμένεται να εναλάσσονται στη θέση κι όσο συνεχίζουν και σκοράρουν στο εξωτερικό δεν τους φοβάμαι. Δεν είναι “Χάαλαντ” για να είναι πάντα βαρόμετρα αλλά λύσεις θα δώσουν όπως έκανε ο επιθετικός της Σέλτικ κόντρα στο Κόσοβο.
Της αμύνης τα παιδιά που όμως κυριαρχούν και επιθετικά!
Ο Πογέτ κατάλαβε νωρίς πως η ομάδα χρειάζεται αποτελέσματα για να χτίσει αυτοπεποίθηση και κουλτούρα νίκης ώστε να αποβάλλει τα βαρίδια του πρόσφατου παρελθόντος της και να κάνει επανεκκίνηση. Και από που ξεκινάει πάντα αυτή όταν μιλάμε για την εθνική Ελλάδας; Μα, από την άμυνα!
Ο προπονητής πιστώνεται τη διάθεση της ομάδας να κυριαρχήσει στο γήπεδο ξεκινώντας από την άμυνα. Οι μεσοεπιθετικοί μας έχουν την εντολή να πιέζουν ψηλά με στόχο να κλέβουν μπάλες και να οδηγούν την ομάδα σε αντεπιθέσεις. Όχι απλώς το είδαμε να συμβαίνει στα δύο εντός έδρας ματς με την Κύπρο και το Κόσοβο αλλά και να πετυχαίνει (βλέπε 2ο γκολ κόντρα στην Κύπρο).
Η Ελλάδα του Πογέτ πάντως δεν είναι μια ομάδα που θα κάτσει να περιμένει τον αντίπαλο: στα 5 από τα 6 παιχνίδια με τον Ουρουγουανό στον πάγκο η εθνική είχε την κατοχή της μπάλας υπέρ της, στα 2 εντός έδρας ματς είχε συντριπτικά περισσότερες ευκαιρίες για γκολ (15-5 με Κόσοβο, 13-4 με Κύπρο) και περισσότερα σουτ στο στόχο (3-0 με Κόσοβο, 4-2 με Κύπρο) . Σε σύνολο 360 αγωνιστικών λεπτών η εθνική είχε ρόλο κομπάρσου το πολύ για 30-40 λεπτά. Ένα εικοσάλεπτο (70-90′) κόντρα στη Βόρεια Ιρλανδία κι ένα σκάρτο τέταρτο κόντρα στο Κόσοβο που πίεζε για την ισοφάριση στο Βόλο.
Ναι, η League C του Nations League δεν είναι ασφαλής τόπος εξαγωγής συμπερασμάτων κι αλίμονο μας εάν δεν είμαστε κυριαρχικοί κόντρα σε τέτοιες ομάδες. Ωστόσο, δείχνουν τη διάθεση και την προπονητική κατεύθυνση. Άλλωστε, δεν είναι πολλά χρόνια πίσω οι δυσάρεστες ιστορίες με Φερόε και Λιχτενστάιν.
