Το δίλημμα Messi ή Cristiano Ronaldo είναι ένα από εκείνα που συντροφεύουν τα χρόνια που ξεκίνησα να αντιλαμβάνομαι το ποδόσφαιρο λίγο περισσότερο. Ένα δίλημμα, το οποίο είναι επίκαιρο 365 μέρες το χρόνο. Και θα είναι για πολλά χρόνια ακόμη. Αν θέλετε, είναι επίκαιρο διότι συμφέρει και πολλούς να είναι επίκαιρο. Θα εκφράσω γνώμη πολύ διαφορετική από εκείνη που έχουν αρκετοί είτε υπέρ του Αργεντίνου είτε υπέρ του Πορτογάλου. Για μένα το δίλημμα αυτό είναι ένα ψευτοδίλημμα, το οποίο στήθηκε επί χρόνια πολύ σωστά και είχε αποτέλεσμα μεγαλύτερο από αυτό που θα φαντάζονταν εκείνοι που έχουν ευνοηθεί πιο πολύ από αυτό. Και θα εξηγηθώ. Για αυτό άλλωστε γράφεται και αυτό το κείμενο , για να καταγραφούν πολλές σκέψεις και συζητήσεις που έχω κάνει κατά καιρούς αλλά δεν…συναντήθηκαν ποτέ όλες μαζί.
Πρώτος άξονας στην κουβέντα. Είναι λογικό να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα μεταξύ τους; Μπορούμε να καταλήξουμε σε συμπεράσματα που θα μας κάνουν σοφότερους ή θα μας προβληματίσουν ώστε να γίνουμε σοφότεροι συγκρίνοντας πράγματα που δεν συγκρίνονται μεταξύ τους; Καταθέτω την άποψη πως ο Lionel Messi και ο Cristiano Ronaldo δεν μπορούν να συγκριθούν . Ο Lionel Messi είναι ένα φαινόμενο. Μπορεί κάποιος να πει με απόλυτη βεβαιότητα ποια είναι η θέση του; Εγώ αδυνατώ προσωπικά. Έχει υπηρετήσει διάφορους ρόλους αλλά κάνει πάρα πολλά πράγματα καλά και έχει τόσο ταλέντο που συχνά παίρνει λευκή επιταγή μέσα στο γήπεδο να κάνει ό,τι θέλει. Ο Gianluigi Buffon πριν από λίγες μέρες απέδωσε ευστοχότατα την κύρια διαφορά του από τον CR7.
«Η διαφορά του Messi είναι πως δεν έχει συγκεκριμένο ρόλο και κάνει πάρα πολλά μέσα στο γήπεδο ενώ ο Ronaldo έχει έναν πιο ειδικευμένο ρόλο, είναι εξαιρετικός στο να σκοράρει και σώζει όλη του την ενέργεια για αυτό πλέον καθώς είναι λίγο πιο μεγάλος σε ηλικία». Λέξη κλειδί το πλέον. Ο Ronaldo από τη φύση του είναι ένα άλλο κορμί, καθαρά αθλητικό που όσο καλοσυνητηρημένο και να είναι χρειάζεται άλλη διαχείριση από τον βραχύσωμο και με ιδανικό κέντρο βάρους παίκτη της Barcelona. Και είναι ξεκάθαρο πως ο πρωταθλητής Ευρώπης τόσο με τη Real όσο και με την εθνική ομάδα της Πορτογαλίας πλέον δεν κάνει όσα έκανε πριν τρία, τέσσερα ή πέντε χρόνια ή δεν τα κάνει όλα τόσο αποτελεσματικά. Το ότι ο Ronaldo δεν έχει τρίπλα, δεν φτιάχνει παιχνίδι και σκοράρει με πέναλτι (εξ’ού και το περίφημο Penaldo) ή ότι ο Messi είχε πάντα από πίσω μία καλοκουρδισμένη μηχανή σαν ομάδα ή ότι δεν είναι αθλητικός ή οτιδήποτε ή το «όταν πάρει κάτι με την εθνική του ομάδα ο Messi» εγώ τα ακούω βερεσέ διότι καμία ένταση από αυτές δεν μπορεί να επιλύσει ένα τέτοιο ερώτημα ούτε να δώσει κατεύθυνση προς κάπου. Όταν αναφορικά με δύο παίκτες εντοπίζουμε διαφορετικό ρόλο και διαφορετική θέση (όσο υφίστανται οι θέσεις με τη στενή έννοια του όρου στο σύγχρονο ποδόσφαιρο)για μένα είναι end of discussion για οποιαδήποτε κουβέντα σύγκρισης. Ο Buffon δεν είπε πως ο Ronaldo πλέον βάζει μόνο γκολ. Μάλλον κινείται πιο πολύ στη δική μας λογική. Όχι ότι πριν κάποια χρόνια δηλαδή είχαμε άλλη οπτική. Και οι δύο τους έκαναν τα περισσότερα, αν όχι τα πάντα,εξαιρετικά. Και με εξαιρετική συνέπεια στο κορυφαίο επίπεδο. Για αυτό και είναι δύο ποδοσφαιρικά φαινόμενα.
