Αποφάσισα μια φορά να ξεφύγω από τα αθλητικά πλαίσια και να εισέλθω στα «μουσικά δρώμενα» με αφορμή τη συναυλία των MUSE στο Ejekt το περασμένο Σάββατο 23 Ιουλίου. Τώρα αν κάνω εν τέλει τη στροφή σε αυτό το είδος αρθρογραφίας, οι MUSE θα πρέπει να νιώθουν περήφανοι.
«Κέρδισα σε διαγωνισμό διπλό εισιτήριο για τους MUSE στο Ejekt ψήνεσαι να έρθεις»; Αυτό μου είπε ο φίλος και… συνοδοιπόρος στο Rabona, Γιώργος Κουκούλης την περασμένη Τετάρτη. «Δεν ξέρω ρε Γιώργο ανάλογα τη διάθεση, θα δούμε» αποκρίθηκα βαριεστημένα κάνοντας το δύσκολο. Τους MUSE εννοείται ότι τους γνώριζα, εννοείται ότι είναι ένα από τα μεγαλύτερα ροκ συγκροτήματα και πιθανότατα το σπουδαιότερο στο είδος του, την alternative rock και εννοείται πως έχουν τραγούδια ύμνους όπως το Time Is Running Out, το Supermassive Black Hole, το Plug In Baby ή το προσωπικό μου αγαπημένο, Uprising. Όμως, ο ήχος τους δεν με ενθουσίαζε ποτέ, περισσότερο με ενοχλούσε το μπάσο του Chris Wolstenholme και η κιθάρα του frontman Matt Bellamy που «μαρσάρoυν» χωρίς..αύριο ( ίσως το πρώτο μουσικό άρθρο στην ιστορία που ο τραγουδιστής αναφέρεται μετά από οποιοδήποτε άλλο μέλος του συγκροτήματος, δείγμα της απειρίας μου στο είδος ενώ για να μην μείνει παραπονεμένος ο τρίτος της παρέας είναι ο drummer Dominic Howard ). Επίσης, πάντα τους υποτιμούσα θες γιατί διατηρούν ένα πιο χαμηλό προφίλ, θες γιατί ο Bellamy δεν είναι ο κλασικός rockstar- δυναμίτης ή ακόμη γιατί είναι Βρετανοί κι όχι Αμερικανοί. Ωστόσο, αποφάσισα πως άξιζε τον κόπο να κατέβω μέχρι το Φάληρο να δω από κοντά την αυτοαποκαλούμενη «μεγαλύτερη ροκ μπάντα του πλανήτη» και μάλιστα σε ένα από τα πιο γνωστά ελληνικά μουσικά φεστιβάλ. Άλλωστε είχα και τη προγενέστερη εμπειρία του Rock in Rio στη Λισαβώνα: πάλι είχα κερδίσει ένα εισιτήριο αξίας 69€ σε διαγωνισμό, πήγα ολομόναχος στο φεστιβάλ χωρίς να γνωρίζω καλά καλά τα συγκροτήματα ( Rival Sons, Korn, Hollywood Vampires) αλλά το απόλαυσα.
Γενικά έχω την πάγια άποψη (την οποία δεν ενστερνίζονται πολλοί) πως κανένα θέαμα στο πλανήτη ( εκτός κι αν πρόκειται για το Ελ κλάσικο, το ντέρμπι μεταξύ της Λίβερπουλ και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή τους τελικούς του NBA) δεν αξίζει περισσότερα από 40-50€. Οπότε, όταν έμαθα πως οι διοργανωτές είχαν ορίσει ως τιμή πώλησης τα 53 ευρά (48 προπώληση ενώ έφτασαν και τα 60 τις τελευταίες μέρες) έστω για τους MUSE, έστω σε ένα μεγάλο φεστιβάλ όπως το Ejekt, το θεώρησα υπερβολή. Στα του φεστιβάλ τώρα, οι διοργανωτές είχαν προσπαθήσει για το καλύτερο παρά τον περιορισμένο χώρο της Πλατείας Νερού. Τα περίπτερα των χορηγών πρόσφεραν πρωτότυπες δραστηριότητες και παιχνίδια κι ο κόσμος το διασκέδαζε. Οι τιμές στα κυλικεία θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τσουχτερές ( 4,5 € η μπύρα στην Ελλάδα του 2016;). Ό,τι χειρότερο ήταν η στιγμή της εξόδου με τον κόσμο να συνωστίζεται μέχρι την Ποσειδώνος με τραγελαφικές σκηνές «σαρδελοποίησης» στο τραμ. Τα supporting groups των MUSE ήταν αρκετά τίμια: οι επίσης Βρετανοί Temples είχαν ένα ενδιαφέρον setlist παίζοντας κατά κύριο λόγο psychedelic rock κι ελπίζοντας να ακολουθήσουν τα χνάρια των headliners του φεστιβάλ. Φουλ της Βρετανίας είχαμε γενικά, καθώς και το project των UNKLE που εμφανίστηκε μετά τους Temples έχει τις ρίζες του στο Λονδίνο. Οι Λονδρέζοι λοιπόν UNKLE, ( ή αλλιώς ο James Lavelle, το μόνο σταθερό μέλος, και οι φίλοι του) που έχουν κάνει support σε ονόματα όπως οι Beastie Boys, Lupe Fiasco, Oasis, Massive Attack, Radiohead και Linkin Park δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν καλύτερο lead-in στους MUSE με τον ηλεκτρονικό με στοιχεία ψυχεδέλειας ήχο τους. Την Ilia Darlin δεν την προλάβαμε αλλά για να είμαστε ειλικρινείς δεν στεναχωρηθήκαμε ιδιαίτερα.
Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει και αυτοί που όλοι περίμεναν πήραν θέσεις στη σκηνή έχοντας κι ένα τέταρτο καθυστέρηση βεβαίως βεβαίως. Ο Bellamy μας καλησπέρισε στα ελληνικά και οι πρώτες νότες από το Psycho τρέλαναν το κοινό. Έκπληκτος είδα κόσμο να δακρύζει και να μην μπορεί να πιστέψει ότι παρακολουθεί ζωντανά το βρετανικό συγκρότημα. Σας είπα τους είχα υποτιμήσει τους MUSE. Στις κορυφαίες στιγμές φυσικά το extended intro πριν το επικό Plug in Baby, τα εντυπωσιακά εφέ στο Time Is Running Out και η παθιασμένη συμμετοχή του κόσμου στο Uprising: «δεν θα μας αναγκάσουν, θα σταματήσουν να μας μειώνουν, δεν θα μας ελέγχουν, θα είμαστε νικητές»! Η performance των MUSE κράτησε για περίπου 1 ώρα και 40 λεπτά και σύμφωνα με το setlist.fm ο αριθμός των τραγουδιών που έπαιξαν ήταν 18, όχι αρκετά δηλαδή. Το συγκρότημα είχε απογοητευτικό encore ψιλοξενερώνοντας το κοινό του ενώ το γεγονός πως δεν επέλεξε να παίξει το Resistance σχολιάστηκε αρνητικά από τους περισσότερους fans. Ωστόσο, ήταν μια επαγγελματική, αψεγάδιαστη εμφάνιση, ένα εκπληκτικό σόου με χρήση οπτικών εφέ στη σκηνή και κομφετί αλλά θα έλεγε κανείς πως το πάθος έλειπε από τη μπάντα. Βέβαια, για να μην αδικούμε τη μπάντα ο χώρος διεξαγωγής δεν ήταν κι ο ιδανικότερος: η μακρόστενη Πλατεία Νερού χώρεσε με πολύ.. στριμωξίδι περίπου 25.000 άτομα τη στιγμή που το συγκρότημα έχει συνηθίσει να παίζει σε στάδια τουλάχιστον διπλάσιας χωρητικότητας και φυσικά σε μεγαλύτερες σκηνές. Με άλλα λόγια το Σάββατο είχαμε μια μπάντα-όνομα και ένα εξαιρετικό σόου σε ένα χώρο, όμως, που δεν μπορούσε να υποστηρίξει τη… φάση.
[embedyt] http://www.youtube.com/watch?v=BaNJvGik12o[/embedyt]
Ποια είναι λοιπόν η γεύση που μου άφησε η βραδιά; Σίγουρα δεν το μετάνιωσα. Επίσης, σίγουρα οι MUSE δεν πρόκειται να γίνουν το αγαπημένο μου συγκρότημα. Όμως, σίγουρα ανέβηκαν στην εκτίμηση μου και κατανόησα επιτέλους και την τρέλα του Γιώργου για τους «ξενέρωτους με επαναλαμβανόμενο ήχο» όπως τους χαρακτήριζα προ συναυλίας. Οργανωτικά τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα με την επιλογή ενός σταδίου να ήταν πιο συνετή αλλά και πάλι το Ejekt έβαλε τα δυνατά του με τα μέσα που διέθετε. Εν ολίγοις η εμπειρία ήταν δυνατή και στην τελική αυτός κι είναι ο σκοπός στη ζωή: η συλλογή εμπειριών κι η αποδοχή προτάσεων και προκλήσεων ακόμα κι αν η πρόταση είναι να δούμε τους «βαρετούς» MUSE, που τελικά παίρνουν το credit μου (όχι ότι το χρειάζονται).
Υ.Γ.: Ωραία τα μουσικά άρθρα, διασκέδασα αρκετά γράφοντας το αλλά επιστροφή στα αθλητικά σιγά σιγά γιατί την άνοιξη το Εράσμους μας έφαγε όλο το χρόνο για συγγραφή.
