Kαι τώρα ώρα για κάτι διαφορετικό. Το Rabona πιστό στις επιταγές των καιρών ασχολείται και με τα “πολιτιστικά” δημιουργώντας την ανάλογη στήλη. Ανά καιρούς θα ξεφεύγουμε απ’το αθλητικό ύφος του σάιτ για να μιλήσουμε για μουσική, ταινίες και διάφορα άλλα κομμάτια της “pop culture”. Για να εγκαινιάσουμε αυτή την νέα ενότητα, θα ξεκινήσουμε με ένα μικρό countdown των καλύτερων 10 άλμπουμ της χρονιάς. Η διαχείριση της λίστας σαφώς και βασίζεται στα υποκειμενικά κριτήρια του γράφοντος, για να γίνει και ένα μικρό disclaimer πριν ξεκινήσουμε. Χωρίς περαιτέρω χρονοτριβές πάντως, ας πάμε στη λίστα:
Honorable mention: Hozier – Hozier
Ένα άλμπουμ το οποίο μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν υποψήφιο να μπει στο τοπ 10 και τελικά δεν τα κατάφερε είναι το ομώνυμο άλμπουμ του Hozier. O Hozier είναι ένας υπερταλαντούχος τραγουδιστής από το Μπρέι της Ιρλανδίας, που έγινε γνωστός με το “Take me to Church”, το EP που βγήκε στα τέλη του 2013 και το οποίο είναι και το πρώτο single του πρώτου του άλμπουμ, το οποίο τιτλοφορείται με το όνομα του, “Ηozier”. O Andrew Hozier-Byrne, όπως είναι το πλήρες όνομά του, έχει κάνει τεράστια εντύπωση στην παγκόσμια σκηνή με την μελωδική και σκοτεινή χροιά της φωνής του, ενώ το “Take Me To Church” σαν άλλος θρησκευτικός ύμνος (αν και απέχει πολύ από έναν τέτοιο) άφησε τόσο εντυπωσιασμένο το κοινό, ώστε έγινε μια τεράστια επιτυχία, όντας μάλιστα υποψήφιο για το “Τραγούδι της Χρονιάς” στα 57α βραβεία Grammy. Πέρα απ’το Take Me To Church, τα τραγούδια “From Eden” και “Sedated” μάλλον είναι τα άλλα δύο πιο δυνατά κομμάτια του εξαιρετικού πρώτου άλμπουμ του Ιρλανδού.
10. Foo Fighters – Sonic Highways
2 χρόνια μετά το καταπληκτικό “Wasting Light”, ο Dave Grohl και η μπάντα του επέστρεψαν με ένα ενδιαφέρον διπλό πρότζεκτ. Το Sonic Highways είναι το όνομα τόσο του άλμπουμ όσο και της τηλεοπτικής σειράς (που έπαιξε στο HBO), τα οποία είναι αφιερωμένα στις μουσικές αναζητήσεις των Foo Fighters αλλά και στις “ρίζες” της αμερικάνικής μπλουζ/ροκ σκηνής, όπως αυτές φαίνονται μέσα απ’τις 8 πόλεις που επισκέπτονται και οι οποίες είναι οι 8 διαφορετικοί τόποι ηχογράφησης των 8 τραγουδιών που έχει το άλμπουμ: Austin, Chicago, Los Angeles, Nashville, New Orleans, New York, Seattle και Washington. Σε γενικές γραμμές θα περίμενε κανείς το άλμπουμ να έχει έντονα τα στοιχεία των μουσικών σκηνών των 8 πόλεων, όμως η γεύση που μένει μετά την ακρόαση του είναι ότι ο ήχος των Foo Fighters όπως τον ξέρουμε σε γενικές γραμμές από τα 7 πρώτα άλμπουμ τους είναι η αρχή και το τέλος και αυτής της προσπάθειάς τους. Όχι πως το Sonic Highways δεν είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ ( Γενικά οι FF σπάνια απογοητεύουν) το οποίο δεν θα ευχαριστηθεί ο κόσμος, αλλά με αυτά που είχε υποσχεθεί ο Dave Grohl πριν την κυκλοφορία του, μάλλον αρκετοί περιμέναμε περισσότερα.
