Μετά από την 7η νίκη τους σε 9 παιχνίδια, οι Minnesota Timberwolves βρίσκονται στην τρίτη θέση της Δυτικής Περιφέρειας του NBA, έχοντας νικήσει μεταξύ άλλων τους πρωταθλητές Denver Nuggets, τους Boston Celtics και τους Golden State Warriors, έχοντας βρει την ταυτότητά τους, το νέο τους “αφεντικό” και δημιουργώντας ένα μομέντουμ το οποίο μπορεί να καθορίσει την πορεία τους από εδώ και πέρα.
Ένα “μυρμήγκι” που ηγείται της αγέλης των λύκων
Ήδη από την περσινή σεζόν, ο Αnthony Edwards έδειχνε να βρίσκει την κατεύθυνσή του προς την κορυφή της ιεραρχίας της… αγέλης των Minnesota Timberwolves, στην οποία “εγκαταστάθηκε” με κάθε επισημότητα στην περασμένη post-season. Με τον ίδιο να γράφει 31.6 πόντους, 5 ριμπάουντ και 5.2 ασίστ μέσο όρο σε πέντε παιχνίδια, οι Wolves είχαν να λένε ότι αποτέλεσαν μάλλον το δεύτερο πιο δύσκολο εμπόδιο στην πορεία των Denver Nuggets προς τον τίτλο της περασμένης σεζόν, μετά φυσικά από τους Phoenix Suns, κάτι που σίγουρα θα ήθελαν να δουν να επαναλαμβάνεται – και να βελτιώνεται – στο μέλλον. Πατώντας σε αυτό το αρκετά ελπιδοφόρο κλείσιμο στη σεζόν, ο Ant ζεστάθηκε, χρησιμοποίησε την εμπειρία της Team USA ως ακόμη ένα δοκιμαστικό (οκέι, όχι απολύτως επιτυχημένο, αλλά σίγουρα ένα ακόμα σημαντικό confidence boost) για το ρόλο του αρχηγού του πλοίου και μπήκε στη νέα σεζόν αποφασισμένος.
Στα 9 παιχνίδια που έχει δώσει στη νεαρή αυτή αγωνιστική περίοδο, ο Anthony Edwards παίζει με τον αέρα του αφεντικού. Δεν είναι μόνο τα στατιστικά του, που προφανώς είναι εξαιρετικά. 28.4 πόντοι, 6.2 ριμπάουντ, 5.4 ασίστ, με 48,7% στα δίποντα και 36,1% στα τρίποντα καθώς και 54,4% στο eFG% σε αυτό το ομολογουμένως πολύ μικρό δείγμα αγώνων, αποτελεί σίγουρα ένα αρκετά ελπιδοφόρο ξεκίνημα στη σεζόν και τον τοποθετούν ως τον καλύτερο performer των Wolves για την ώρα. Όμως πέρα από τα νούμερα, το σημαντικότερο είναι ο τρόπος με τον οποίο έχει μπει ο Ant στη σεζόν. O “αέρας αφεντικού” που γράφω παραπάνω μεταφράζεται σε έναν παίκτη που μπαίνει γνωρίζοντας ότι κάθε δεδομένη στιγμή μπορεί να είναι ο καλύτερος παίκτης στο παρκέ, αποδίδει ως τέτοιος και έχει και την απαραίτητη… αύρα στον τρόπο που κινείται στο γήπεδο, αγωνιστικά και μη.
Όλο αυτό του βγαίνει με μία άκρατη αποφασιστικότητα σε κάθε έκφανση του επιθετικού του παιχνιδιού, είτε είναι στο slashing στοιχείο του, στο οποίο είναι πραγματικά κορυφαίος (αρκετά Dwyane Wade flashes σε αυτό το κομμάτι) είτε στον τρόπο με τον οποίο έχει μάθει να κοντρολάρει την ορμή του και να διαλέγει πλέον τα σημεία του καλύτερα από ποτέ άλλοτε στη μέχρι τώρα καριέρα του, ειδικά περιμετρικά του ζωγραφιστού, καταλήγοντας έτσι στο να φαντάζει τρομακτικός finisher τόσο στα elbows όσο και στη ρακέτα.
