Γράφει ο Γιάννης Μπελεσιώτης
Η καραντίνα ήταν σίγουρα η χαρά σε κάθε χρυσή μετριότητα που γεμίζει τις αρχικές μας στο ίντερνετ. Αυτό το φαινόμενο παρατηρήθηκε κατά κόρον σε ότι έχει να κάνει με ταινίες και σειρές. Όλες εκείνες που φοβόμασταν να δούμε μήπως πρόκειται για μεγάλες πατάτες, ε τελικά τις είδαμε μετά την μία εβδομάδα εγκλεισμού. Αυτό το βλέμμα που έχεις όταν ξέρεις ότι βλέπεις μία βλακεία αλλά είσαι τόσο ψυχαναγκαστικός ώστε να μην την κλείσεις, είναι πολύ μεγάλη μαλάκια γαμώ το κερατάκι μου. Μετά φυσικά από το βασανιστικό διάστημα που πέρασες και περίμενες καρτερικά την ώρα να περάσει , αισθάνεσαι σαν να σου ρούφηξαν την ψυχή με μία σκούπα τελευταίας τεχνολογίας που θα καταπιεί ακόμη και την σκόνη από τα πιο δύσκολα σημεία της προσωπικότητας σου. Παρέδωσες πνεύμα ρε παιδί μου και σε εκείνο το σημείο αρκεί μία κατεψυγμένη πίτσα από το σούπερ μάρκετ για να πέσεις για ύπνο σαν πουλάκι.
Ευτυχώς όμως δεν είναι όλα έτσι. Μπορεί μετά από ένα μεγάλο ψάξιμο, να ανακαλύψεις ένα καινούριο διαμαντάκι. Έτσι έγινε και με την περίπτωση μου. Μου πρότειναν το «After Life» το οποίο ποζάρει σε περίοπτη θέση εδώ και αρκετό καιρό στο Netflix. Όπως όλες οι μεγάλες αγάπες, έτσι κι αυτό μπήκε ξαφνικά στην ζωή μου. Είμαι τυχερός που περιβάλλομαι από ανθρώπους που γνωρίζουν ότι είναι μία σειρά που θα εκτιμήσω. Ομολογώ πως είδα όλα τα επεισόδια μονοκοπανιά κι αν είχα εκ νέου την ευκαιρία θα το έκανα πάλι. Είναι από εκείνες τις φάσεις που τελειώνεις κάτι τηλεοπτικό και νιώθεις ότι σου άφησε κάποια πράγματα να σκεφτείς και να προβληματιστείς ευχάριστα. Στο τέλος της ημέρας, αυτό έχει σημασία. Σήμερα θέλω να γράψω μερικά πράγματα για το «After Life» και να τονίσω τους λόγους για τους οποίους χρειαζόμαστε περισσότερα πρότζεκτ σαν αυτό.
Αρχικά η ιστορία μας μιλάει για την ζωή του Tony, ο οποίος βασανίζεται πάρα πολύ μετά τον χαμό της γυναίκας του από καρκίνο. Το περιστατικό αυτό τον οδηγεί στο σημείο να χάσει την γη κάτω από τα πόδια του και μάλιστα μπορεί να τον κάνει να σκεφτεί σοβαρά την αυτοκτονία μέσα στην απόγνωση του. Τίποτα μοιάζει να μην γεμίζει στην πραγματικότητα το τεράστιο κενό που δημιουργήθηκε από την απώλεια της συζύγου του, οπότε αποφάσισε να αλλάξει απότομα στάση ζωής. Από ένας ευγενικός και γλυκός άνθρωπος προσπαθεί να μετατραπεί στο μεγαλύτερο μουνόπανο της ιστορίας, καθώς όπως λέει και ο ίδιος μπορεί πάντα να αυτοκτονήσει ακόμα κι αν τα σκατώσει υπερβολικά πολύ, οδηγώντας τον χαρακτήρα του σε σημείο μη αναστρέψιμο. Φαντάζει από τώρα ενδιαφέρον το ξέρω, οπότε να είστε έτοιμοι να δείτε τι θα πάθετε όταν την ξεκινήσετε.