Top 3 κομμάτια: Something From Nothing, I Am a River, in The Clear
Highlight του άλμπουμ: To “Something From Nothing” έχει ακριβώς την ίδια δομή με το παλιότερο (και μεγάλη επιτυχία) “The Pretender”. Όμως αυτό το αργό build up του κομματιού και η “έκρηξη” του Grohl προς στο τέλος είναι η συνταγή της επιτυχίας για τους Foo Fighters.
9. Charli XCX – SUCKER
Να και κάτι που ίσως να μην περιμένατε. Ένα αρκετά ποπ άλμπουμ στην δεκάδα μου. To “SUCKER” της Charli XCX μπορεί να βγήκε μόλις πριν λίγες μέρες, όμως είναι δικαιωματικά (και αντικειμενικά) ένα απ’τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς και μάλλον το καλύτερο ποπ άλμπουμ για το 2014. Η εκτίμηση του γραφόντα για την ποπ μουσική δεν είναι και η μεγαλύτερη, όμως όταν κάτι είναι πολύ καλό, αξίζει αναγνώρισης. Και το Sucker είναι, άσχετα αν υπάρχουν άλμπουμ εκτός λίστας και σε χαμηλότερες θέσεις που θα ακούσω περισσότερο από αυτό. Όπως λέει και το Rolling Stone: “Charli XCX is the pop star 2014 was waiting for: a badass songwriting savant who’s the most fun girl at the party. After helping Icona Pop and Iggy Azalea hit the Top 10, the 22-year-old Brit broke out on her own with Sucker, a middle-finger-wagging teenage riot packed into 12 punky gems” H ίδια η Charli είπε έτσι κι αλλιώς ότι σκοπός της δεν ήταν ένα ακόμα χαζοποπ άλμπουμ, απλώς και μόνο για την επιτυχία, γιατί την έκανε να νιώθει μηχανή και να μην το ευχαριστιέται, αλλά κάτι πιο δυνατό, πιο φωναχτό,πιο πανκ, μιας και πήρε πολλές επιρροές από μπάντες όπως οι Weezer και οι Ramones (ναι,Ramones δεν είναι μάρκα ρούχων, συγκρότημα ήταν). Και αυτό φαίνεται. Το άλμπουμ είναι ταυτόχρονα και ποπ αλλά και αντι-ποπ, μιας και διαφέρει από το σύνολο των κομματιών που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια στη σκηνή. Το τέλος του 2014 και το 2015 μάλλον θα είναι οι χρονιές της, και το Sucker, ένα άλμπουμ αρκετά δυναμικό που έχει αρκετά στοιχεία από τα pop rock γυναικεία συγκροτήματα των 90s (π.χ. Bow Wow Wow) είναι μια αρκετά καλή ευκαιρία για αυτήν να καθιερωθεί.
