Το πρώτο Ιn Season Tournament του NBA μπήκε πλέον στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, με αποκορύφωμά του το… εβδομαδιαίο πανηγύρι στο Λας Βέγκας. Σίγουρα το ολο πείραμα είχε τις αστοχίες του, σίγουρα υπήρξαν πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να είχαν εκτελεστεί καλύτερα, όμως στο τέλος της ημέρας και αναλογιζόμενοι ότι μιλάμε για την πρώτη δοκιμή, το… Μίλκο Καπ του NBA, ένα τρόπαιο με πολύ μικρό εως ελάχιστο βάρος που δέχθηκε αρκετή καζούρα τον τελευταίο καιρό για αυτόν ακριβώς το λόγο, συνόδευσε ενα εγχείρημα που στις ρίζες του στέφθηκε μάλλον με αρκετά μεγάλη επιτυχία.
Ένα πείραμα για το οποίο συζητούσαν όλοι
Είτε για καλό είτε για κακό, το βασικό τοπικ συζήτησης σε αυτό το πρώτο δίμηνο αγωνιστικής δράσης του NBA ήτανε ο “θεσμός” του κυπέλλου. Ξεκινώντας χρονολογικά, βασικό θέμα συζήτησης ήταν φυσικά τα γήπεδα των 30 ομάδων, τα οποία φόρεσαν τα… γιορτινά τους για τους αγώνες του τουρνουά. Τo νεο color scheme που χρησιμοποίησαν οι ομάδες του NBA για τα παιχνίδια του In Season Tournament σίγουρα σήκωσε μπόλικη συζήτηση, η οποία σε γενικές γραμμές κινήθηκε στο πόσο άσχημα και κουραστικά για τα μάτια των οπαδών ήταν, κάτι που για να είμαι ειλικρινής, σε μεγάλο βαθμό ισχύει, με τις εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν εν τέλει τον κανόνα.
Όταν με το καλό ηρέμησε η όλη συζήτηση για τα γήπεδα φτάσαμε στο επόμενο κομμάτι, το οποίο μάλλον δεν αγγίζει τόσο πολύ εμάς τους ευρωπαίους που είμαστε μαθημένοι σε αυτή τη λογική, δηλαδή οι βαθμολογίες στο “κλείσιμο” της φάσης των ομίλων, οι ισοβαθμίες, οι διαφορές πόντων που χρειάζονται να πιάσουν οι ομάδες για να πάρουν το tie-breaker με το μέρος τους και γενικότερα το πώς τελευταία αγωνιστική θα προκύψουνε τα οκτώ franchises που θα περάσουν στα προημιτελικά. Οι Αμερικανοί σίγουρα μπερδευτήκανε, αλλά την ίδια ώρα όπως φαίνεται ψιλογουστάρανε αυτή την παράμετρο (ή έστω το να συζητάνε για εκείνη) η οποία για τα δικά μας ευρωπαϊκά δεδομένα φαίνεται ως κάτι δεδομένο, ενώ ούτε και οι παίκτες του ΝΒΑ δεν παρέλειψαν να πάρουν μέρος σε αυτή τη συζήτηση για την πρωτόγνωρη παράμετρο που μπήκε στη σεζόν τους:
Και κάπως έτσι, φτάνοντας στην τελευταία εβδομάδα αγώνων του IST, είχαμε προφανώς το ενδιαφέρον για το ποιοι θα είναι οι τέσσερις που θα βρίσκονται στο Vegas για το Final 4, ενώ μετά προέκυψε η ανάδειξη των Indiana Pacers ως της σταχτοπούτας του θεσμού και της ανάδειξης του Tyrese Haliburton ως του νέου αγαπημένου της λίγκας, αλλά και του “κυνηγιού” των Lakers και του LeBron James για την πρώτη, ιστορική κατάκτηση του νέου αυτού τίτλου, όπως και εν τέλει έγινε. Το NBA δηλαδή κατάφερε να δημιουργήσει ένα discourse το οποίο προφανώς δεν αφορούσε το “μεγάλο κύρος” αυτού του θεσμού, αλλά περιστράφηκε γύρω από την αύρα του καινούργιου, ακόμα και “εξώτικού” θα μπορούσαμε να το πούμε, μιας και μιλάμε για μία χώρα της οποίας το πρωτάθλημα ήτανε σχεδόν το ίδιο τα τελευταία 77 χρόνια και η ύπαρξη ενός δεύτερου τουρνουά το οποίο θα προσπαθούσε να κλέψει λίγη από την αίγλη της κατάκτησης του Larry O’Brien Trophy απλά δεν υπήρχε.
