Το Netflix Special: ‘The Redeem Team’ είναι αυτό ακριβώς που υποψιάζεστε. Μια ιστορία εξιλέωσης της εθνικής ομάδας μπάσκετ των ΗΠΑ από τα συνεχόμενα στραπάτσα σε διεθνείς διοργανώσεις (2002, 2004, 2006).
Μια ιστορία που αφορά και την Ελλάδα πάρα πολύ καθώς μαζί με την Αργεντινή γίναμε ο λόγος να αλλάξει τον τρόπο που προσέγγιζε τα διεθνή τουρνουά η Team USA, παρ’ όλο που η παραγωγή του ντοκιμαντέρ μας ξεπέταξε σε ένα τρίλεπτο με κάποιες αναφορές στο ‘Baby Shaq’ (Howard), το “ high pick’n’ roll των Ελλήνων που μας κέρδισαν με το παιχνίδι μας” (Wade) και το “δεν θες να θυμάσαι στα γεράματα ότι έχασες από τη fucking Greek team” (Krzyzewski).
Το culture της Team USA διαχρονικά είναι συγκεκριμένο και δεν ξεφεύγει από το μότο της χώρας γενικώς: είμαστε οι καλύτεροι, είμαστε κυρίαρχοι και ασφαλώς in classic American style η κορυφή μας ανήκει εξ ορισμού οπότε όταν χάνουμε διαταράσσεται η “φυσική τάξη” των πραγμάτων. Και την περίοδο 2002-2006 το status quo των Αμερικάνων όχι απλά διαταράχθηκε αλλά γκρεμοτσακίστηκε από “ενοχλητικούς” Ευρωπαίους και Λατινοαμερικάνους. Ναι, η Αμερική εξακολουθούσε να έχει τους καλύτερους παίκτες στον κόσμο παρά τις ήττες αλλά δεν είχε πλέον την καλύτερη ομάδα ή μαλλον δεν έπαιζε καν σαν ομάδα. Χρειαζόταν να επανορθώσει για τις αστοχίες των προηγούμενων ετών για να ανέβει ξανά στα μάτια των φιλάθλων της. Την αποκατάσταση της φήμης της ανέλαβε το project της Redeem Team.
Αν μπορείτε να αντέξετε και να προσπεράσετε την επι 90 λεπτά ατελείωτη επίδειξη American patriotism και ‘God bless America’ λογικής, τότε το Redeem Team είναι ένα εξαιρετικά ευχάριστο ντοκιμαντέρ. Το plot δεν έχει να κάνει μόνο με την εξιλέωση της εθνικής ομάδας αλλά περιέχει και αρκετές προσωπικές ιστορίες “ξορκίσματος φαντασμάτων” με πρώτη και καλύτερη αυτή του Kobe. Είναι πάντα συγκινητικό να βλέπεις το Black Mamba σε οποιοδήποτε footage, η απουσία του είναι δυσκολοχώνευτη τα τελευταία σχεδόν τρία χρόνια. Ο Bryant την περίοδο 2004-2008 βρίσκεται σε μια σκοτεινή φάση της καριέρας του όπου θεωρείται ο απόλυτος villain του ΝΒΑ, έχει διώξει τον Shaq από τους Lakers και έχει υψώσει έναν τοίχο γύρω του χωρίς να έχει κανένα φίλο στο πρωτάθλημα. Η παρουσία του στη Team USA γίνεται η μεγάλη ευκαιρία να επανασυστηθεί στο αμερικάνικο κοινό αλλά και τους συμπαίκτες του στο ΝΒΑ ηγούμενος της προσπάθειας για το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Το δίλημμα της εποχής είναι το Kobe vs Lebron όμως ακόμη και ο ίδιος ο James αποδέχεται το leadership του Bryant και κάνει ένα βήμα πίσω. Σε κλασικό Mamba στυλ ο Kobe λέει επί λέξη στον Chris Bosh: “Θα κατέβω με την εθνική ομάδα γιατί βαρέθηκα να σας βλέπω να χάνετε”. Κάπως έτσι γίνεται ο απόλυτος alpha dog που οδηγεί την Team USA στο χρυσό μετάλλιο δείχνοντας με την αφοσίωση του στο σκοπό ότι δεν είναι ο “εγωπαθής νάρκισσος” που όλοι νόμιζαν ότι ήταν μέχρι τότε.