Οι “πεινασμένοι λύκοι” και η άγκυρα εκ Γαλλίας
Tην ίδια ώρα όμως, στην εκτυφλωτική παρουσία του Anthony Edwards που δημιουργεί τις βάσεις για ένα MIP (ή MVP) campaign, οι Wolves προσθέτουν και μία καταπληκτική αμυντική ομάδα. Ο κόουτς Finch βλέπει με ικανοποίηση ότι το ρόστερ του αποδίδει ακριβώς αυτό που φαινόταν ότι μπορεί να κάνει στα χαρτιά. Χωρίς καν να δούμε αυτούς τους παίκτες στο παρκέ, γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι εξ αυτών είναι πάνω του μετρίου ή ακόμα και κορυφαίοι αμυντικοί παίκτες. Για τον Rudy Gobert δεν χρειάζονται συστάσεις προφανώς, ειδικά όταν βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή σωματική κατάσταση, κάτι που δεν ίσχυε την περασμένη χρονιά. Ο Jaden McDaniels είναι μάλλον το περιφερειακό “αντίβαρο” του Γάλλου, ένας παίκτης που μπορεί να “κλειδώσει” οποιονδήποτε αντίπαλο από το 1 έως το 4, ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας και τα αθλητικά προσόντα του Anthony Edwards τον κάνουν τρομακτικό one-on-one αμυντικό στην περιφέρεια και φυσικά οι Mike Conley και Nickeil Alexander-Walker είναι επίσης παίκτες που μπορούν να προσθέσουν αμυντικά στοιχεία, ενώ δεν μπορείς να μην λογαριάζεις και την μεγάλη εμπειρία του Kyle Anderson.
Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα οι Timberwolves να διαθέτουν την καλύτερη άμυνα της λίγκας. Με επίκεντρο τον Rudy Gobert, διαθέτουν το καλύτερο Def Rtg (102.0) στο ΝΒΑ, ενώ δέχονται τους δεύτερους λιγότερους πόντους στο ζωγραφιστό (42.9 πόντοι ανά αγώνα) πίσω μόνο από τους Grizzlies αλλά και το χαμηλότερο ποσοστό ευστοχίας των αντιπάλων (47,9%) σε ολόκληρη τη λίγκα. Όπως είναι λογικό, έχουν 6 από τους 10 παίκτες με το καλύτερο ατομικό Drtg, με τον Gobert πρώτο, ως τον πιο impactful παίκτη του rotation (97.2), δείχνοντας πως η περσινή σεζόν αβεβαιότητας για την παρουσία του Γάλλου σέντερ μάλλον αποτελεί παρελθόν.
O Γάλλος σέντερ δείχνει να έχει προσαρμοστεί μετά από μία σεζόν στις επιταγές του προπονητή του, αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο αμυνόταν στη Utah, ως το απόλυτο κέντρο βάρους στη ρακέτα, σε ένα πιο ενεργό και δραστήριο κομμάτι μίας συνολικά πιο κινητικής άμυνας. Ο Gobert δείχνει σιγά σιγά να “αγκαλιάζει” περισσότερο το ρόλο ενός roamer αμυντικού ψηλού έναντι του παραδοσιακού rim protection που ήξερε και είχε τελειοποιήσει για χρόνια. Όσο ο ίδιος αντέχει να ακολουθεί αυτό το μοτίβο, οι Wolves θα είναι μία από τις καλύτερες disruptive άμυνες στη λίγκα και αυτό είναι και το μεγαλύτερο στοίχημά τους για το υπόλοιπο της σεζόν.
