Πάντα είναι όμορφo να επιστρέφεις σε μέρη τα οποία έχεις ζήσει και σε έχουν γεμίσει με γλυκές και αξέχαστες αναμνήσεις. Ευτυχώς για τον γράφοντα, ένα από αυτά τα μέρη είναι η Βαρκελώνη της Ισπανίας, μια πόλη που δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Με έντονα κοσμοπολίτικο και εξωστρεφή χαρακτήρα, η καταλανική πρωτεύουσα θα βρει τον τρόπο να σου αρέσει, ό,τι άνθρωπος κι αν είσαι.
Φυσική ομορφιά, με απαράμιλλο συνδυασμό βουνού και θάλασσας; Τσεκ. Εντυπωσιακή (και κάποιες φορές υπερτιμημένη) αρχιτεκτονική; Τσεκ. Αθλητική παράδοση, ομάδες και γεγονότα που δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο; Τσεκ. Εξαιρετικές και πολυπολιτισμικές επιλογές κουζίνας; Τσεκ. Ποτά και βόλτες σε υπέροχες πλατείες της πόλης; Τσεκ. Η Βαρκελώνη έχει τον τρόπο να σε πιάσει από κάπου και να σου μείνει αξέχαστη.
Ο άδικος χαμός του Ντιέγκο δε θα μπορούσε να μην τιμηθεί σε μία από τις πόλεις που μεγαλούργησε!
Πρακτικά, θα μπορούσα να έχω γράψει αυτό το κείμενο, χωρίς απαραίτητα να έχω επισκεφτεί ξανά τη Βαρκελώνη. Όταν έχεις δει στο πρόσφατο παρελθόν La Liga, Champions League, Copa Del Rey, Euroleague & Formula 1 (νέο Hotlap loading…), προφανώς και υπάρχει μπόλικο αρχείο για να μοιραστώ μαζί σας. Βέβαια, όπως δε θα έβγαζες σε επισκέπτη στο σπίτι σου ξαναζεσταμένο φαγητό, έτσι κι εγώ δεν θα σας δώσω μπαγιάτικο πράγμα, μιας και η δημοσιογραφία η σωστή, η ορθόδοξη, δε γίνεται με πλάνα αρχείου.
Μία πολη που έχει στο DNA της την αλληλεγγύη όπως η Βαρκελώνη, ασφαλώς στέκεται στο πλευρό του ουκρανικού λαού.
Η επιστροφή στη Βαρκελώνη ξεκίνησε με μία πρωτόγνωρη εμπειρία. Κάθε φορά που η Μπαρσελόνα παίζει κάποιο ευρωπαϊκό παιχνίδι, το κέντρο της πόλης γεμίζει με φίλους της φιλοξενούμενης ομάδας, οι οποίοι κάνουν τις βόλτες τους, πίνουν τις μπύρες τους και τραγουδούν μέχρι να κατευθυνθούν στο Camp Nou. Δουλεύοντας στο κέντρο, η εικόνα αυτή έμοιαζε ιδιαίτερα οικεία, μέχρι τις 14 Απριλίου.
Αν και είχα ψάξει για εισιτήρια, που σε αυτό το ματς έχουν κάθε λόγο να λέγονται “μαγικά χαρτάκια” (ή “μαγικά barcodes”, για να εκσυγχρονίσουμε το κλισέ), προφανώς δεν κατάφερα να βρω.
Little did I know…
Η βόλτα με τη σύζυγο στο ιστορικό κέντρο ξεκίνησε νωρίς το πρωί και ήδη από τις 11, η Plaça de Catalunya, η Rambla και όλα τα στενά του Born, του Gótico μέχρι και το πάρκο της Ciutadella είχαν βουλιάξει από οπαδούς της Άιντραχτ. Για έναν άνθρωπο που έχει δει το κέντρο της πόλης σε αντίστοιχες περιπτώσεις, ακόμα και αυτό το σκηνικό ξεπερνούσε κάθε φαντασία.