Επειδή όμως αποτελούν φαινόμενα, κάπως έπρεπε να τους εκμεταλλευτεί το «σύστημα». Τώρα θα αρχίσουν οι δικές μας θεωρίες συνωμοσίας με κίνδυνο να χαρακτηριστούμε ως οι τρελοί του χωριού αλλά γνώμη δεν αλλάζουμε. Για να σκεφτούμε σε πρώτη φάση : πότε άρχισαν τα peak χρόνια του Lionel Messi; Μήπως όταν εμφανίστηκε η Barcelona του Pep Guardiola; Μάλλον. Ακόμη και σε μία διαστημική ομάδα, που το ποδόσφαιρο θα θυμάται για δεκαετίες, ο μικρός μάγος είχε πάντα τις δικές του αναφορές και τη δική του αίγλη για αυτό που είναι. Τότε, άρχισε και η Real την προσπάθειά της να δημιουργήσει εκ νέου τους Galacticos. Έφερε παικταράδες, ξόδεψε χρήματα αμύθητα. Έφερε το καλοκαίρι του 2009 και τον Cristiano Ronaldo για να δημιουργήσει το δικό της αντίπαλον δέος. Και τα κατάφερε. Οι δύο κορυφαίοι παίκτες σε ποιότητα στον πλανήτη ήταν στο ισπανικό πρωτάθλημα και δη στους δύο αιώνιους αντιπάλους του.
Από την άλλη μεριά, η Barcelona φαινόταν πως με τον Guardiola θα είναι μόνιμα σε τοπ επίπεδο άνωθι από όλους τους άλλους και η Real ετοίμαζε τη δική της αντεπίθεση ώστε να επιστρέψει στην κορυφή του ευρωπαικού ποδοσφαιρικού στερεώματος. Δεν είναι τυχαίο πως η άνοδος της μίας , επέφερε και άνοδο της άλλης. Για αυτό και από τότε, οι δύο αυτές ομάδες είναι μακράν καλύτερες από τις άλλες. Ξεκίνησαν έναν μαραθώνιο πιο έντονου ανταγωνισμού , ο οποίος ακόμη δεν έχει τελειώσει. Όχι μόνο στα μάτια των φιλάθλων αλλά και αγωνιστικά, οι δύο γίγαντες του ισπανικού ποδοσφαίρου τα τελευταία οχτώ-εννέα χρόνια είναι μάλλον οι δύο ομάδες πιο πάνω από όλες τις υπόλοιπες μαζί ίσως με την Bayern.
Και από αυτό κερδισμένη βγήκε πρωτίστως η UEFA. Εδώ κολλά και το λεγόμενο «σύστημα». Όταν άρχισε η προσπάθεια της Real να κοντράρει την Barcelona του Pep, ευλόγως πολλοί πόνταραν ότι σε ένα βαθμό θα το πετύχει. Και το πέτυχε. Από το 2009 μέχρι το 2017, η Barcelona κέρδισε τρεις φορές το Champions League όσες και η Real με τους Μαδριλένους μάλιστα να γίνονται η πρώτη ομάδα με back to back κατακτήσεις από τότε που η διοργάνωση έχει τη μορφή που βλέπουμε σήμερα. Σε αυτά τα χρόνια του σφοδρού ανταγωνισμού, η Real ταυτιζόταν πρωτίστως με τον Cristiano και η Barcelona με τον Messi. H UEFA το έβλεπε αυτό. Και έτσι ήξερε ότι μπορεί να κερδίσει ακόμη μεγαλύτερη οπαδική βάση, θέαση, χρήματα και προσκόλληση σε ένα ήδη εξαιρετικά λειτουργούν και κερδοφόρο μαγαζί. Aς σκεφτούμε σε δεύτερη φάση το περίφημο βραβείο της Χρυσής Μπάλας. Από το 2009 που ο Πορτογάλος είναι στην Ισπανία (διότι το 2008 που το κέρδισε ήταν στην Manchester United) μέχρι και το 2017, μόνο οι συγκεκριμένοι δύο έχουν κερδίσει το βραβείο του καλύτερου παίκτη της υφηλίου για έκαστη χρονιά. Δεν αντιλέγει κανείς πως μιλάμε για τα χρόνια που κυριαρχούν σαν φυσιογνωμίες στο χώρο αλλά ποιος μπορεί με πειστικά επιχειρήματα να μας πείσει εύκολα ότι δεν άξιζε τη χρυσή μπάλα του 2010 ο Wesley Sneidjer ή ο Andres Iniesta επί παραδείγματι ή ότι τη χρυσή μπάλα του 2014 δεν την άξιζε ο Manuel Neuer; Μην μπερδεύεστε. Ο θεσμός και το συγκεκριμένο βραβείο δεν συνδέονται αποκλειστικά ή κυρίως ,αν θέλετε, με την UEFA αλλά όποιος πιστεύει πως δεν έχει και καμία πλοκή η όλη ιστορία είναι μάλλον αφελής. Ήταν όμως ένας ιδανικός «Δούρειος Ίππος» για να πλασαριστεί όλο αυτό. Ναι αλλά θα πει κάποιος πως στην ψηφοφορία αυτοί ψηφίζουν αρχηγοί διεθνών ομάδων και προπονητές. Καμία αντίρρηση. Ψηφίζουν όμως και δημοσιογράφοι. Και εδώ ήρθε η ώρα να κάνουμε την τρίτη μας σκέψη.