Το εξωτερικό έχει κάνει καλό στους Έλληνες διεθνείς
Δεν είναι μια καινούργια συνθήκη ότι η πλειοψηφία των διεθνών παίζει στο εξωτερικό, αυτό συνέβαινε ήδη από το Μουντιάλ του 2014. Το νέο στοιχείο είναι ότι οι Έλληνες παίκτες φεύγουν από το ελληνικό πρωτάθλημα σε πιο νεαρή ηλικία και πλέον υπάρχουν περιπτώσεις (βλέπε Μαυροπάνος – ΠΑΣ Γιαννινα και Δουβίκας – Βόλος) που δεν έχουν κάνει την παλιότερα απαραίτητη “βόλτα” από τους μεγάλους της Superleague. Η πρόοδος των παικτών του εξωτερικού είναι αδιαμφισβήτητη κι αντικατοπτρίστηκε στο χορτάρι σε αυτά τα 4 ματς ουκ ολίγες φορές. Ο “αποτυχημένος” Μπακασέτας της ΑΕΚ είναι πλέον ένας σούπερσταρ του τουρκικού πρωταθλήματος και ένας ηγέτης με τα όλα του στην εθνική. Ο επιθετικός του 1 γκολ σε 2 χρόνια Γιώργος Γιακουμάκης μαζεύει “Χρυσά Παπούτσια” πρώτου σκόρερ σε Ολλανδία και Σκωτία κι άμα λάχει σκοράρει και σαν το Νίκο Μαχλά. Θα έκανε ποτέ ο Μανώλης Σιώπης τόσο μεστές εμφανίσεις εάν δεν είχε πάρει αυτοπεποίθηση από την ανάδειξη του σε πρωταθλητή Τουρκίας με την Τραμπζονσπορ; Ή μήπως θα έπαιζε ο Κώστας Τσιμίκας σαν να μην βλέπει κανένα εάν δεν είχε προηγηθεί η τεράστια μεταγραφή του στη Λίβερπουλ του Κλοπ;
Εξωτερικό σημαίνει προηγμένο επίπεδο ποδοσφαίρου, ανταγωνισμός με παίκτες μεγαλύτερης αξίας από του ελληνικού πρωταθλήματος, βελτίωση του ποδοσφαιρικού IQ και εν τέλει μεταφορά όλων αυτών των θετικών στοιχείων στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Η αντίληψη των πιθανών κερδών του Nations League
Στο πρώτο Nations League με αντιπάλους τη Φινλανδία, την Ουγγαρία και την Εσθονία η εθνική Ελλάδας έκανε ένα τραγικό σφάλμα, το οποίο δεδομένης της κατάστασης που επικρατούσε στη μετά Σκίμπε εποχή δεν θα μου έκανε εντύπωση να προέρχεται ακόμη κι από άγνοια. Αντιμετώπισε τη διοργάνωση σαν φιλικά προετοιμασίας παρ’ όλο που έδινε μια δεύτερη ευκαιρία για πρόκριση στο Euro 2020 μέσω Playoffs. Το αποτέλεσμα; Χάσαμε τη συμμετοχή στη διαδικασία για… μισό πόντο από την Ουγγαρία, η οποία κιόλας προκρίθηκε στα τελικά. Ακολούθησαν τα προκριματικά με τις γνωστές… ομορφιές (εντός έδρας ήττα από Αρμενία, ισοπαλία με το Λιχτενστάιν) κι όταν πήραμε χαμπάρι ότι χάθηκε το τρένο ήταν αργά.
Το ίδιο λάθος δεν θα μπορούσε να γίνει στη νέα εποχή. Η εθνική ομάδα έκανε τα αυτονόητα κυριαρχώντας απέναντι σε Κόσοβο, Κύπρο και Βόρεια Ιρλανδία. Πέρα όμως από το πρεστίζ της ανόδου στη League B κερδίσαμε πολύ μεγαλύτερα οφέλη. Έχουμε πλέον εγγυημένη δεύτερη ευκαιρία για πρόκριση στο Euro 2024 μέσω Playoffs ό,τι κι αν γίνει στα προκριματικά της διοργάνωσης. Για να καταλάβει κανείς για πόσο μεγάλη πολυτέλεια μιλάμε, αυτή τη στιγμή, η εθνική Ελλάδας βρίσκεται δύο ματς μακριά από την πρόκριση της στο συγκεκριμένο τουρνουά! Μάλιστα, επειδή είναι νικήτρια ομίλου, οι αντίπαλοι στα Playoffs “απαγορεύεται” να είναι από ανώτερη κατηγορία. Για να το κάνω και λιανά: εάν σας έλεγαν ότι η πρόκριση στο επόμενο Euro θα κριθεί σε μονό αγώνα κόντρα στην Τουρκία ή τη Γεωργία, θα το παίρνατε χωρίς δεύτερη σκέψη ή όχι;
Αντιλαμβανόμενοι πλήρως τι διακυβεύεται οι διεθνείς μέσα σε 4 ματς σε διάστημα 10 ημερών εξασφάλισαν ηρεμία και καθαρό στόχο για τα επόμενα δύο χρόνια! Όχι κι άσχημα έτσι;
Ο κόσμος ζεστάθηκε, η επαρχία μπορεί να γίνει η δύναμη της
Στα χρόνια που η εθνική είχε τα χάλια της, η ΕΠΟ είχε τη φαεινή ιδέα να παίζει στο αχανές ΟΑΚΑ ώστε να νιώθουν ακόμη πιο μόνοι οι παίκτες της. Ακόμα κι όταν βελτίωσε τις εμφανίσεις της επι Φαν Σχιπ, ο κόσμος δεν πολυψηνόταν. Έτσι, μετα κι από την απαίτηση των διεθνών προκρίθηκε η λύση του Βόλου και της επαρχίας. Ο κόσμος έκανε από μεριάς του την κίνηση με σχεδόν γεμάτο γήπεδο κόντρα στην Κύπρο και sold out με το Κόσοβο. Ήταν πια στα πόδια των ποδοσφαιριστών να ανταποδώσουν το “αγκάλιασμα” κι αυτοί το έκαναν και με το παραπάνω.