Το μεσημέρι ήδη μιλούσαμε για… γερμανική απόβαση στην Καταλονία. Ο κόσμος δεν είχε απλά αυξηθεί, αλλά όλη η κυκλοφορία γύρω από την Plaça de Catalunya είχε σταματήσει, καθώς τα αυτοκίνητα και τα λεωφορεία απλά δεν μπορούσαν να περάσουν. Φυσικά, η κατάσταση… επιδεινώθηκε μέχρι το βράδυ, χαρίζοντας μας αυτό τον αξιομνημόνευτο προημιτελικό. Μάλιστα, όλες οι πτήσεις από Φρανκφούρτη είχαν γεμίσει, έτσι οι οπαδοί της Άιντραχτ έφτασαν στη Βαρκελώνη με ανταποκρίσεις από Μαδρίτη, Ανδαλουσία και Πορτογαλία! Όπως παρατηρήθηκε, ποτέ άλλοτε δεν έχουν βρεθεί τόσες φανέλες του Φίλιπ Κόστιτς μέσα σε τόσο λίγο χώρο!
Παρόλα αυτά, η πολυήμερη διαμονή στη Βαρκελώνη συνοδεύτηκε από επίσκεψη σε γήπεδο. Μπορεί να μην ήταν το επιβλητικό αλλά παρωχημένο Camp Nou, ήταν όμως το ατμοσφαιρικό και πιο “παρεΐστικο” Cornellá-El Prat, έδρα της συμπολίτισσας Εσπανιόλ. Στον αγώνα απέναντι στην Βαγιεκάνο για το πρωτάθλημα, μπορεί οι Pericos να ηττήθηκαν με 1-0 (#γρουσούζης), όμως είχαμε την ευκαιρία να δούμε έναν παλιό γνώριμο από τα ελληνικά γήπεδα, τον Αλέις Βιδάλ, να… οργώνει τη δεξιά πλευρά, αλλά και να χειροκροτήσουμε στο 21ο λεπτό, προς τιμήν του αδικοχαμένου Etern Capità, Ντάνι Χάρκε.
Αντί επιλόγου, δε θα σταθώ στην ομορφιά της πόλης, στις βόλτες, το φαγητό, τα ψώνια ή της δραστηριότητες που κάνει κάποιος στις διακοπές του. Για αυτό άλλωστε υπάρχουν αρμόδιες σελίδες και ο Τάσος Δούσης. Θα ήθελα να ασχοληθώ λίγο με το γηπεδικό vibe και το πόσο μου είχε λείψει. Μπορεί τα γήπεδα στην Ελλάδα να έχουν ανοίξει ξανά, όμως η όλη ατμόσφαιρα είναι απείρως διαφορετική. Από τη μεταφορά από και προς το γήπεδο, το build-up του επικείμενου αγώνα, τις ανέσεις που προσφέρει το κάθε γήπεδο, τη μπύρα πριν το ματς και το “βρώμικο” μετά, όλα μοιάζουν να απέχουν αιώνες μεταξύ τους, σε σύγκριση με μία χώρα όχι πολύ μακριά από τη δική μας κουλτούρα.
Ας αναλογιστούμε ένα υποθετικό σενάριο: έστω ότι η Άιντραχτ έπαιζε απέναντι σε ελληνική ομάδα και επιχειρούσε μια αντίστοιχη μετακίνηση προς τη χώρα μας, πόσες… μύτες θα είχαν ανοίξει; Σε τελική ανάλυση, όλα θέμα σεβασμού είναι. Σεβασμού προς το διαφορετικό, είτε είναι ομάδα, είτε είναι χρώμα, είτε φύλο, είτε θρησκεία κλπ. Αν όντως θέλουμε φιλοξενούμενους στα γήπεδά μας, εκδρομές οπαδών και άλλα τέτοια… πολιτισμένα, καιρός είναι να το κάνουμε πράξη κι όχι να το αφήνουμε στα λόγια.
Κολλημένος με την μπάλα (ημιτελικός Κυπέλλου Αγγλίας της αγαπημένης μου Τσέλσι) ακόμα κι έξω από τη Sagrada Familia!