Και τι συμβαίνει με τον Karl Anthony Towns;
Εδώ έρχεται ίσως το μεγαλύτερο ερωτηματικό της φετινής σεζόν για τη Minny και το make or break στοιχείο της. Ένα από τα ελάχιστα σημεία προβληματισμού στη φετινή εκκίνηση των Wolves είναι το πως θα μπορέσει ο Karl Anthony Towns να αποτελεί σταθερά το δεύτερο καλύτερο γρανάζι στην επίθεση της ομάδας του, κινούμενος παράλληλα σε χώρους εκτός της “παραδοσιακής” ζώνης δράσης του, λόγω της παρουσίας του Gobert. Αυτό πέρυσι δεν δούλεψε πολύ καλά (δε βοήθησε και ο σοβαρός τραυματισμός του στην κνήμη) και ήταν και ο λόγος που ζεστάθηκε πολύ η κουβέντα περί ανταλλαγής του κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν, έχοντας και το δεδομένο της παράλληλης αγωνιστικής ανόδου του Edwards.
Όμως τα τελευταία τρία παιχνίδια των Wolves, με Warriors, Spurs και Pelicans, ίσως να αποτελούν το blueprint που πρέπει να ακολουθήσει ο Δομινικανός ψηλός για να πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα μπορεί από το παιχνίδι του. Το shooting range του ΚΑΤ του επιτρέπει να παίζει όλο και πιο περιφερειακά, βρίσκοντας περίπου το ένα τρίτο των σουτ του εκτός της γραμμής του τριπόντου (49/144 προσπάθειες). Με τον Gobert σε εξαιρετική κατάσταση, το two-man game τους μοιάζει εσχάτως αρκετά αποτελεσματικό, καθώς ο KAT δε διστάζει να ανοίξει το χώρο ανεβαίνοντας στην περιφέρεια και εν συνεχεία να ψάξει τον Γάλλο στη ρακέτα, αλλά ούτε και να βάλει την μπάλα κάνω, εκκινώντας την προσπάθειά του από την περιοχή του τριπόντου και εκμεταλλευόμενος την παρουσία του θηριώδη Gobert κάτω απ’το καλάθι. Έτσι άλλωστε έχουν έρθει σχεδόν όλες οι προσπαθειές του φέτος (μόλις 9 εξ αυτών εχουν έρθει από το mid range!), δείχνοντας ότι αν κάποιος σέντερ μπορεί να “δουλέψει” στην εποχή του small ball παίζοντας μακριά από τον αρχικό του ρόλο, είναι αυτός.
Ένας Towns συνειδητοποιημένος για το πως μπορεί να είναι πιο αποδοτικός, σίγουρα αποτελεί τεράστιο αγωνιστικό asset για τους Wolves και μπορεί να ηρεμήσει για λίγο την κουβέντα περί trade (που σίγουρα δεν έχουν ξεκινήσει οι ίδιοι οι Timberwolves, αλλά υπάρχει στον αέρα). Ο μοναδικός εχθρός του; Ίσως να είναι ο Naz Reid. Το συμβόλαιο του Reid μοιάζει φανταστικό value και ο ίδιος έχει εκκινήσει τη σεζόν με την ίδια όρεξη που τελείωσε την περσινή. Αν συνεχίσει να ανεβαίνει αγωνιστικά, πέρα από το γεγονός ότι μάλλον θα μιλάμε για υποψήφιο 6ο παίκτη της χρονιάς, μπορεί να αδικήσει κανείς τους ανθρώπους της Minnesota αν σκεφτούν και λίγο ως… λογιστές το επόμενο καλοκαίρι;
Αλλά βρισκόμαστε αρκετά νωρίς για τέτοιες σκέψεις. Για την ώρα, οι Timberwolves βρίσκονται σε ένα φεγγάρι που τους κερδίζει μία πολύ μικρή επιβράβευση από την κοινή γνώμη (είμαστε άλλωστε μόλις στο 10% της σεζόν, ας μην προτρέχουμε) αλλά και που αποτελεί πυξίδα και ένα ακόμη μεγαλύτερο κίνητρο για τη συνέχεια. Μοιάζουν επικίνδυνοι, έχουν στις τάξεις τους έναν από τους πιο θελκτικούς up and coming αστέρες στο παιχνίδι και ένα από τα μεγαλύτερα αμυντικά όπλα στο παιχνίδι και έχουν συγκεντρώσει πλέον κάμποσα από τα διαθέσιμα φώτα πάνω τους. Το πως θα διαχειριστούν τους προβολείς, είναι αποκλειστικά και μόνο στο χέρι τους.
