Oι τελικοί του ΝΒΑ είναι προ των πυλών. Στη σειρά που αρχίζει το βράδυ της Πέμπτης, Boston Celtics από την Ανατολή και Golden State Warriors από τη Δύση, θα κοντραριστούν με στόχο το ανανεωμένο Larry O’Brien. Και αν οι δύο ομάδες δεν έχουν πολλά κοινά σε ό,τι έχει να κάνει με τις παραστάσεις τους, μιας και οι άπειροι Celtics αντιμετωπίζουν τους μπαρουτοκαπνισμένους Dubs, το ζευγάρι αυτό έχει αρκετά κοινά σε αυτό που έχει πραγματικά σημασία και μας κάνει να τους συμπαθούμε λίγο παραπάνω: Στον τρόπο με τον οποίο δομήθηκε και λειτουργεί το μπασκετικό τους οικοδόμημα.
Boston Celtics: Υπομονή στον καιρό της ανυπομονησίας
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι Boston Celtics είναι μία ομάδα που αντιβαίνει στη “νόρμα” της σημερινής εποχής του ΝΒΑ. Βρισκόμαστε σε μία εποχή, η οποία από την μετακίνηση του Kawhi Leonard στους Raptors και μετά έχει αλλάξει τον τρόπο που ορίζεται το “σωστό” (ή μάλλον το αποτελεσματικό) χτίσιμο μίας διεκδικήτριας ομάδας. Βασικά δεν είναι τόσο η μετακίνηση του Kawhi στο Τορόντο, όσο η επιτυχία του σε αυτόν τον “δανεισμό” ενός έτους να κατακτήσει το Larry O’Brien που έδειξε στις ομάδες ότι ίσως πρέπει να γίνουν πιο bold πιο άμεσα και στους παίκτες ότι δεν χρειάζεται να μένουν σε ένα λιμάνι για χρόνια ώστε να πετύχουν.
Ο Kawhi “κανονικοποίησε” τις συνεχόμενες ανταλλαγές και μετακινήσεις. Προς θεού, δεν εννοώ ότι αυτό που έκαναν οι Raptors είναι κακό για το μπάσκετ ή ότι έφερε την καταστροφή. Αποτέλεσε όμως ένα δυνατό “δεδικασμένο” για μία διαφορετική συνταγή επιτυχίας, που πολλά franchise τα οποία είχαν καιρό να τη γνωρίσουν αποφάσισαν να ακολουθήσουν. Στο κάτω κάτω, ποιος θα θυμάται σε 20 χρόνια από τώρα το πόσο ωραία ομάδα είχαν φτιάξει πχ οι Indiana Pacers με τον Paul George, από τη στιγμή που δεν έχουν τη διάκριση που θα μείνει στα βιβλία της ιστορίας; It don’t mean a thing without the ring, λέει η γνωστή φράση και η επιτυχία της ανταλλαγής του… μισθοφόρου Kawhi, το τόνισε σε τέτοιο βαθμό που οι Lakers στα καπάκια έκαναν τα πάντα για να φέρουν τον Anthony Davis στο Los Angeles, ενώ ακολούθησαν και οι Nets με τους Durant και Irving.
Επομένως, η επιτυχία των Celtics (όσο και των Bucks πέρυσι προφανώς, με τη διαφορά ότι ο εκ των πρωταγωνιστών, Jrue Holiday ήταν προϊόν ανταλλαγής) προσφέρει έναν αέρα ευχάριστης διαφοράς στη λίγκα. Προφανώς και δεν θα κάτσουμε να δαιμονοποιήσουμε τις διάφορες τακτικές, γιατί έτσι δεν δίνουμε το credit που πρέπει σε executives που βρίσκουν ευκαιρίες, τις εκμεταλλεύονται και αυτές αποδίδουν, όπως ο Masai Ujiri, αλλά από την άλλη, μπορούμε να χαρούμε λίγο παραπάνω για το πρότζεκτ της Βοστόνης. Και εξηγώ.