Το καλεντάρι είναι πλέον γεμάτο
Δεν είναι ψέμα να πούμε ότι για χρόνια το NBA ψάχνει να βρει τη λύση για να κάνει πιο ενδιαφέρουσα την κατάσταση στο πρώτο δίμηνο/τρίμηνο αγωνιστικής δράσης. Δηλαδή, χοντρικά μέχρι τα Χριστούγεννα και τα πρώτα marquee matchups της σεζόν, καθώς μετά από αυτό, αρχίζει μία σειρά από events τα οποία παραδοσιακά είναι πολύ ενδιαφέροντα: Ξεκινώντας από την ψηφοφορία των All-Stars και το All-Star Weekend, συνεχίζουμε με την παραδοσιακά “καυτή” trade deadline, η οποία αποτελεί τον προπομπό της τελικής ευθείας της σεζόν, όπου υπάρχει η μάχη για την κατάταξη των ομάδων και φυσικά εδώ και λίγα χρόνια τα play-in παιχνίδια, πριν φτάσουμε στα play offs.
H προσθήκη λοιπόν του In Season Tournament, ξεκινώντας από το τέλος του Οκτώβρη και φτάνοντας μέχρι το πρώτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη δίνει αγώνες με ένα σχετικό νόημα για τις 30 ομάδες, τους παίκτες (που έχουν και το οικονομικό κίνητρο που δίνει η λίγκα) και το κοινό τους. Το έξυπνο “σλοτάρισμα” των αγώνων σε συγκεκριμένες ημέρες της εβδομάδας λειτουργεί για τη δημιουργία highlight ημερών με φουλ αγωνιστική δράση και φυσικά φτάνουμε στα νοκ άουτ, τα οποία αποτέλεσαν, δίχως υπερβολή, το μεγαλύτερο κομμάτι της σχετικής με το ΝΒΑ συζήτησης το τελευταίο δεκαήμερο. Όχι και άσχημα.
Το τουρνουά μπορεί να “χτίσει” τους επόμενους σταρ
Οι μεγάλοι νικητές (τροπαιούχων εξαιρουμένων) του φετινου, παρθενικού τουρνουά δεν ήταν άλλοι από τους φιναλίστ Indiana Pacers και τον Tyrese Haliburton. Μέσα από την πλατφόρμα που τους προσέφερε το In Season Tournament, οι Pacers κατάφεραν να δείξουν σε παιχνίδια παναμερικανικής προβολής τα βήματα προόδου που έχουν κάνει ως ομάδα. Για ενα franchise σε γενικές γραμμές εμπορικά αδιάφορο, η ύπαρξη τριών “εκτός προγράμματος” παιχνιδιών σε TNT/ESPN, όπως ήταν ο προημιτελικός απέναντι στους Celtics, ο ημιτελικός απέναντι στους Bucks και ο τελικός απέναντι στους Lakers, λειτούργησε ως η ιδανική διαφήμιση για το γεγονός οτι η ομάδα του Rick Carlisle “είναι πλέον εδώ” και μπορεί να ανταγωνιστεί τους καλύτερους.
Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, οι ομάδες που δεν εμφανίζονται συχνά σε Παναμερικανικής εμβέλειας παιχνίδια (οι Pacers έχουν φέτος μόλις 1 παιχνίδι στο TNT, στις 30 Γενάρη με τους Celtics) είναι άγνωστες σε ένα μεγάλο μέρος του κοινού, το οποίο ως πιο casual δεν μπαίνει στον κόπο να εμβαθύνει στις πιο “αδιάφορες” για εκείνο ομάδες, ενώ το ίδιο κάνουν και κάποιοι εκ των… ειδικών του αθλήματος, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το περιστατικό του Michael Wilbon πριν λίγες εβδομάδες, που μίλαγε για το “βάθος” των Pistons και μόλις προσπάθησε να αναφέρει παίκτες πλην του Cade Cunningham έχασε τα λόγια του, καθώς δεν του ερχόταν κανένας!
Όμως αυτό είναι το ένα μέρος της εξίσωσης. Το άλλο είναι πολύ πιο απλό. Η επιτυχία σε ένα θεσμό τέτοιου είδους, ειδικά για ομάδες νεαρές και ανερχόμενες, όπως η Indiana, μπορεί να λειτουργήσει ως ένα τεράστιο morale booster, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να τους δώσει ώθηση μέχρι και το τέλος της σεζόν ώστε να ανέβουν λίγο πιο σύντομα ένα βήμα παραπάνω τόσο στην παρουσία τους στη διεκδίκηση ενός καλού πλασαρίσματος στην κανονική διάρκεια όσο και αντίστοιχα μιας επικίνδυνης post season, ανώτερης των αρχικών προσδοκιών.
