Όταν ανακοινώθηκε η αλλαγή στην πρώτη ημέρα του Release Festival (ο Richard Ashcroft στη θέση των London Grammar) μου πέρασε από το μυαλό να πάω στη συναυλία κυρίως για ιστορικούς λόγους – για να λέω στον εαυτό μου ότι είδα τον τραγουδιστή των Verve!
Έχοντας την τύχη να δω από κοντά στα καλύτερά τους μερικά από τα πιο θρυλικά σχήματα της Brit Pop σκηνής των 90s, τους Pulp το ΄98, τους Blur το ’99, τους Oasis (δυστυχώς χωρίς τον Noel) το 2000, τους Ash (όσο μπορούν να θεωρηθούν pop) το 2001, είναι αλήθεια πως μερικές φορές υποτιμάω τέτοιου είδους συναυλίες που αναβιώνουν άλλες εποχές, πιστεύοντας ότι ίσως λειτουργήσουν σαν αρπαχτή… Ευτυχώς όμως ΚΑΙ αποφάσισα τελευταία στιγμή να παραβρεθώ στο live ΚΑΙ ο Μέγας Ριχάρδος διέψευσε κατηγορηματικά τις υποψίες μου, με κόλλησε στον τοίχο, μου έριξε μερικές σφαλιάρες για τις ασεβείς μου σκέψεις και στο τέλος του είπα και ευχαριστώ!
Η συναυλία ξεκίνησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο – με το αγαπημένο μου κομμάτι των Verve, το Sonnet. Η απόδοση άγγιζε την τελειότητα! Δεν πίστευα στα αυτιά μου.. Ο Richard Ashcroft και η μπάντα του είχαν άψογο ήχο, δεμένο παίξιμο, εξαιρετική χημεία.. Και έτσι ακριβώς συνέχισαν περνώντας σε μερικά κομμάτια από τα solo albums, το This is How it Feels από τον τελευταίο δίσκο, τα Break the Night With Colour και Music is Power από το Keys to the World του 2006 αλλά και το μεγαλύτερο hit της solo καριέρας του, το A Song For the Lovers από το ντεμπούτο album του 2000. Επέστρεψαν για λίγο στους Verve με το Velvet Morning, από εκεί πήγαν στο Human Conditions του 2002 για το Science of Silence και πάλι πίσω στους Verve για να κλείσουν με τα Space and Time και Lucky Man.
Το encore ξεκίνησε με τον Richard να παίζει μόνος του ακουστικά το The Drugs Don’t Work και η μπάντα να μπαίνει σιγά-σιγά και να το απογειώνει! Από εκεί στο Hold On από τον τελευταίο δίσκο και για κλείσιμο δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο πέρα από το Bitter Sweet Symphony, το πιο διάσημο τραγούδι των Verve και ένας από τους σπουδαιότερους ύμνους της δεκαετίας του ’90!
Ο Ashcroft ως performer, με το British 90s μαλλί, το γυαλί ηλίου, τις cool κινήσεις του, ήξερε ακριβώς τι πρέπει να κάνει και πως να το κάνει! Κάπως έτσι λοιπόν κατενθουσίασε και εμάς τους νοσταλγούς των 90s αλλά και τους πιτσιρικάδες..
Νωρίτερα στη βραδιά είχε προηγηθεί η εμφάνιση του Rag ‘n Bone Man. Για να είμαι απολύτως ειλικρινής όποτε τον ακούω στο ραδιόφωνο, αλλάζω σταθμό! Γενικά η σχέση μου με τη mainstream μουσική είναι σχεδόν μηδαμινή… Αλλά το live ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου! Αν είναι να κάνεις mainstream συναυλίες, καν’τες έτσι! Νομίζω πως αν δεις φωτογραφία του Rory Graham μπορεί να νομίζεις ότι είναι κανένας κλασικός Άγγλος hooligan αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας συμπαθέστατος γλυκύτατος τυπάκος, φουλ επικοινωνιακός!
Στο live ήταν άρτιος τεχνικά (για αυτό που κάνει) και μπορούμε να πούμε ότι κατάφερε εντέλει να κερδίσει το χειροκρότημα ακόμη και όσων ήμασταν αδιάφοροι! Αν προσθέσουμε σε αυτά ότι μου θύμισε και τα νιάτα μου με την Orlando Magic μπλούζα του Shaquille O’Neal, τότε όλα καλά και με το ”support act”!
Σήμερα διεξάγεται η δεύτερη ημέρα του Festival με σπουδαία ονόματα όπως οι Thievery Corporation και οι UB40. Όσοι πάτε να φροντίσετε να περάσετε υπέροχα γιατί εντέλει οι συναυλίες είναι ένα από αυτά τα ελάχιστα πράγματα που μένουν στο τέλος – ένα από αυτά που δημιουργούν αξέχαστες αναμνήσεις. Μπορεί να μην θυμάμαι τι έκανα την προηγούμενη εβδομάδα αλλά ξέρω πολύ καλά που και με ποιους ήμουν πριν 20 χρόνια σε κάποιο σημαντικό live… Και αυτό είναι ευλογία!