Οι Celtics πέρασαν από όλα τα στάδια για τον δρόμο προς την επιτυχία. O Danny Ainge ξεκίνησε την όλη διαδικασία “κλέβοντας” τους Brooklyn Nets στην ανταλλαγή που έστειλε Pierce και Garnett στο Brooklyn. Από εκεί άρχισε μία διαδρομή αρκετών εμποδίων και δυσκολιών, και μεγάλης αμφισβήτησης από τον κόσμο αλλά και τους δημοσιογράφους που δεν ήθελαν να δουν τη Βοστόνη να πέφτει στο ίδιο τρυπακι που έπεσε την εποχή που ο Larry Bird σταμάτησε να μπαίνει από…εκείνη την πόρτα για να τους σώσει, όπως έλεγε και ο Rick Pitino.
Με την ανταλλαγή και τη φυγή Rivers, o Ainge εμπιστεύτηκε το πρότζεκτ του σε έναν φερελπι κόουτς, τον Brad Stevens. Μαζί δούλεψαν άοκνα για 7 χρόνια, διαλέγοντας ένα ένα τα κομμάτια του νέου παζλ της Βοστόνης, το οποίο πάντα έμοιαζε λίγα βήματα μακριά από την ολοκλήρωση, αλλά ποτέ δεν έπειθε ότι θα την έβρισκε. Μαζί διάλεξαν τον Brown, μαζί διάλεξαν τον Smart, μαζί τον Tatum (κάνοντας την κίνηση ματ του trade down στο draft), μαζί τους δύο Williams, Grant και Robert. Ίσως στην πορεία ο Ainge φοβήθηκε να γίνει λίγο πιο bold με τα άπειρα picks που ειχε, για να επισπεύσει τις διαδικασίες, ίσως ο Stevens να ένιωσε ότι δεν μπορούσε να οδηγήσει προπονητικά αυτό το σύνολο εκεί που του άξιζε. Και έτσι φτάσαμε στο περσινό καλοκαίρι.
Η φυγή του Ainge, η αναβάθμιση του Stevens σε ρόλο President of Basketball Operations και ο ερχομός του Udoka, έδωσαν στη Βοστόνη το τελευταίο κομμάτι του παζλ. Ο Udoka πέρασε μισή σεζόν για να μάθει και να συνηθίσει τα ζόρια του ρόλου του Head Coach, αλλά πλέον νιώθει άνετος στο ρόλο αυτό και έχει καταφέρει να κάνει outcoach στα πλειοφς παλιές καραβάνες όπως ο Budenholzer και ο Spoelstra.
Ο Brad Stevens, βλέποντας το ροστερ από απόσταση κατάλαβε τι χρειάζεται και έκανε την κίνηση ματ, καθώς έφερε τον Derrick White από το San Antonio, την ίδια ομάδα που μην ξεχνάμε ότι έβγαλε προπονητικά τον Udoka, επομένως μιλάμε για ένα ματσαρισμα σε ένα βαθμό στο mentality παίκτη – προπονητή (σχολή Pop γαρ), πέρα από αγωνιστικό. Και κάπως έτσι, οι Celtics τα κατάφεραν και βρέθηκαν για πρώτη φορά μετά από μια δωδεκαετία στους Τελικούς. Με τον τρόπο τους, τη μεθοδικοτητα της δουλειάς τους και την υπομονή τους. Κάνοντας τα πράγματα με τον σκληρό πλην όμως ανταποδοτικό τρόπο. To Trust the Process που έκανε Ευαγγέλιο μια άλλη ομάδα, έγινε πραγματικότητα από τη Βοστόνη και αυτή η παρουσία σε τελικούς είναι η πρώτη φορά που πραγματικά δείχνει την ανταπόδοσή του.
Golden State Warriors: Η δυναστεία των καιρών μας
Και αν οι Celtics τώρα δικαιώνονται για την μεθοδική δουλειά τους στο χτίσιμο του ροστερ τους, οι Warriors είναι μια ομάδα που αυτή τη δικαίωση την έχει ζήσει εδώ και μια 8ετια και πλέον βρίσκεται στη φάση της καθιέρωσης ενός legacy που φτάνει τις υψηλότερες κορυφές του μπάσκετ.