Μήπως εκείνοι είναι επίσης ευνοούμενοι της ιστορίας; Ξεκάθαρα ΝΑΙ. Ας αναλογιστούμε μόνο τον αριθμό των φίλων των δύο ομάδων που τσακώνονται για το θέμα έχουμε ένα τεράστιο κοινό. Βάλτε μέσα και αρκετούς ουδέτερους. Βάλτε μέσα και το πόσοι άνθρωποι έχουν ερωτηθεί σκοπίμως για αυτό ώστε να υπάρξει μία ατάκα που προσαρμοσμένη σε κατάλληλο τίτλο θα φέρει τσουνάμι από κλικ και ιδού η συνταγή. Κανείς δεν θα ασχολούταν με δημοσιεύματα του στυλ «Θέλει 1 ευρώ παραπάνω από τον Messi o Ronaldo» (σαν αυτά τα μαργαριτάρια που είδαμε πρόσφατα σε ισπανικές κυρίως φυλλάδες) αν δεν ήξερε πως πουλάνε τρελά. Το ότι δημοσιογραφικά -ενόψει κυρίως αλλά όχι μόνον των El Classico– «θάβονται» σε πολλές χώρες συνήθως οι δηλώσεις εκτίμησης του ενός για τον άλλο ή και οι φωτογραφίες τους είναι τυχαίο; Προφανώς όχι. Θα ήταν ένα ισχυρό πλήγμα σε όλο το πανηγυράκι που καλώς έχει στηθεί και καλά κρατεί μέχρι τώρα διότι οτιδήποτε αντίθετο στη λογική της σύγκρισης είναι αντιεμπορικό.
Δεν συμφέρει να αντιληφθεί το κοινό πως οι δύο αυτοί παίκτες είναι απλά κορυφαίοι στο είδος τους αλλά όχι όμοιοι σε θεμελιώδη ζητήματα για να τους συγκρίνουμε από λεπτομέρεια σε λεπτομέρεια. Δεν συμφέρει να μην παρακολουθούμε Champions League, αν δεν ασχολούμαστε μετά μανίας με τα ρεκόρ που κατέχει ο ένας και άλλος. Δεν συμφέρει να μην διαβάσουμε «ειδήσεις» ΑΣΤΕΙΕΣ ώστε να αφήσουμε το σχόλιο και την αλληλεπίδρασή μας σε δημοσιεύσεις στο facebook για να τρέξουν καλύτερα στους αλγόριθμους της εφαρμογής. Δεν συμφέρει να αποδεχτούμε πως πρέπει να ευχαριστούμε το Θεό ή σε ότι πιστεύει έκαστος εξ΄ημών που ασχολούμαστε με το άθλημα σε χρόνια που αυτό αγωνιστικά δικαίως κυριαρχείται από τους δύο αυτούς παίκτες φαινόμενα. Συμφέρει το καλύτερο μάρκετινγκ και αυτό το έχει η UEFA, οι δημοσιογράφοι και κάθε θεσμός που τρέφεται κάθε μέρα από αυτό το κατασκεύασμα. Το μόνο που έχουμε εμείς σαν χαρτί είναι αντίληψη ώστε να μην πέφτουμε σε παγίδες. Διότι το ποδόσφαιρο είναι δυστυχώς σε πολύ λάθος σημείο, αν συνδυάζεται στο μυαλό με τέτοια ψευτοδιλήμματα. Πόσο άλλο λοιπόν να αντέξουμε το «Messi ή Cristiano;»