Τοp 3 κομμάτια: Need Ur Luv, Sucker, Famous
Highlight του άλμπουμ: Το αλά Ramones “London Queen” ( Όι! Όι! Όι! )
8. La Roux – Trouble In Paradise
Ένα απ’τα καλύτερα Dance άλμπουμ για φέτος είναι το “Trouble In Paradise” του αγγλικού συγκροτήματος La Roux. Mετά την διάλυση του ορίτζιναλ ντουέτου παρά την μεγάλη επιτυχία του πρώτου τους άλμπουμ, μιας και ο παραγωγός Ben Langmaid αρνήθηκε να συνεχίσει την συνεργασία του με την Elly Jackson λόγω μηδενικής προβολής του, η Jackson συνεργάστηκε με τον Ian Sherwin και ολοκλήρωσε την δεύτερη δισκογραφική δουλειά του “συγκροτήματος”, το άλμπουμ “Trouble In Paradise” (τίτλος μάλλον σχετικός με την κατάσταση του σχήματος τα προηγούμενα χρόνια). Το άλμπουμ γράφει “80s” απ’την αρχή ως το τέλος του και μπορεί να ναι σχετικά μικρό, αλλά τα 9 τραγούδια του είναι όλα ένα κι ένα. Χαρούμενο και ανεβαστικό, με τα πολύ ωραία φωνητικά της Jackson να πρωταγωνιστούν, συνοδευόμενα από τους funk ρυθμούς της κιθάρας, το “Trouble In Paradise” μόνο απογοήτευση δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Ακόμα και μόνη της η Jackson κάνει μια αρκετά καλή δουλειά, και μπορεί κατά πολλούς να μην φτάνει το πρώτο άλμπουμ τους, αλλά παραμένει πολύ ευχάριστο στο άκουσμα και πλην κάποιων εξαιρέσεων, ένα έναυσμα για χορό.
Top 3 κομμάτια: Let Me Down Gently, Uptight Downtown, Kiss And Not Tell
Highlight του άλμπουμ: “And iiii hoooooope it doesn’t seem like I’m yoooooouung, foooooolish and greeeeen…”
7. Future Islands – Singles
Μετά τους La Roux, άλλο ένα συγκρότημα με synthpop ήχο κάνει είσοδο στην λίστα. Στο νούμερο 7, το άλμπουμ που περιέχει κατά πολλούς το καλύτερο τραγούδι για το 2014 (και που ο υποφαινόμενος δεν ξέρει ακόμα αν συμφωνεί, αλλά όσο περνάει ο καιρός αρχίζει να γίνεται όλο και μεγαλύτερος φαν του), το “Singles” των Future Islands. To Singles είναι ένα σταθερά καλό άλμπουμ, απ’την αρχή ως το τέλος, ενώ ο Samuel T. Herring, frontman του συγκροτήματος έχει μια απ’τις πιο ιδιαίτερες φωνές που θα βρεις αυτή τη στιγμή σε συγκρότημα. Ιδιαίτερος , με παρουσιαστικό που δεν σου γεμίζει το μάτι, και με κινήσεις στη σκηνή που φαντάζουν αλλόκοτες και γεμάτες νευρικότητα, δημιουργεί ένα σύνολο που είτε θα το μισήσεις είτε θα το λατρέψεις, αλλά που οφείλεις όπως και να χει να παραδεχτείς πως είναι γνήσιο και διαφορετικό. Και ο πιο πολύς κόσμος μάλλον το λατρεύει. Τώρα σε ό,τι έχει να κάνει σχέση με το τραγούδι της χρονιάς, αυτό δεν είναι άλλο από το εξαιρετικό “Seasons (Waiting On You)”
Top 3 κομμάτια: Seasons (Waiting On You), Spirit, Light House
Highlight του άλμπουμ: “You know when people change, they gain a piece but they lose one tοo”
https://www.youtube.com/watch?v=1Ee4bfu_t3c
6. Kasabian: 48:13