Τι κάνει όμως αυτή την σειρά τόσο ξεχωριστή ώστε να με φέρνει εδώ μπροστά στα μάτια σας να την εκθειάζω εδώ σήμερα? Ο Ρίκι Τζερβέις, ο οποίος σκηνοθετεί, γράφει και πρωταγωνιστεί στην σειρά είναι γνωστός για τις τελείως διαφορετικές και αντισυμβατικές προσπάθειες του. Να σας πω την αλήθεια δεν έχω παρακολουθήσει όλα τα έργα του αλλά από τις παρατηρήσεις μου μπορώ να σας πω με βεβαιότητα πως μιλάμε για έναν καλλιτέχνη, που προσπαθεί μέσα από τα έργα του να περάσει στο κοινό την προσωπική του άποψη για σοβαρά ζητήματα. Θίγει καυτά κοινωνικά θέματα πολύ συχνά, ενώ εδώ καταπιάνεται με το πως μπορείς να διαχειριστείς την απώλεια ενός πολύ αγαπημένου σου προσώπου με τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που σου πλασάρουν συχνά στο Χόλιγουντ. Για μένα αυτό κάνει κάποιον έναν καλό σκηνοθέτη. Έναν άνθρωπο που μέσα από το έργο του μπορεί να σου μεταδώσει την προσωπική του άποψη για αυτό που προβάρει στην οθόνη σου. Σίγουρα πρέπει να έχει και τα skills για να το πράξει αλλά αυτά είναι υποκειμενικά και ο καθένας τα κρίνει με τελείως διαφορετικά κριτήρια.
Τεχνικά, το «After Life» πραγματικά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα και καμία σειρά του παρελθόντος. Δείχνει τον δρόμο σε πολύ κόσμο και τονίζει με τον τρόπο του , πως ακόμα και με ελάχιστο μπάτζετ, μπορείς να δημιουργήσεις ένα αριστούργημα. Όλα αυτά τα fancy πράγματα που μας εντυπωσιάζουν στις μεγάλες παραγωγές είναι τελικά κάτι σαν την σάλτσα στα μακαρόνια, δηλαδή με λίγα λόγια μπορείς να τα φας και χωρίς την σάλτσα αν πεινάς πολύ. Ειδικότερα δε, όταν έχεις τόσο έξυπνους διαλόγους, χαρακτήρες με υπόβαθρο οι οποίοι εξελίσσονται ομαλά, καλογραμμένο σενάριο και την κατάλληλη ισοροπία ανάμεσα στην θλίψη και το γέλιο. Πολλές φορές θα πιάσεις τον εαυτό σου να θέλει να πλαντάξει στο κλάμα και μετά από τρία λεπτά μπορεί να ακούσεις μία killer ατάκα του Tony και να γελάσεις δυνατά.
Αυτό που με έκανε να αγαπήσω αυτή την σειρά ήταν η εξέλιξη του πρωταγωνιστή. Στην αρχή σου είναι λίγο δύσκολο να τον καταλάβεις, ειδικά άμα δεν μπορείς να βάλεις με ευκολία τον ευατό σου στην θέση του. Μέσα από τους διαλόγους με φίλους, συγγενείς και τα βιντεάκια που παρακολουθεί από την ζωή που είχε με την σύντροφο του όταν αυτή ήταν εν ζωή, καταλαβαίνεις σιγά σιγά τι υπάρχει μέσα του. Εκείνη ακριβώς την στιγμή θα αντιληφθείς πως ναι διάολε, μπορεί να υπάρξει ψυχαγωγία που θα σε αγγίξει βαθιά μέσα στην ψυχή σου. Η σειρά πραγματεύεται ένα αρκετά βαρύ ζήτημα, το οποίο όμως το σερβίρει στον τηλεθεατή με τον πιο γλυκό τρόπο. Ο Tony από την στιγμή που αποφάσισε να συνεχίσει να προσπαθεί να ζήσει, θέλησε να κάνει και την ζωή των γύρω του πιο χαρούμενη και καλή . Δεν νομίζω πως υπάρχει πιο ρεαλιστική προσέγγιση από αυτή. Η απώλεια ενός δικού σου ανθρώπου, νομοτελειακά θα σε φέρει στο σημείο που θα σταματήσει να είναι συνέχεια στο μυαλό σου και εκεί συνειδητοποιείς πως πρέπει να κάνεις πράγματα σιγά-σιγά που σε κάνουν χαρούμενο και ευτυχισμένο, έστω παροδικά. Ειδική αναφορά θα ήθελα να κάνω για το πως ο Τζερβέις δείχνει την σχέση του πρωταγωνιστή με τον σκύλο του, θέλοντας να κάνει εξόφθαλμη την αντίθεση ανάμεσα στην αγάπη που του τρέφει και τα βιτριολικά πυρά που ρίχνει εναντίον της ανθρωπότητας σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται. Για μένα είναι η καλύτερη φιλοζωική καμπάνια που έχω δει ποτέ στην ζωή μου και σίγουρα χωρίς να είναι επιτηδευμένη.
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, γιατί είναι από αυτά τα πράγματα που παρακολουθείς και έχεις να πεις τόσα πολλά γιατί σε έκανε να σκεφτείς λίγο έξω από το κουτί. Πραγματικά χρειαζόμαστε περισσότερες σειρές σαν το «After Life» στην ζωή μας. Μην χάνετε χρόνο και δείτε την.