Η εθνική Ελλάδας ξαναζέστανε τους απαιτητικούς (και εθισμένους με τη νίκη) Έλληνες φιλάθλους και δείχνει να έχει βρει ένα ισχυρό σύμμαχο στον κόσμο της επαρχίας. Θα μου άρεσε να τη δω και σε άλλα μέρη της χώρας, όπως συμβαίνει με τις μεγάλες δυνάμεις της ηπείρου που αλλάζουν συχνά έδρα, όμως, τουλάχιστον το αυτονόητο έγινε, δηλαδή γεμάτο γήπεδο χωρίς γκρίνια ( να είχαν λείψει και τα έκτροπα με το Κόσοβο, η υπενθύμιση ότι εδώ είναι Βαλκάνια).
Το… αυτονόητο μέλλει γενέσθαι
Ο Πογέτ έδωσε προοπτική στην ομάδα, οι παίκτες (ιδίως του εξωτερικού) έχουν ξανά αυτοπεποίθηση, ο πρώτος στόχος επετεύχθη με εκκωφαντικό 4/4, ο κόσμος ξαναζεστάθηκε. Ωραία η αρχή μας, τι γίνεται όμως από εδώ και πέρα; Τα προκριματικά του Euro 2024 θα έχουν Κόσοβα, Κύπρους και Ιρλανδίες. Θα έχουν όμως και Ισπανίες, Γερμανίες, Αγγλίες και Ιταλίες. Επίσης, θα έχουν Σουηδίες, Σερβίες, Νορβηγίες και Ουκρανίες. Η διπλή ευκαιρία μέσω των Playoffs δεν πρέπει να λειτουργήσει σε καμία περίπτωση σαν το βολικό μαξιλαράκι ασφαλείας! Θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί μόνο έαν έπειτα από σκληρή μάχη έχουμε καταλήξει οριακά τρίτοι στον όμιλο. Διότι κακά τα ψέματα, εάν η εικόνα μας είναι απαράδεκτη (που δεν το πιστεύω καθόλου) στα προκριματικά, τι μας λεει ότι θα κυριαρχήσουμε στα Playoffs; Η πορεία λοιπόν της εθνικής Ελλάδας θα πρέπει να εμποτιστεί με αποτέλεσματα και κόντρα στους μεγάλους. Η επιστροφή στα τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης μια δεκαετία μετά, είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπε να χαθεί. Αρκεί να συνεχίσουν να γίνονται τα… αυτονόητα!
Υ.Γ.: Είναι τα μικρά που σε πείθουν πως μια κατάσταση έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Όταν τραυματίστηκε ο Δημήτρης Λημνιός στο ματς με την Κύπρο, οι διεθνείς πάγωσαν. Παρ’ όλο που είχαν να κερδίσουν με 3 γκολ διαφορά κάτι… αιώνες, παραμέρισαν τη χαρά τους για να συμπαρασταθούν στο νεαρό εξτρέμ. Κόντρα στο Κόσοβο, σήκωσαν τη φανέλα του στο γκολ του Γιακουμάκη. Αυτό ακριβώς σημαίνει καλά αποδυτήρια.
*Οι φωτογραφίες που έχουν χρησιμοποιηθεί στο άρθρο προέρχονται από τον επίσημο λογαριασμό της εθνικής ομάδας στο Facebook.