Ο ορισμός του ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο απ’το εξώφυλλό του. Και αυτό το λέω πολύ απλά γιατί το εξώφυλλο και ο τίτλος αυτού του άλμπουμ είναι στην καλύτερη κακόγουστο, στη χειρότερη ηλίθιο. Kasabian σας αγαπώ σας εκτιμώ, το live σας στην Αθήνα το καλοκαίρι ήταν εξαιρετικό, όμως αυτό το άλμπουμ με μια πρώτη ματιά δείχνει ξεκάθαρα έλλειψη δημιουργικότητας, βιασύνη ή και βαρεμάρα. Και γιατί είναι στη λίστα θα μου πείτε. Γιατί το περιεχόμενο του άλμπουμ είναι πολύ καλό. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, Velociraptor δεν είναι, όμως είναι απ’τις αρκετά καλές δουλειές του συγκροτήματος απ’το Λέστερ της Αγγλίας, το οποίο δεν είναι υπερβολή να θεωρηθεί ίσως το πιο “φορμαρισμένο” όνομα της βρετανικής σκηνής φέτος (ήταν headliner και στο τελευταίο Glastonbury άλλωστε). Disclaimer: Το συγκεκριμένο άλμπουμ θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα και καλύτερα από ήδη φαν της μπάντας, ενώ για όλους τους υπόλοιπους, μάλλον θα πρέπει να περάσει λίγος καιρός μέχρι να το “χωνέψουν” ή καλύτερα θα ναι να ξεκινήσουν απ’ τις προηγούμενες δουλειές των Kasabian. Το 48:13 έχει ένα ιδιαίτερο στυλ, λίγο πιο “ηλεκτρονικό” και πιο “party friendly” απ’ότι τα προηγούμενα άλμπουμ, θυμίζοντας λιγάκι και τα πρώτα άλμπουμ τους, όμως μέσα σε αυτό βρίσκονται κάποια εξαιρετικά κομμάτια, χωρίς σε αυτά απαραίτητα να βρίσκεται το πρώτο single του, το “Eez-eh”. Tέτοια είναι το “bow”, το “bumblebee”, το “explodes” και φυσικά το απίθανο και ανθεμικό κομμάτι “stevie”, ίσως το καλύτερο του άλμπουμ και (προσωπικά) ένα απ’τα καλύτερα των Kasabian γενικότερα. Ενδιάμεσα βρίσκουμε και κάποια μικρά instrumental κομμάτια, τα οποία συμπληρώνουν ένα αρκετά καλό άλμπουμ, που θα μπορούσε να ήταν ακόμα καλύτερο αν ήταν λιγάκι πιο προσεγμένο, όμως δεν πρόκειται επ’ ουδενί να απογοητεύσει κάποιον έστω και λιγάκι συνηθισμένο με το συγκρότημα, ενώ έχει και κάμποσα κομμάτια που θα αποτελέσουν κομμάτι της live playlist του συγκροτήματος για αρκετό καιρό.
Top 3 κομμάτια: stevie, explodes, bumblebee
Highlight του άλμπουμ: Το ψιλο-επικό intro του stevie
5. Caribou – Our Love
Και πάμε στο τοπ 5. Στο νούμερο 5 έχουμε τον Καναδό που κουμπάκια ακουμπάει χρυσός γίνονται. Ο λόγος για τον Caribou, ή κατά κόσμον Daniel Victor Snaith, τον βασιλιά της EDM για φέτος. O – μαθηματικός με PhD παρακαλώ – Dan Snaith μας χάρισε 42 απολαυστικότατα λεπτά dance μουσικής, ένα σύνολο που δεν απογοητεύει ούτε στιγμή και ένα album art που βασικά μπορεί εύκολα να μπει σε κορνίζα και να κρεμαστεί στον τοίχο του δωματίου μου (ακούτε Kasabian; ). Τι κι αν ο Καναδάς έχει βγάλει τον Justin Bieber και τους Nickelback (οι οποίοι δεν είναι ότι βγάζουν και τόσο κακή μουσική, αλλά βασικά είναι οι Nickelback, όλοι τους μισούν, τι ασχολούμαστε τώρα; ) ; Ο Dan είναι εδώ να σώσει το μουσικό όνομα της χώρας και μετά το αριστουργηματικό “Swim” (ακούστε το αν δεν το χετε κάνει ήδη, και βασικά το “Odessa” κυρίως) ήρθε άλλο ένα εξαιρετικό απ’το πρώτο ως το 42ο λεπτό άλμπουμ, με κάποια κομμάτια να είναι αυτό που λέμε “out of this planet”, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το “Can’t Do Without You”.