Οι Warriors είναι μια από τις πιο επιδραστικές ομάδες της σύγχρονης ιστορίας, αν όχι η πιο επιδραστική. Είναι μια ομάδα αποτέλεσμα της δουλειάς ενος καταπληκτικού τιμ κάτω από τις οδηγίες του Bob Myers και του Steve Kerr (props στον Mark Jackson για τη δική του συμβολή στο χτίσιμο των θεμελίων). Μια ομάδα που κατάφερε να πετύχει τριπλό τζακ ποτ στο ντραφτ, αποφασίζοντας να δοκιμάσει την τύχη της με το… μωρό Steph Curry, τον μονόπλευρο Klay Thompson και τον “άσουτο” Draymond Green. Τρεις παίκτες που είχαν τα στοιχεία για να γίνουν μέρος ενός γενικότερου πλάνου, που έγιναν, δούλεψαν όλη τους την καριέρα πάνω στην βελτιστοποίηση των εαυτών τους, του πλάνου αυτού και των ιδίων πάνω σε αυτό το πλάνο και από το 2014, οπότε είναι υγιείς, θερίζουν τα αποτελέσματα.
Με τους τρεις αυτούς ως πυρήνα και την προσθήκη παικτών που έμοιαζαν… καμμένα χαρτιά ή ρολίστες πολυτελείας (Livingston, Lee, Bogut μεταξύ άλλων), οι Dubs έπαιξαν ίσως το καλύτερο μπάσκετ που έχουμε δει από ομάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια, έσπασαν το θρυλικό ρεκόρ νικών των Bulls, κέρδισαν ένα πρωτάθλημα. Στις superteam των Heat, των Celtics ή (την αποτυχημένη πρώτη προσπάθεια) των Nets, οι Warriors ήταν μία αντιπρόταση για το σωστό βήμα-βήμα χτίσιμο ενός γίγαντα από το μηδέν, με σωστά picks και επίσης σωστές αποφάσεις που επηρεάζουν το developement ενός πυρήνα (όπως ήταν η μετακίνηση του Monta Ellis).
Μπορεί ο ερχομός του Kevin Durant να χάλασε λίγο το “αφήγημα” της ομάδας που χτίστηκε κομμάτι – κομμάτι, αλλά η απόφαση του KD να πάει στο Golden State γιατί ήρθε; Μα γιατί είδε ότι το περιβάλλον της ομάδας του Oakland έσφυζε από μπασκετική υγεία, από σωστό τρόπο σκέψης, λειτουργίας από το κεφάλι μέχρι τον τελευταίο τροχό του οργανισμού. Ήταν μία ομάδα που ήθελες να παίξεις μπάσκετ μαζί της και όχι απέναντί της. Όλα αυτά ήταν αποτελέσματα της δουλειάς των προηγούμενων χρόνων φυσικά και δεν ήρθαν με κάποιο… κυνήγι κορυφαίων Free Agents. O Durant είχε τη λογική του “win now”, βρίσκοντας έναν οργανισμό που στο μεταξύ είχε καλλιεργήσει το winning culture με υπομονή και βήμα-βήμα.
Προφανώς και μετά το τέλος της εποχής Durant και το μικρό διάλλειμα των Dubs λόγω των μαζεμένων προβλημάτων τραυματισμού, η επάνοδός τους έγινε με τον ίδιο τρόπο. Σωστή ανταλλαγή για έναν παίκτη με τεράστιο potential αλλά που έμοιαζε λίγο καμμένο χαρτί (μιλάμε φυσικά για τον Andrew Wiggins), αλλά την ίδια ώρα και σωστό drafting. Πρώτος και καλύτερος ο Jordan Poole, η φετινή αποκάλυψη της σεζόν, ενώ Kuminga και (o ανενεργός) Wiseman ακολουθούν. Η εποχή των Splash Brothers δεν έχει καλά καλά τελειώσει, όμως ήδη οι Warriors μοιάζουν να ετοιμάζουν τη διάδοχη κατάσταση και όσο η διανδρία των Myers και Kerr είναι εκεί να παίρνει τις σωστές αποφάσεις, οι Warriors βρίσκονται σε καλά χέρια.
Το αγωνιστικό preview έχει τη δικιά του σημασία, όμως αυτό το κείμενο δεν έχει σκοπό να ασχοληθεί με αυτό. Καλή σειρά Τελικών να έχουμε και ανεξάρτητα του ποιος θα το πάρει, ο πραγματικός νικητής θα είναι όντως το μπάσκετ.