Το ντοκιμαντέρ στέκεται και στα redemption stories των νεαρών stars της λίγκας εκείνη την περίοδο (Lebron James, Dwayne Wade, Carmelo Anthony, Dwight Howard, Chris Paul, Chis Bosh) που είχαν την ατυχία να πέσουν κατευθείαν στα βαθιά και να νιώσουν τις αποτυχίες του 2004 και του 2006 στο πετσί τους επειδή οι βετεράνοι αστέρες δεν κατέβαιναν να αγωνιστούν στις διεθνείς διοργανώσεις. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να νιώθεις την αμφιβολία στα λόγια αυτών των νεαρών παικταράδων που δεν νιώθουν ακόμη ότι η λίγκα και ο μπασκετικός πλανήτης τους ανήκει. Κάποια στιγμή πήγαν να με πιάσουν τα γέλια: “ΜΑ ΕΙΣΑΙ Ο LEBRON, ΕΙΣΑΙ Ο D-WADE, EXETE TON ΚΟΒΕ, ΕΙΣΤΕ RIDICULOUSLY STACKED, ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΑΓΧΩΝΕΣΤΕ ΟΤΙ ΘΑ ΧΑΣΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ”;
Κι όμως το ντοκιμαντέρ αποδεικνύει πως ο σπόρος της αμφιβολίας είχε μπει βαθιά στις σκέψεις των Αμερικανών μετά τις αποτυχίες και ένιωθαν πως η φήμη του αμερικανικού μπάσκετ στο παγκόσμιο stage είχε δεχτεί ισχυρότατο πλήγμα. Χρειάστηκε η συντονισμένη προσπάθεια του κορυφαίου μπασκετικού Team Manager, Jerry Colangelo μαζί με τον καλύτερο προπονητή του κολλεγιακού πρωταθλήματος Mike Krzyzewski αλλά και το συγκεκριμένο γκρουπ superstars με την καθοδήγηση του NBA MVP, Kobe Bryant για να καταφέρουν οι ΗΠΑ σε μια πορεία τριών ετών να γυρίσουν την κατάσταση υπέρ τους. Επιστρατεύτηκαν μέχρι βετεράνοι πολέμου αλλά και παλιοί παίκτες που είχαν γευτεί την απώλεια του χρυσού από πρώτο χέρι (Doug Collins στον τελικό του Μόναχου το 1972) για να εμπνεύσουν τη Redeem Team.
Και κάπως έτσι, η Αργεντινή, η Ελλάδα, η Ισπανία, όλες οι ομάδες που είχαν τσακίσει τη ψυχολογία των Αμερικανών τα προηγούμενα χρόνια “υποκλίθηκαν” μια προς μια στο Πεκίνο! Σίγουρα οι Αμερικανοί είχαν και πάλι τους καλύτερους παίκτες, όμως η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τις προηγούμενες εκδόσεις ήταν το κίνητρο. Το μπλαζέ υφάκι είχε αντικατασταθεί από πεινασμένο βλέμμα αθλητών που ήθελαν να αποδείξουν ότι δεν έχουν αντίπαλο στον πλανήτη και πως οι προηγούμενες αποτυχίες ήταν μια κακή παρένθεση. Το σημείο με τη δημιουργία τεχνητής “έχθρας” με το Manu Ginobili, ένα από τους καλύτερους χαρακτήρες στο ΝΒΑ, δείχνει πόσο αποφασισμένοι ήταν οι Αμερικανοί να πάρουν το αίμα τους πίσω.
Το πόσο απροσδόκητα δύσκολο όμως ήταν το εγχείρημα αποδεικνύεται από την εξέλιξη του ακροτελεύταιου ματς, του τελευταίου εμποδίου για την εκπλήρωση του στόχου: του τελικού των Ολυμπιακών Αγώνων με την μαχητική Ισπανία του Pau Gasol να μην παραδίδεται μέχρι και το 39′ του αγώνα! Η επιλογή του τραγουδιού ‘Harder than you think’ των Public Enemy στους τίτλους τέλους δεν είναι τυχαία. Μπορεί η αποστολή τους να φαινόταν εύκολη με όλους αυτούς τους υπερπαίκτες αλλά στο μπάσκετ του 21ου αιώνα δεν αρκεί απλά να εφανίζεσαι στο γήπεδο παίζοντας το “ωραίος”. Θα πρέπει να μοχθήσεις και να παίξεις σαν πραγματική ομάδα εάν θες να κερδίσεις. Κι αυτό έκανε η Redeem Team το 2008!