Top 3 κομμάτια: Can’t Do Without You, Our Love, Silver
Highlight του άλμπουμ: Can’t do without, can’t do without, can’t do without, can’t do without…. (επί άπειρο)
4. Jack White – Lazaretto
Τι να πει κανείς βασικά για την μουσική ιδιοφυΐα που λέγεται Jack White; Tα διαπιστευτήρια του τόσα χρόνια με τους White Stripes όσο και στη σόλο καριέρα του μιλάνε από μόνα τους. Το “Seven Nations Army” πάει ολοταχώς να γίνει ένας απ’τους κλασικότερους rock ύμνους όλων των εποχών, ενώ και τα πρώτο του άλμπουμ, το “Blunderbuss” έκανε τεράστια εντύπωση σε κοινό και κριτικούς. Πάμε όμως στο “Lazaretto”, το άλμπουμ που έχει το ρεκόρ για την γρηγορότερη κυκλοφορία άλμπουμ στην ιστορία, καθώς απ’την ηχογράφηση (σε ειδική εκδήλωση) ως τα πρώτα αντίτυπα, πέρασαν μόλις 3 ώρες 55 λεπτά και 11 δευτερόλεπτα. Το Lazaretto για άλλη μια φορά δείχνει πόσο ικανός για αριστουργήματα είναι ο White και το μυαλό του. Από το instrumental “High Ball Stepper” που θυμίζει σύνθεση άλλης εποχής, πολύ παλιότερης απ’τη σημερινή, το “Lazaretto”, στο οποίο τα δυναμικά riffs της κιθάρας καταλήγουν την στιγμή της κορύφωσής τους σε ένα σόλο με βιολιά, στo blues κομμάτι “Three Women” και φυσικά στο επικό και δραματικό “Would You Fight For My Love?”. Ειδικά το τελευταίο είναι μάλλον ένα απ’τα καλύτερα μουσικά επιτεύγματα του White και βασικά ίσως και το πιο περιγραφικό για την κατάστασή του, μιας και ήταν και φρεσκοχωρισμένος όταν ετοίμαζε το άλμπουμ. Νομίζω πως μια παράγραφος γεμάτη αποθεωτικά σχόλια για τον Jack White και το δεύτερο άλμπουμ του αρκούν. Η ροκ ζει, και ο Jack είναι ένας απ’τους βασικούς λόγους γι’αυτό.
Top 3 κομμάτια: Would You Fight For My Love?, Lazaretto, Three Women
Highlight του άλμπουμ: Ο Jack που μας ανοίγει τα σώψυχά του στο “Would You Fight For My Love?”
3. Royal Blood – Royal Blood
Όταν σε αποθεώνει κάποιος σαν τον Jimmy Page, τότε τα λόγια περιττεύουν. Οι Royal Blood είναι νεοεισερχόμενοι στη μουσική σκηνή, και το ντεμπούτο τους έχει μια μουσική φρεσκάδα και “ωμότητα” που ενθουσιάζουν. To δίδυμο από το Brighton μπαίνει με φόρα, έτοιμο να τα σαρώσει όλα και θα συνεπάρει τους πάντες, έστω κι αν ο ήχος τους είναι κάτι που έχει ακουστεί αρκετές φορές παλιότερα, όμως τα τελευταία χρόνια γενικότερα λείπει. 33 λεπτά κλασικού και γνήσιου garage rock ήχου, με 10 τραγούδια τα οποία είναι ένα κι ένα πραγματικά, και ικανά να σε κάνουν να κολλήσεις με διαφορετικό κομμάτι κάθε φορά. Με τις “ευλογίες” του MTV, που τους προωθεί στο ευρύτερο μουσικόφιλο κοινό, οι Royal Blood είναι έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο. Οι Foo Fighters ήδη αναγνώρισαν την αξία τους, επιλέγοντάς τους ως supporting act στην βρετανική περιοδεία τους, ενώ έχουν μπει και ως υποψήφιοι σε πολλές κατηγορίες των NME Awards, ακόμα κι αυτό για το καλύτερο βρετανικό συγκρότημα. Αφήστε λοιπόν τα drums να βαράνε ανελέητα, την κιθάρα να ξεχειλίζει ενέργεια και ενθουσιαστείτε με την ατελείωτη όρεξη των Royal Blood!