Αντίστοιχα προφανώς το ίδιο ισχύει και ατομικά. Το φετινό τουρνουά ήταν η γέννηση του επόμενου star της λίγκας, στο πρόσωπο του Tyrese Haliburton. Ο Hali κυριάρχησε από την αρχή ως το τέλος του τουρνουά δείχνοντας όλα όσα έχουμε διακρίνει στο πρόσωπο του τους τελευταίους μήνες. Μέχρι και ο τελευταίος θεατής του NBA στην αγορά των ΗΠΑ συνειδητοποιησε ότι ο Haliburton δεν είναι απλά έτοιμος για το βήμα παραπάνω, αλλά το έχει κάνει ήδη. Από εδώ και πέρα, ο άσος των Pacers θα λογίζεται από όλους ως star πρώτου επιπέδου, σε μία συζήτηση που για παράδειγμα μπαίνουν μαζί ο Anthony Edwards και ο SGA, και το In Season Tournament επαιξε μεγάλο ρόλο που αυτό θα γίνει τώρα και όχι (για παράδειγμα) στα playoffs.
Τι κρατάμε και τι… πετάμε;
Το test run μαλλον θα πρέπει να θεωρείται αρκετά θετικό για τη λίγκα. Οι Pacers ήταν το success story του, οι Lakers, ως ιστορικό franchise και τεράστιο εμπορικό μέγεθος έδωσαν εναν ιδανικό πρώτο νικητή και φυσικά το ότι ο LeBron James αποτέλεσε τον πρώτο MVP του θεσμού ηταν… ταμάμ. Συν τοις άλλοις, μια με δυο φορές τη βδομάδα τα παιχνίδια του Κυπέλλου έμοιαζαν με μικρά αδερφάκια αγώνων playoffs και οχι ως ακόμη ενα τυχαίο παιχνίδι regular season του μήνα Νοέμβρη, και ολα αυτα έγιναν χωρίς να προστεθεί ούτε ένα έξτρα παιχνίδι στο καλεντάρι των ομάδων (πλην των δύο φιναλίστ προφανώς). Εξαιρετικά.
Και τώρα; Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να σκεφτεί ο Adam Silver είναι το branding του IST, καθώς μάλλον αποτελεί το πιο αδιάφορο και generic πράγμα που θα μπορούσαν να σκεφτούν. Ενα όνομα που δεν είναι marketable, που δεν ειναι catchy και το οποίο δεν μπορεί να το “χτίσει” παραπάνω η λίγκα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και το έντονο προμοταρισμα. Όταν περάσει η μπογιά του καινούριου, πρέπει να βρεθεί το “premise” που θα κρατάει κάθε χρόνο το ενδιαφέρον του κόσμου.
Από την άλλη, στο ωραίο single elimination φορματ και final four του Las Vegas ειχαμε σοβαρο θεμα με το πρώτο παιχνίδι των ημιτελικών. Ο αγώνας της Ανατολής μεταξύ Bucks και Pacers έγινε μεσημέρι Πέμπτης σε ένα γήπεδο που για ένα ημίχρονο ήταν μισοάδειο και με κοινό το οποίο δε το λες “καυτό”. Ο κόσμος του NBA δε στηρίζει την ομάδα του (σε γενικές γραμμές) με το ίδιο πάθος που βλέπουμε να στηρίζει το κολλέγιο του στο τουρνουά του NCAA και σίγουρα δεν θα χάσει τη δουλειά του για να συντονιστεί στον ημιτελικό του IST. Το να γίνει το Final 4 Σαββατοκύριακο (ή έστω Παρασκευή – Κυριακή) ή ακόμα και το να αντικατασταθεί το Final 4 με ένα μονό τελικό στο Las Vegas και ημιτελικό στην έδρα της ομάδας με το καλύτερο seed, ώστε να έχουμε ακόμη μια αναμέτρηση με δυνατή ατμόσφαιρα και όχι ενα ανταγωνιστικο all star game, ίσως να είναι μια καλή λύση, σε ένα εγχείρημα που σίγουρα έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης στις επόμενες σεζόν και έχει όλα τα φόντα να προστεθεί στις μικρές “νίκες” του Adam Silver, όπως ήταν πριν λίγα χρόνια το play-in tournament.