Τοp 3 κομματιών: Figure It Out, Ten Tonne Skeleton, Little Monster
Highlight του άλμπουμ: “Cut loose like an animal, Fired out like a cannon ball” Η ωμότητα που λέγαμε σε δύο ενδεικτικούς στίχους
2. The War On Drugs – Lost In The Dream
Τόσο το συγκεκριμένο συγκρότημα όσο και το συγκεκριμένο άλμπουμ τα έμαθα πολύ πρόσφατα, μόνο μερικές βδομάδες πριν. Όπως και να χει όμως, και λίγος καιρός αρκεί για να καταλάβεις την αξία κάποιου. Και στο “Lost In The Dream” οι War On Drugs δείχνουν πως αξίζουν. Πολλά. Για πολύ κόσμο (όπως και για το σύνολο των κριτικών, όπως φαίνεται απ’τη συγκεντρωτική κατάταξη του Metacritic) αυτός είναι και ο δίσκος της χρονιάς. Μπορεί να μην είναι στο νούμερο 1 αυτής της λίστας, όμως για να είναι τόσο ψηλά πάει να πει οτι είναι όχι απλώς καλός, αλλά τρομερός. Για την ακρίβεια είναι ένας δίσκος που αν τον έπαιρνες αυτούσιο και τον έβαζες πίσω στα τέλη της δεκαετίας του 80 θα γινόταν τεράστια επιτυχία και instant classic. O soft rock ήχος με εμφανείς τις επιρροές από τον Bruce Springsteen, τον Tom Petty αλλά και τον Bob Dylan θα σε μαγέψει και θα σε ταξιδέψει, ενώ υπάρχει και προσθήκη κάποιων περισσότερο indie μουσικών πινελιών, που το κάνουν άλμπουμ του 2014 και όχι άλμπουμ του ’80 που επανακυκλοφόρησε το 2014. Και αυτή είναι η συνταγή της επιτυχίας. Ακόμα και να μην αρέσει σε κάποιον αυτό το μουσικό είδος, το “Lost In The Dream” είναι ένα άλμπουμ τόσο καλό που θα το εκτιμήσει έτσι κι αλλιώς. Από στιγμές χαλάρωσης ως και συνοδευτικό για ένα road trip, το “Lost In The Dream” ενδείκνυται. Όπως γράφτηκε στο Q magazine: “Αυτός ο δίσκος είναι για ανατολές, για ηλιοβασιλέματα και για όλες τις σκοτεινές γωνιές που μπορείς να βρεθείς στο ενδιάμεσο.” Adam Granduciel, συγχαρητήρια.
Τοp 3 κομμάτια: Red Eyes, Lost In The Dreams, Under The Pressure
Highlight του άλμπουμ: To κομμάτι που και ο ίδιος ο Βruce Springsteen θα ήθελε να ήταν δικό του. 9 επικά λεπτά.
1. The Black Keys – Turn Blue
Δεν μπορούσε να ήταν κάτι άλλο νούμερο ένα στη συγκεκριμένη λίστα. Οι Black Keys επέστρεψαν και επέστρεψαν δυναμικά. Το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν έχει την ωμότητα του “Thickfreakness”, τα έντονα Blues στοιχεία του “Big Come Up”, ή τον πιο “βρώμικο” ήχο των τεράστιων επιτυχιών που λέγονται “Brothers” και “El Camino”. Βασικά το ότι δεν είναι “El Camino” ή “Brothers” μάλλον ήταν αυτό που χάλασε τον περισσότερο κόσμο που τους ακολουθούσε, και ίσως να έδρασε εις βάρος του “Turn Blue”. Η αλήθεια όμως είναι πως το Turn Blue είναι ένα πάρα πολύ καλό άλμπουμ το οποίο ακολουθεί το μοτίβο των Black Keys: αλλάζει αρκετά τον ήχο του από τις παλιότερες δουλειές τους! Αυτό ήταν που τους έκανε ξεχωριστούς τόσα χρόνια και αυτό θα συνεχίσει να τους κάνει ξεχωριστούς! Δεκτό το να μην αρέσει ο συγκεκριμένος ήχος που επέλεξαν, όμως η δικαιολογία “Δεν είναι αυτοί οι Black Keys” στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν κολλάει, μιας και οι φανς του “Attack & Release” ή του “Magic Potion” θα λέγαν τα ίδια για τα “El Camino” και “Brothers”. That’s called evolution people.
Στα του Turn Blue τώρα: Ένα ψυχεδελικό άλμπουμ, με πολλά κομμάτια που ίσως να λατρέψεις και με ελάχιστα σημεία που θα το βαρεθείς. Είναι ένα άλμπουμ που θα σε κάνει δικό του με τον καιρό. Σιγά σιγά αλλά σταθερά θα κερδίσει και τις τελευταίες αμφιβολίες για το αν είναι εξαιρετικό στο σύνολό του ή όχι. Ίσως με την επιλογή του “Fever” ως πρώτο single να αδίκησαν τον εαυτό τους οι Black Keys,μιας και δεν είναι το καλύτερο κομμάτι του Τurn Blue, αλλά μέσα σε αυτό θα βρούμε κάποια μικρά διαμαντάκια όπως σε κάθε μέρος της δισκογραφίας του δίδυμου απ’το Akron του Ohio (A ναι, και αυτοί είναι το καλύτερο πράγμα που έχει βγάλει η πόλη, όχι ο LeBron James). Σε αυτά συμπεριλαμβάνεται το ομώνυμο κομμάτι, το Turn Blue, μια πολύ ωραία μπαλάντα, το “Bullet In The Brain” άλλη μια πιο ψυχεδελική μπαλάντα που θυμίζει λιγάκι Pink Floyd,και καθώς πάμε σε πιο γρήγορα κομμάτια, το “Year In Review” , τα “Ιn Time” και “10 Lovers” που ξεχωρίζουν για το πολύ όμορφο intro τους, ενώ το άλμπουμ κλείνει με το “Gotta Get Away”,ένα κομμάτι που θα μπορούσε κάλλιστα να βρεθεί στα πρώτα δύο-τρία άλμπουμ του συγκροτήματος, γρήγορο και συνάμα ευχάριστο. Όμως αυτό που είναι ένα σκαλί πάνω απ’όλα τα πολύ καλά κομμάτια είναι το album opener, το “Weight Of Love”. Ένα 7λεπτο αριστούργημα, που είναι το καλύτερο Pink Floyd impression που θα μπορούσε να κάνει το δίδυμο. Ένα ατμοσφαιρικό δίλεπτο ίντρο, ακολουθούμενο απ’τον γεμάτο παράπονο Dan Auerbach να λέει ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να ναι μοναχοί και καταλήγει σε ένα τρομερό σόλο κιθάρας στο τέλος. Όλο αυτό μαζί μας κάνει ίσως ένα απ’τα καλύτερα κομμάτια που έχουν βγάλει οι Black Keys σε ολόκληρη τη δισκογραφία τους.
Top 3 κομμάτια: Weight Of Love, Turn Blue, 10 Lovers
Highlight του κομματιού: Τα είπαμε και λίγο παραπάνω για το Weight Of Love, δεν χρειάζονται λεπτομέρειες. Η τέλεια μίρλα των Black Keys (όπως έγραφε και κάποιος στο twitter)
https://www.youtube.com/watch?v=coqtBoZSH1Y
